สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 424

อินชิงเสวียนตื่นตระหนก และรีบคลุมเสื้อผ้าทันที

จิตใจของเย่จิ่งอวี้ต่างจดจ่ออยู่กับเรือนร่างของหญิงตัวเล็กที่อยู่ด้านล่างตัวเขา จึงไม่ได้ยินว่าหลี่เต๋อฝูพูดอะไร?

สายตาเย็นชาขึ้นทันที และถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “มีเรื่องอะไร?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ หลี่เต๋อฝูรู้ดีว่าตัวเองมารบกวนเวลาดีๆ ของฝ่าบาทอีกแล้ว

ทว่าท่านอ๋องสิบสามก็สำคัญต่อฝ่าบาทเช่นกัน จึงทำได้เพียงดันทุรังพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ท่านอ๋องสิบสามถูกทหารแบกกลับมาที่วังหลวง กระหม่อมไม่ทราบว่าท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ตอนนี้ยังคงหมดสติและยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรนะ?”

กามารมณ์ของเย่จิ่งอวี้มลายหายไปราวถูกคลื่นซัด

เขาเดินลงพื้นด้วยเท้าเปล่า ทันทีที่เปิดประตูออก เขาก็ลากตัวหลี่เต๋อฝูเข้ามา

เสื้อผ้าที่ถอดไว้ลากยาวมากับพื้น และมีรอยแดงจางๆ บนผิวขาวที่เย็นยะเยือก

“เจ้าบอกว่าเสด็จอากลับมาแล้วงั้นหรือ?”

หลี่เต๋อฝูก้มหน้าลง และพยักหน้าพูดเหมือนไก่จิกข้าวสาร “พ่ะย่ะค่ะ สำนักหมอหลวงเป็นผู้แจ้งกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

ด้านในห้อง อินชิงเสวียนได้ยินอย่างชัดเจน

นางรีบจัดการชุดของตัวเอง สวมรองเท้าและวิ่งออกมา

“จิ้งอ๋องได้รับบาดเจ็บงั้นหรือ?”

หลี่เต๋อฝูพยักหน้าและค้อมตัวพูด “กระหม่อมก็ไม่แน่ใจพ่ะย่ะค่ะ ผู้ส่งข่าวแจ้งมาเพียงเท่านี้”

เย่จิ่งอวี้สวมเสื้อคลุมในทันที และนำจี้หยกคาดไว้ที่เอว

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะไปดูที่สำนักหมอหลวง”

“หม่อมฉันก็นอนไม่หลับ หม่อมฉันขอไปกับฝ่าบาทนะเพคะ”

“ก็ดี”

เย่จิ่งอวี้ไม่มัวพูดมาก เขารีบสาวเท้าไปที่สำนักหมอหลวง

ขณะนี้ ด้านในสำนักหมอหลวงถูกเปิดไฟสว่างจ้า

หมอหลวงหลายคนที่อยู่เวรดึกต่างกำลังทำการรักษาเย่จั้น

เมื่อเห็นพวกเขาเหล่านี้มัวอ้ำๆ อึ้งๆ แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา เย่จิ่งอวี้ก็โมโหขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ทันทีที่สะบัดแขนเสื้อก็พูดว่า “ไร้ประโยชน์สิ้นดี ไปคุกเข่าด้านนอกตำหนักทั้งหมด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทุกคนไม่กล้าพูดอะไรมาก ต่างรีบถอยออกไปด้านนอกตำหนัก และนั่งคุกเข่าตัวตรง

หมอหลวงเหลียงเข้ามาถึงพอดี เมื่อเห็นหมอหลวงต่างคุกเข่าอยู่ด้านนอก หัวใจของเขาเริ่มสั่น รีบยกชุดคลุมขึ้นและเดินเข้ามาด้านใน

“กระหม่อมขอถวายบังคม...”

เย่จิ่งอวี้พูดขัดจังหวะเสียงแข็ง

“อย่ามัวโอ้เอ้ รีบไปตรวจดูอาการของเสด็จอา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงเหลียงมาด้านหน้าเตียง สะบัดชุดคลุมและคุกเข่าลง พร้อมกับตรวจชีพจรเย่จั้นด้วยความเคารพ

หลังจากนั้นไม่นาน ใบหน้าก็มีเหงื่อไหลพรูออกมา

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้ว และถามเสียงเข้ม “เสด็จอาเป็นอย่างไรบ้าง รีบพูดมา”