สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 410

“ฝ่าบาท!”

สวีจือย่วนร้องเรียกด้วยเสียงอ่อนหวาน เดินเยื้องกรายไปยังเก้าอี้ตัวยาวที่อยู่เบื้องหน้า

เย่‍จิ่ง‍อวี้จับมือของนาง เรียวตาหงส์พร่าเลือน

“เสวียน‍เอ๋อร์ เป็นเจ้าจริงๆ”

สวีจือย่วนนั่งลงข้างเก้าอี้ตัวยาว แล้วถามว่า “ฝ่าบาทเมาแล้วจริงๆ หรือเพคะ”

“แค่ได้เห็นเจ้า ข้าก็เมาแล้ว”

ริมฝีปากของเย่‍จิ่ง‍อวี้ประดับด้วยรอยยิ้ม ดวงตาทั้งคู่ที่ถูกปกคลุมไปด้วยควันก็เริ่มมืดมัวมากขึ้น

เขาจำได้ว่าตอนที่เสวียน‍เอ๋อร์ออกไป นางสวมกระโปรงสีชมพู และผู้ที่สามารถมาที่ตำหนักเฉิงเทียนได้ในเวลานี้ ก็มีนางเพียงคนเดียว

“ทำไมถึงกลับมาช้านัก คิดถึงข้ารึ”

สวีจือย่วนมองดูเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน “สตรีที่อยู่ในวังแห่งนี้ มีผู้ใดบ้างที่ไม่คิดถึงฝ่าบาท”

“เช่นนั้นก็อยู่ที่นี่ อยู่กับข้า”

เย่‍จิ่ง‍อวี้รั้งตัวสวีจือย่วนลงมาข้างกายตัวเอง ทันใดนั้นเขารู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ยกมือขึ้นจับหน้าผาก

“ฝ่าบาททรงปวดศีรษะหรือเพคะ หม่อมฉันจะนวดให้ฝ่าบาทเอง”

สวีจือย่วนกำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกเย่‍จิ่ง‍อวี้รั้งไว้

“ข้าไม่เป็นไร คุยกับข้าดีกว่า”

สวีจือย่วนกัดมุมปาก แล้วพูดเสียงนุ่ม “นี่ก็ดึกมากแล้ว มิสู้...ให้หม่อมฉันช่วยประคองฝ่าบาทไปที่เตียงก่อนแล้วค่อยคุยกัน”

เย่‍จิ่ง‍อวี้เงยหน้ามองด้วยดวงตาสีแดง ราวกับว่าเขาเห็นอินชิงเสวียนกำลังเชิญชวนตัวเองด้วยรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงท่าทางเขินอายหวาดกลัวของนาง เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคึกคัก

“ดี”

เมื่อเห็นเย่‍จิ่ง‍อวี้ยืนขึ้นอย่างไม่มั่นคง หลี่เต๋อฝูในห้องโถงด้านนอกก็อดเป็นกังวลไม่ได้

เขาอยู่กับฝ่าบาทมานานมากแล้ว เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าฝ่าบาทชอบใคร

แม้ว่าสวีจือย่วนจะอยู่ในตำหนักเฉิงเทียนวันนั้น แต่นางก็เล่นดนตรีทั้งคืน ซึ่งแสดงให้เห็นถึงท่าทีของฝ่าบาทได้ดี

หากนางใช้ช่องโหว่ในวันนี้ ฝ่าบาทคงจะทะเลาะกับหวงกุ้ยเฟยอย่างแน่นอน และเมื่อครู่นี้เขาก็ได้ยินฝ่าบาทกำลังเรียกเสวียน‍เอ๋อร์ ไม่ใช่นายหญิงสวี

ขณะที่กำลังคิดอย่างกระวนกระวายอยู่นั้น ขันทีน้อยก็เอาน้ำแกงสร่างเมามาให้ หลี่เต๋อฝูรีบเปิดประตูแล้วพูดเสียงดัง “ฝ่าบาท น้ำแกงสร่างเมามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

สวีจือย่วนกำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเย่‍จิ่ง‍อวี้ เมื่อได้ยินเช่นนี้สีหน้าก็พลันมืดมน

“วางลงเถอะ ข้าจะให้ฝ่าบาทดื่มเอง”

หลี่เต๋อฝูหัวเราะแล้วพูดว่า “ร้อนเกิดฝ่าบาทก็ดื่มไม่ได้ เย็นเกินก็ไม่ได้ มีเพียงบ่าวเท่านั้นที่รู้ว่าฝ่าบาทสามารถดื่มได้ในระดับความอุ่นเท่าใด ให้บ่าวอยู่รับใช้จะดีกว่า”

หานปิงที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างไม่พอใจ “หลี่กงกงหมายความว่าอะไร นายหญิงของเราปรนนิบัติไม่ดีเท่าเจ้าหรือ”

“ถึงแม้นายหญิงจะระมัดระวัง แต่ก็ไม่เข้าใจฝ่าบาทเท่ากับบ่าว บัดนี้ฝ่าบาทเมาแล้ว แยกแยะอะไรไม่ชัดเจน นายหญิงห้ามกระทำการสิ่งใดที่จะทำอะไรทรงกริ้วมิได้ ถ้าถูกเอาผิดขึ้นมา นายหญิงก็อาจรับผิดชอบไม่ไหว”

หลี่เต๋อฝูโค้งเอว ใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้ม แต่ทุกคำพูดที่เขาพูดนั้นแม่นยำชัดเจน

สวีจือย่วนเป็นคนฉลาด เข้าใจคำเตือนในคำพูดของหลี่เต๋อฝูทันที

แต่นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก หากวันนี้ทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก สามารถตั้งครรภ์มังกรได้ ไม่แน่ว่าอาจสามารถไปถึงสวรรค์ได้ในขั้นตอนเดียว

นางไม่ต้องการความรักอีกต่อไป แต่นางต้องการไขว่คว้าตำแหน่งและสถานะเอาไว้

เมื่อคิดถึงตอนที่ถูกลู่จิ้งเสียนรังแกหลายต่อหลายครั้ง จู่ๆ ความเย็นชาก็ปรากฏขึ้นในดวงตา

นางผลิยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “หลี่กงกงกล่าวเกินไปแล้ว ตอนนี้ข้าเข้าวังแล้ว ก็คือสตรีของฝ่าบาท การรับใช้ฝ่าบาทก็เป็นสิ่งที่ควรทำเช่นกัน หลี่กงกงวางใจได้ วางน้ำแกงสร่างเมาไว้ตรงนั้น แล้วเจ้าก็ออกไปได้แล้ว”

หลี่เต๋อฝูยังคงถือน้ำแกงสร่างเมาอยู่ ทว่ารอยยิ้มกลับดูแข็งทื่อเล็กน้อย

“นายหญิงสวีน่าจะรู้พระทัยของฝ่าบาท ไฉนจึงทำเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้อยู่อีกเล่า”

นางโน้มตัวลงจูบริมฝีปากบาง แต่นางได้ยินเสียงดังปัง และประตูก็ถูกเปิดออก

สวีจือย่วนสะดุ้งตื่น หันกลับมาโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เห็นอินชิงเสวียนในสีหน้าดุดันเหมือนยักษ์ขมูขีทันที

“เจ้า...”

โดยไม่รอให้นางพูดคำที่สอง อินชิงเสวียนก็มาถึงเตียง ยกมือขึ้นแล้วตบนาง

“นายหญิง!”

หานปิงตามเข้ามาติดๆ แต่ก็ถูกเสี่ยวอานจื่อเตะจนล้มกองกับพื้น

“ตัวไร้ยางอาย อย่างเจ้านน่ะรึ สมควรที่จะยืนอยู่หน้าประตูตำหนักเฉิงเทียน”

หานปิงต้องการลุกขึ้น แต่ถูกเสี่ยวอานจื่อเหยียบไว้กับพื้น จนไม่สามารถขยับได้

หลี่เต๋อฝูที่อยู่ข้างๆ ยกนิ้วหัวแม่มือให้เขา

สมแล้วที่เป็นบ่าวที่ตัวเองสั่งสอนมาเองกับมือ!

ตอนนี้เป็นการแย่งชิงระหว่างสนม จึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

ในเวลาเดียวกันเขาก็โล่งใจที่พระสนมอินกลับมาได้ทันเวลา!

บนเตียง สวีจือย่วนถูกตบจนหน้าแดงเป็นปื้น จึงพาลโกรธด้วยความอับอาย

“หวงกุ้ยเฟย เจ้าคิดว่าวังหลังนี้เป็นของเจ้าคนเดียวงั้นหรือ หรือว่าพอมีเจ้าแล้ว สนมคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถปรนนิบัติบนเตียงได้”

อินชิงเสวียนมองดูนางอย่างเย็นชา พูดอย่างไม่เกรงใจ “ถูกต้อง วันนี้ใครหน้าไหนที่อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ทั้งนั้น ใครก็ได้ มาลากตัวนายหญิงสวีกับบ่าวชาติสุนัขตัวนี้ออกไป ตบห้าสิบครั้ง”

ขันทีน้อยทั้งสองขานตอบ และดึงสวีจือย่วนลงจากเตียง

สวีจือย่วนหน้าซีด ตะโกนเสียงดังลั่น “เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทำกับข้าแบบนี้ ฝ่าบาทยังไม่ได้พูดเลย”

อินชิงเสวียนมองดูนางอย่างเย็นชาและพูดเน้นทีละคำ “ฝ่าบาทเมาแล้ว ข้าเป็นผู้มีสิทธิ์ขาดในตำหนักเฉิงเทียน ลากออกไป!”