สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 434

ฟางรั่วตัวสั่นไปทั้งร่าง

กล่าวด้วยสีหน้าหวาดผวาว่า “ราชครูโปรดไว้ชีวิตด้วย”

ให้ตายนางก็นึกไม่ถึงว่า ตัวเองอุตส่าห์ปลอมตัวมาตลอดทาง แต่ตัวตนกลับถูกเปิดเผยก่อนที่จะได้พบกับอาซือหลานด้วยซ้ำ

“นังไพร่ชั้นต่ำ ยังกล้าขอให้ข้าไว้ชีวิตอีก ถ้าท่านอ๋องรู้ว่าเจ้าเป็นคนสวมรอยแทน เจ้ารู้หรือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

จูอวี้เหยียนตบหน้านางอีกฉาดหนึ่ง จนมีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของฟางรั่ว

เมื่อนึกถึงวิธีการอันโหดเหี้ยมของอา‍ซือ‍หลานแล้ว ฟางรั่วก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

ไม่รู้ว่าผีร้ายอะไรมาดลใจนางจริงๆ ทำไมถึงได้โดนอินชิงเสวียนหลอกได้ ท่านอ๋องเชี่ยวชาญในวิชาแปลงโฉม เป็นไปไม่ได้ที่จะมองไม่ออก นางถึงขั้นเพ้อฝันอยากจะค้างคืนกับเขาจริงๆ...

เมื่อคิดถึงผลที่ตามมา ฟางรั่วก็หน้าถอดสีทันที

“บ่าวไม่ได้ตั้งใจเจ้าค่ะ ทั้งหมดต้องโทษอินชิงเสวียนที่เจ้าเล่ห์เกินไป นางควบคุมตัวบ่าวไว้ แย่งหน้ากากของบ่าวไป แล้วใส่หน้ากากนี้ไว้บนใบหน้าของบ่าว บาวยังถูกจี้สกัดจุดมาตลอดทาง ไม่มีโอกาสที่จะอธิบายความจริงให้หระจ่าง”

ฟางรั่วคลานขึ้นมาโขกศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายของนางสั่นสะท้านราวกับเรือลำเล็กในทะเลใหญ่

จูอวี้เหยียนเหลือบมองนางอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “เจ้าเป็นหน่วยกล้าตายที่ได้รับการฝึกฝนจากท่านอ๋อง ข้าจะไม่จัดการลงโทษเจ้า แต่ก็ไม่ปล่อยเจ้าไป ทุกอย่างจะถูกตัดสินเมื่อท่านอ๋องกลับมา”

นางอ้าปากหมายจะเรียกหาคน แต่ทันใดนั้นนางก็นึกเรื่องบางอย่างได้

จึงพูดกับสาวใช้ที่ประตูว่า “ไปเชิญราชบุตรเขยมา บอกเขาว่าข้าจะขอตรวจชีพจรให้เขา”

“เจ้าค่ะ”

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของสาวใช้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ท่านราชครู ท่านราชบุตรเขยมาถึงแล้วเจ้าค่ะ”

จูอวี้เหยียนใส่หน้ากากหน้าอินชิงเสวียนกลับบนใบหน้าของฟางรั่วอีกหน

“ให้ท่านราชบุตรเขยเข้ามา”

ม่านถูกเปิดออก และมีบุรุษร่างสูงหล่อเดินเข้ามาจากประตู

ผู้มาเยือนสวมชุดชาวเจียงวู และโค้งคำนับจูอวี้เหยียนด้วยความเคารพ

“อามู่เอ่อร์น้อมคำนับท่านราชครู”

ใบหน้าของจูอวี้เหยียนประดับด้วยรอยยิ้มเย้ายวนพราวเสน่ห์อีกครั้ง

นางลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาว แล้วเดินนวยนาดไปหาอินสิงอวิ๋น

ถามเสียงหวานหยาดเยิ้ม “กินยามานานขนาดนี้แล้ว ท่านราชบุตรเขยรู้สึกว่าร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง”

อินสิงอวิ๋นดูเหมือนจะกลัวนาง ค่อยๆ ถอยหลังก้าวหนึ่ง ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ขอบคุณท่านราชครูที่ดูแลรักษาอามู่เอ่อร์ ตอนนี้ข้าดีขึ้นมากแล้ว กำลังวังชาก็ฟื้นคืนมานานแล้ว”

จูอวี้เหยียนคว้าแขนของอินสิงอวิ๋น บีบกล้ามเนื้อส่วนโค้งแน่นของเขา กระตุกริมฝีปากพูดด้วยรอยยิ้ม “มีเรือนร่างดีจริงๆ ด้วย”

อินสิงอวิ๋นรีบดึงมือของเขาออกอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาฉายแววหวาดกลัวเล็กน้อย

จูอวี้เหยียนก็ระเบิดหัวเราะออกมา

“เจ้ากลัวอะไร เจ้าเป็นบุรุษตัวโตเพียงนี้ หรือกลัวว่าข้าจะกินเจ้างั้นรึ”

อินสิงอวิ๋นไม่กล้าพูด เป่าเล่อเอ่อร์บอกเขาว่าราชครูน่ากลัวมาก บอกเขาว่าอย่าแตะต้องตัว

เป่าเล่อเอ่อร์ดีกับเขามาก นางไม่มีทางโกหกเขาอย่างแน่นอน

หลังจากที่จูอวี้เหยียนหัวเราะ นางก็จับมืออินสิงอวิ๋น แล้วพาเขาไปที่เตียง

“สตรีนางนี้ เจ้าพอจะรู้จักหรือไม่”

อินสิงอวิ๋นมองไปยังฟางรั่วที่สวมหน้ากาก ครั้นแล้วก็ส่ายศีรษะอย่างว่างเปล่า

“ไม่รู้จัก”

“ไม่รู้จักจริงหรือ”

จูอวี้เหยียนก้าวถอยหลังพลาด เอนกายอันอรชรแนบกับท่อนอกของอินสิงอวิ๋น ปลายนิ้วคลอเคลียวนเวียนอยู่ที่ปอยผมของเขา ท่าทางยั่วยวนยิ่งนัก

อินสิงอวิ๋นหน้าซีดด้วยความตกใจ รีบช่วยประคองจูอวี้เหยียนให้ตัวตรง และรีบถอยหลังสามก้าว

“ไม่รู้จักจริงๆ องค์หญิงยังรอข้าอยู่ ข้าต้องกลับไปแล้ว”

“เจ้าบอกว่านางน่ากลัว ข้าก็เลยกลัวมาก”

เป่าเล่อเอ่อร์หัวเราะคิกคัก

“ทำไมเจ้าถึงเชื่อฟังขนาดนี้”

ทันใดนั้นอินสิงอวิ๋นก็เริ่มกระวนกระวาย เขาคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดว่า “เพราะเจ้าเป็นภรรยาของข้า ข้าจึงต้องฟังเจ้า”

เป่าเล่อเอ่อร์รู้สึกสุขกายสบายใจมาก จากนั้นเอียงคอถามอย่างซุกซน “แล้วถ้าสิ่งที่ข้าพูดผิดล่ะ”

อินสิงอวิ๋นพูดอย่างจริงจัง “ถึงอย่างนั้นข้าจะเชื่อเจ้า เพราะเจ้าดีกับข้า”

เมื่อมองดูใบหน้าที่หล่อเหลานี้ เป่าเล่อเอ่อร์ก็รู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

เอนกายเข้าไปในอ้อมแขนของอินสิงอวิ๋นอย่างอดไม่ได้

นางรู้ว่าอามู่เอ่อร์เป็นชาวจงหยวน แต่นางไม่รู้ตัวตนของเขา รู้แค่ว่าวันที่นางช่วยเขาขึ้นมา เขาสวมชุดเกราะอ่อนที่ขาดรุ่งริ่ง บริเวณซี่โครงมีแผลถูกขูดยาวเป็นรอยยาว

เขานอนอยู่ข้างลำธารบนภูเขา และเลือดที่ไหลออกจากร่างกายทำให้ลำธารกลายเป็นสีแดง

เป่าเล่อเอ่อร์เป็นคนจิตใจดี จึงช่วยกันกับสาวใช้พาเขาไปที่ถ้ำใกล้ๆ ใส่ยาทาแผลจินชวง และพันผ้าพันแผลให้ด้วย

ต่อมานางไปเยี่ยมเขาและนำอาหารไปส่งให้ทุกวัน ไม่นานนางก็พบว่าอินสิงอวิ๋นสูญเสียความทรงจำ สายตาที่เขามองนางราวกับกวางหลงทาง ท่าทางน่าสงสารยิ่งนัก

เป่าเล่อเอ่อร์ทนทิ้งเขาไว้ในหุบเขาไม่ได้ จึงเสี่ยงพาเขากลับมายังเจียงวู

ทีแรกก็อกสั่นขวัญแขวนอยู่ เพราะกลัวว่าจะถูกพบเข้า แต่ก็ยังถูกอา‍ซือ‍หลานผู้เป็นพี่ชายพบเข้าจนได้

เดิมทีเป่าเล่อเอ่อร์คิดว่าพี่ชายจะกำจัดคนจงหยวนผู้นี้ แต่ไม่คิดว่าอา‍ซือ‍หลานพี่ชายจอมเผด็จการจะยอมให้เขาอยู่ต่อ ทั้งยังให้ราชครูรักษาอาการบาดเจ็บให้เขาอีกด้วย

ต่อมาทั้งสองตกหลุมรักกัน อา‍ซือ‍หลานก็ช่วยขอร้องราชาเผ่า ให้ตัวเองได้แต่งงานกับอามู่เอ่อร์

นางกับอา‍ซือ‍หลานไม่ได้เกิดมาจากแม่คนเดียวกัน ปกติก็ไม่ได้เจอกันบ่อยนัก แต่ไม่คาดคิดว่าพี่ชายคนนี้จะช่วยนางจริงๆ

คนอื่นต่างก็บอกว่าอา‍ซือ‍หลานเลวร้ายมาก แต่ในสายตาของเป่าเล่อเอ่อร์ พี่ชายคนนี้ดูเป็นคนดีเลยทีเดียว

เมื่อคิดว่าในอีกไม่กี่เดือนทารกในครรภ์จะคลอดออกมา เป่าเล่อเอ่อร์ก็อดยิ้มเสียไม่ได้ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่มีความสุข