สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 414

เย่จิ่งอวี้พยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาราวกับถูกแกะสลักก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

เขากดที่วางแขนหัวมังกร ใบหน้าสูงส่งพูดขึ้นด้วยใบหน้าความปรีดา “ดี กวนอินสองตระกูล สมแล้วที่เป็นแม่ทัพผู้กล้ากว่าใครในต้าโจว มีพวกเจ้าทั้งสองตระกูลออกไปทำสงคราม เจียงวูจะเอาชนะได้อย่างไร”

อินจ้งคุกเข่าลงหนึ่งข้าง พูดขึ้นด้วยความเคารพว่า “กระหม่อมจะไม่ทำให้ฝ่าบาทต้องผิดหวัง หากกำจัดเจียงวูไม่ได้ สาบานว่าจะไม่กลับต้าโจว”

กวนฮั่นหลินพูดต่อท้ายว่า “กวนเซี่ยวหลานชายของกระหม่อม ยินยอมที่จะรับฟังคำสั่งของท่านแม่ทัพอิน โดยไม่มีคำขัดแย้งใดๆ”

เย่จิ่งอวี้นั่งอยู่สูงบนเก้าอี้มังกร ดวงตาของเขาเป็นประกาย สวมชุดคลุมมังกร มีพลังอำนาจที่น่าเกรงขามของจักรพรรดิ

“ขุนนางที่รักทั้งสองจงลุกขึ้นเถิด ข้าให้เวลาพวกเจ้าเตรียมตัวสามวัน เมื่อครบสามวันข้าจะส่งกองทัพทหารห้าหมื่นนาย เดินทัพไปยังเจียงวูพร้อมกับพวกเจ้า”

เขาหันไปที่อินจ้ง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ก้องกังวาน “ข้าจะมอบป้ายทองคำให้แก่เจ้า ซึ่งสามารถใช้ตัดศีรษะก่อนทูลขอความเห็นจากฮ่องเต้ได้ หากมีแม่ทัพคนใดไม่เชื่อฟังคำสั่ง จงปลิดชีวิตมันคนนั้นเสีย”

อินจ้งได้ยินก็ดีใจเป็นอย่างมาก พร้อมสะบัดชุดคลุมและคุกเข่าสองข้าง

“กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาท ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆ ปี!”

เมื่ออินจ้งพูดเช่นนี้ ขุนนางทั้งคนต่างคุกเข่าลงและตะโกนอย่างพร้อมเพรียงกัน ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี

เย่จิ่งอวี้พูดขึ้นเสียงเรียบ “ลุกขึ้นเถิด มีเรื่องใดจงรีบกราบทูล หากไม่มีก็จะจบการว่าราชกิจ”

เรื่องทั้งหมดถูกกราบทูลไปหมดแล้ว ทุกคนต่างมองหน้ากันและกัน จากนั้นก็พูดพร้อมกันว่า “กระหม่อมทั้งหลายไม่มีสิ่งใดกราบทูล”

หลี่เต๋อฝูจึงรีบเดินมาด้านหน้า และเค้นลูกคอตะโกนเสียงดังว่า “เลิกประชุมได้!”

เย่จิ่งอวี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้มังกร และรีบเดินออกจากตำหนักตำหนักจินหลวน ทันทีที่สะบัดชุดคลุม เขาก็ขึ้นรถม้าพระที่นั่งมังกรไป

“กลับตำหนักเฉิงเทียน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ขันทีน้อยหลายคนขานรับ และยกพระที่นั่งมังกรขึ้นช้าๆ

เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง พระที่นั่งมังกรก็จอดที่หน้าประตูตำหนักเฉิงเทียน

เย่จิ่งอวี้เดินข้ามธรณีประตูเข้าไปในตัวพระตำหนัก กลับได้ยินเสียงคนตะโกนขึ้นด้านหลัง “ฝ่าบาทได้โปรดตัดสินใจแทนหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันถูกใส่ร้ายเพคะ”

เย่จิ่งอวี้หันหน้ากลับมา และเห็นใบหน้าที่บวมแดงของสวีจือย่วนในทันที และสาวรับใช้ที่ถูกทุบตีจนดวงตาเป็นรอย

ทั้งสองคุกเข่าลงพร้อมกัน สวีจือย่วนคลานมาด้านหน้าด้วยอาการสะอึกสะอื้น และจับชายผ้าของเย่จิ่งอวี้ไว้

“เมื่อวานหม่อมฉันมาที่ตำหนักเฉิงเทียน และรู้ว่าฝ่าบาททรงดื่มจนมัวเมา จึงอยากอยู่เพื่อปรนนิบัติรับใช้ แต่ไม่คาดคิดว่าหวงกุ้ยเฟยจะกลับมาที่ตำหนักกะทันหัน เมื่อเห็นหม่อมฉันก็แทบไม่ฟังคำอธิบายเลย และสั่งให้คนตบตีหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่เคยผิดใจต่อหวงกุ้ยเฟย ไม่รู้ว่าตัวเองกระทำความผิดใด ขอฝ่าบาทได้โปรดช่วยตัดสินแทนหม่อมฉันด้วยเพคะ”

เย่จิ่งอวี้ลดสายตาลงและพูดอย่างเฉยเมย “ในเมื่อหวงกุ้ยเฟยลงโทษเจ้าแล้ว ก็หมายความว่าเจ้ากระทำสิ่งผิด กลับไปคิดดูเถอะ”

อย่างไรท่านพ่อของสวีจือย่วนเพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยเจ้ากรมพิธีการ เย่จิ่งอวี้จึงไม่อยากโวยวายให้ดูไม่ดี

สวีจือย่วนร้องไห้และพูดว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่รู้ว่าตัวเองกระทำสิ่งใดผิดไป หม่อมฉันรู้จักกับฝ่าบาทมาตั้งแต่ยังเล็ก หม่อมฉันเป็นคนแบบไหน ฝ่าบาทยังไม่ทราบดีอีกหรือเพคะ?”

เย่จิ่งอวี้มองนางด้วยสายตาที่หยามเหยียด

เขาแสยะมุมปากเล็กน้อย และถามด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง “เจ้ายังจำได้หรือไม่ วัดร้างที่เจ้าพบกับข้าคือวัดใด?”

สวีจือย่วนสีหน้าเปลี่ยนในทันที นางเงยหน้าขึ้นถาม “ตอนนั้นหม่อมฉันอายุเพียงไม่กี่ขวบ หม่อมฉันจำไม่ได้แล้วเพคะ?”

เย่จิ่งอวี้ถามอีกว่า “เช่นนั้นเจ้าจำได้หรือไม่ วันนั้นข้าสวมชุดสีอะไร?”

“คือว่า...”

สวีจือย่วนกำผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น นางประหลาดใจที่จู่ๆ ฝ่าบาทถามขึ้นเช่นนี้?

สวีจือย่วนตกใจในทันที นางล้มพรวดลงที่พื้น หน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

หานปิงยิ่งตกใจใหญ่ คุกเข่าลงพื้นโค้งคำนับไม่หยุด

“ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต พระสนมของพวกเราไม่ได้ตั้งใจนะเพคะ นางเพียงแค่รักฝ่าบาทมากเหลือเกิน โปรดให้โอกาสพระสนมของพวกเราอีกสักครั้งเถอะนะเพคะ!”

เย่จิ่งอวี้ถีบหานปิงกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “ข้าพูดกับนายหญิงของเจ้า เจ้าไม่มีสิทธิ์พูดแทรก ทหาร ตัดลิ้นของนางทิ้งเสีย พูดจาเสียงดังรำคาญหู”

สวีจือย่วนยังคงอึ้งอยู่ เมื่อได้ยินดังนี้ก็กระโจนขึ้นมาในทันที และกอดขาของเย่จิ่งอวี้เอาไว้

“ฝ่าบาทโปรดประทานอภัย หม่อมฉันรู้สำนึกแล้วเพคะ หม่อมฉันยอมไปที่วังเย็น ฝ่าบาทได้โปรดไว้ชีวิตหานปิงเถอะเพคะ นางถูกขายเข้ามาในจวนตั้งแต่ยังเล็ก และคอยรับใช้หม่อมฉันมาตลอด ฝ่าบาทเมตตาด้วยเพคะ อย่าได้คิดเอาความกับสาวรับใช้ที่ความรู้ต้อยต่ำเลยเพคะ”

อินชิงเสวียนมองนางด้วยสายตาที่เย็นชา พูดขึ้นด้วยความเมินเฉย “ฝ่าบาทไม่ได้สั่งให้นางตายนับว่าเป็นเมตตามากแล้ว พวกเจ้าสองคนไม่กราบขออภัยฝ่าบาท และยังพูดจาน่ารำคาญอยู่ตรงนี้ ฝ่าบาทไม่ได้มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระของพวกเจ้า หลี่เต๋อฝู รีบนำตัวสองคนนี้ไปที่วังเย็น อย่าให้มารบกวนพระเนตรพระกรรณของฝ่าบาทอีก”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เดิมทีหลี่เต๋อฝูก็ไม่ถูกชะตากับหานปิงอยู่แล้ว เขาพับแขนเสื้อขึ้นทันทีและบีบปากนางไว้ มีคนเอาบางอย่างคล้ายกับคีมเหล็กมาดึงลิ้นของนาง

อินชิงเสวียนไม่อยากเห็นอะไรมาก จึงพูดกับเย่จิ่งอวี้ว่า “ฝ่าบาท พวกเราเข้าไปกันเถอะเพคะ”

“ได้สิ”

เย่จิ่งอวี้โอบตัวอินชิงเสวียน และเข้าไปในตำหนักเฉิงเทียนพร้อมกับนาง

กลางลานบ้าน หานปิงส่งเสียงร้องที่โหยหวนออกมา

ไม่นานนักก็กลับมาเงียบสงบดังเดิม