สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 469

อา‍ซือ‍หลานเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเสด็จพี่สามารถนำตัวอินสิงอวิ๋นกลับมาได้ ข้าก็ยินดีอยู่แล้ว แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าเสด็จพี่มีความสามารถนั้นหรือไม่”

อูเอินเงียบอยู่นานและพูดว่า “เอาล่ะ ข้าจะนำทัพไปโจมตีเมืองเอง”

เขาเดินออกจากกระโจมทหารอย่างรวดเร็ว และเมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เห็นเป่าเล่อเอ่อร์ยืนอยู่ที่ประตูหน้ากระโจมพักของเขา

“เสด็จพี่”

เมื่อเห็นดวงตาที่แดงก่ำของน้องสาว หัวใจของอูเอินก็อ่อนยวบลง

“เหตุใดเจ้าถึงตื่นเช้านักล่ะ”

“อามู่เอ่อร์ไปไหนเพคะ เสด็จพี่อาซือหลานบอกว่าไปทำงาน จริงหรือไม่เพคะ”

เมื่อมองดูดวงตาที่ไร้เดียงสาของน้องสาว หัวใจของอูเอินก็เจ็บปวด เขาพยักหน้าอย่างแรง

“จริง พี่จะพาอามู่เอ่อร์กลับมาหาเจ้าเอง”

ทันใดนั้นใบหน้าของเป่าเล่อเอ๋อร์ก็เปล่งประกายด้วยความดีใจ

“ขอบคุณเสด็จพี่”

อูเอินยื่นมือออกมาลูบหัวนาง

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมาก กลับไปได้แล้ว”

เป่าเล่อเอ่อร์เชื่อฟังคำพูดของอูเอินมาโดยตลอด นางเดินตามสาวใช้กลับไปทันที

หลังจากที่นางจากไป อูเอินได้เรียกหามู่จัวและแม่ทัพอาวุโสอีกหลายคน

“บัดนี้อินจ้งตายแล้ว ถึงเวลาที่เราจะยึดเมือง คืนนี้ส่งทหารไปยึดเมืองลั่วสยากลับคืน...”

ณ เมืองลั่วสยา

ราษฎรต่างก็รู้แล้วว่าอินจ้งถูกแทงจนตาย

พวกเขาเฝ้าคอยอยู่เนิ่นนาน หวังว่าจะมีคนมาช่วยเหลือพวกเขาจากมหันตภัยร้าย ไม่นึกว่าแม่ทัพอินเพิ่งมาถึง กลับตองมาตายอย่างกะทันหัน พอคิดว่าอนาคตจะถูกควบคุมโดยเจียงวูอีก พวกเขาต่างก็ร้องไห้อย่างอดไม่ได้

อินปู้อวี่พาทหารออกไปปลอบขวัญราษฎร จนกระทั่งยามเที่ยง จึงกลับไปที่จวนแม่ทัพ

“พี่ใหญ่ข้ามีอาการอะไรแปลกๆ บ้างหรือไม่”

“เรื่องนี้ข้าไม่แน่ใจนัก เพราะนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของพ่อข้า เขาต้องมีเจตนาแน่ พวกเราทำตามนั้นก็พอ”

กวนเซี่ยวตอบอืม และไม่พูดอะไรอีก

ชั่วพริบตาก็เป็นยามกลางคืน

กองทัพเจียงวูมาถึงกำแพงเมืองด้านล่างพร้อมด้วยโล่หวายในมือ

อินปู้อวี่สั่งให้ยิงลูกธนูและโยนดินปืนทันที แม้ว่าทหารเจียงวูจะได้รับบาดเจ็บล้มตาย แต่พวกเขาก็ยังดาหน้าเข้ามาในเมืองโดยไม่กลัวความตาย

ทุกคนไม่เคยเห็นกลศึกรูปแบบนี้มาก่อน ต่างตระหนกประหม่าอย่างอดไม่ได้

พวกเขาอยู่ใกล้เกินไป ไม่สามารถใช้ดินปืนได้ จึงทำได้เพียงยิงได้เพียงลูกธนู ทว่าคนเหล่านี้ก็ถือโล่หวาย ลูกธนูจึงทำร้ายพวกเขาได้ยาก

อินปู้อวี่ออกคำสั่งอีกครั้ง

“จุดไฟ เผาพวกมันให้ตาย”

ลูกธนูเพลิงหลายสิบลูกลอยลิ่วลงมาจากเมือง โล่หวายติดไฟ อินปู้อวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ได้ยินใครบางคนตะโกนว่า “ไม่ได้การแล้วแม่ทัพอิน พวกเขาเข้ามาในเมืองแล้ว”