สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 445

ท้องฟ้าเริ่มสดใสขึ้น และในที่สุดค่ำคืนอันยาวนานก็สิ้นสุดลง

อินชิงเสวียนหลับไปโดยที่ลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ

เมื่อมองไปยังสาวน้อยที่ยังมีเหงื่อเกาะพราวที่ปลายจมูก เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็รู้สึกผิดเล็กน้อย

แม้ว่าจะพยายามควบคุมตัวเองอย่างเต็มที่ แต่สุดท้ายเขาก็ยังคงสูญเสียการควบคุม หากครั้งนี้ทำให้นางกลัว ต่อไปหากต้องการใกล้ชิดกันนางอีกก็คงเป็นเรื่องยาก

เขาอยากอยู่ข้างกายอินชิงเสวียนจริงๆ พอนางลืมตาจะได้เห็นตัวเองทันที แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขายังต้องไปประชุมเช้า ยังมีกิจการบ้านเมืองที่ยังสะสางไม่เสร็จ

ในขณะนี้ จู่ๆ เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็รู้สึกว่าเป็นฮ่องเต้โฉดก็น่าจะดีเหมือนกัน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่

เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ลุกขึ้นจากม่านมุ้งสีแดงนุ่มๆ

หลี่เต๋อฝูถือเสื้อคลุมมังกรรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานานแล้ว

เมื่อเห็นฝ่าบาทออกมา ขันทีน้อยหลายคนก็เริ่มทำงานกันทันที

มีคนเตรียมน้ำสำหรับชำระล้าง มีคนยกน้ำชามาให้ ส่วนหลี่เต๋อฝูก็พาคนอื่นๆ มาช่วยสวมชุดคลุมมังกรให้เย่‍จิ่ง‍อวี้ และสวมมาลามงกุฎ หลังจากเร่งมือกันอย่างหนัก ก็ประคองฮ่องเต้ไปยังเกี้ยวพระที่นั่งมังกร

เสียงขานเคลื่อนขบวนเสด็จดังขึ้น เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ได้ยินเสียงไก่ขันอีกครั้ง แล้วจึงมุ่งหน้าไปยังราชสำนัก

เมื่ออินชิงเสวียนตื่นขึ้นมา ดวงอาทิตย์ก็โผล่เหนือยอดไม้แล้ว

นางลืมตาอย่างไร้เรี่ยวแรง เอวขาล้วนปวดไปหมด ราวกับว่าถูกรถชนก็ไม่ปาน

อินชิงเสวียนนิ่งอึ้งเป็นเวลานาน ก่อนที่นางจะจำได้ว่าเมื่อคืนนี้นางได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับเย่‍จิ่ง‍อวี้แล้ว

ภาพคลุมเครือผุดขึ้นในหัวไม่หยุด ใบหน้าก็พลันแดงก่ำทันที

เมื่อมองดูรอยช้ำบนเนื้อตัวของตัวเอง ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงความดุร้ายของเย่‍จิ่ง‍อวี้เมื่อวานนี้ ผิวเนื้อตามตัวก็พลอยร้อนผ่าวไปด้วย

อินชิงเสวียนรีบวิ่งเข้าไปในมิติ หยิบกระจกออกมาส่องดู เจ้าหมอนี่ ที่ลำมีรอยแดงเต็มไปหมด นางจะออกไปพบปะผู้คนได้อย่างไร

นางรีบอาบน้ำในน้ำพุวิญญาณ หากไม่สามารถลบรอยแดงออกได้ ช่วงนี้นางก็ไม่ต้องออกจากตำหนักจินหวูแล้ว

นางนอนแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ กำหมัดแน่น ทั้งเขินอายทั้งโกรธ

จนกระทั่งพบว่ารอยแดงจางลงแล้ว จึงคลายความกังวลได้บ้าง

แต่ทันทีที่หลับตา ภาพของเย่‍จิ่ง‍อวี้ที่กำลังจูบตัวเองก็แวบวับเข้ามาในหัว

อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

เมื่อคิดว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้ถามว่าตลอดว่าตัวเองเจ็บหรือไม่ รวมถึงการคำนึงถึงความรู้สึกของนางถุกด้าน...

อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น แก้มใสทั้งสองข้างพลันปรากฏรอยแดงเถือก

นางรีบยกมือขึ้นหยิกแก้มตัวเอง บอกตัวเองว่าอย่าคิดฟุ้งซ่าน ต้องรีบออกไปโดยเร็ว

ทันทีที่กลับถึงเตียง เสียงของอวิ๋นฉ่ายก็ดังขึ้นนอกประตู

“พระสนม ท่านตื่นหรือยังเพคะ”

“อืม เข้ามาได้”

อวิ๋นฉ่ายวางน้ำลง แล้วพูดอย่างมีความสุข “พระสนมจะมาเขินอายอะไรเพคะ เรื่องประเภทนี้ต่อให้ผู้อื่นอ้อนวอนขอก็ไม่ได้ ฝ่าบาทของเราไม่เคยมีสัมพันธ์กับสตรีอื่นใดนอกจากพระสนม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกถึงความหวานในใจ

เมื่อคืนนางกลายเป็นภรรยาแล้วจริงๆ

นางพร้อมที่จะถอนคำพูดก่อนหน้านี้ อยู่ในวัง และสร้างต้าโจวร่วมกับเย่‍จิ่ง‍อวี้

หลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะประนมมือขึ้น และค่อยๆ หลับตาลง

คุณย่า เห็นแล้วหรือยังคะ

ตอนนี้หนูใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาก มีลูกชายที่น่ารัก และผู้ชายที่รักหนู

น่าเสียดายที่ไม่สามารถอยู่ปรนนิบัติตอบแทนบุญคุณของท่านได้...

ในช่วงเวลาและสถานที่อื่น อินชิงเสวียนกำลังมองดูผักในสวนด้วยความงุนงง

ทำไมบ้านไร่ธรรมดาถึงมีผลไม้น่าอร่อยมากกว่าในวังอีกนะ

“ชิงเสวียน รีบมากินข้าวเร็ว ย่าได้ตุ๋นไก่และเห็ดที่หลานชอบมาให้แล้ว”

เสียงของหญิงชราดังมาจากในบ้าน อินชิงเสวียนก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

นางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แล้วตอบด้วยเสียงใสๆ “คุณย่า หนูกำลังจะไปแล้วค่ะ...”