สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 496

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เย่‍จิ่ง‍อวี้ที่สวมชุดคลุมมังกรก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

“เสวียน‍เอ๋อร์”

อินชิงเสวียนหันกลับไปมอง พอเห็นมาลามงกุฎบนศีรษะของเขา ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฝ่าบาท เหตุใดท่านจึงมาที่นี่”

ในเวลานี้ เย่‍จิ่ง‍อวี้ต้องประชุมเช้าอยู่ในราชสำนัก เขาไม่เคยมาวังหลังโดยที่ไม่ถอดมาลามงกุฎ แต่วันนี้กลับดูเร่งร้อนขนาดนี้

จู่ๆ จูอวี้เหยียนก็แสดงสีหน้ายินดี นางคลานไปข้างหน้าสองก้าว แล้วกอดขาของเย่‍จิ่ง‍อวี้

“ฝ่าบาท กุ้ยเฟยบอกว่าพวกหม่อมฉันเป็นสายลับที่เจียงวูส่งมา มาถึงก็ทุบตีพวกหม่อมฉันโดยไม่ถามถูกผิด ขอฝ่าบาทช่วยให้ความเป็นธรรมกับพวกหม่อมฉันด้วยเพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้อดทนต่ออาการปวดหัวแทบระเบิด พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เสวียน‍เอ๋อร์พูดถูก เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้าเป็นสายลับ”

จูอวี้เหยียนเงยหน้าขึ้น ใบหน้างามเปื้อนน้ำตาดั่งดอกสาลี่ต้องหยาดฝนพูดว่า “ฝ่าบาททรงปรีชา หม่อมฉันไม่ใช่สาบลับจริงๆ หม่อมฉันถูกใส่ร้าย”

เมื่อสบตากัน เย่‍จิ่ง‍อวี้ก็ตะลึงงัน

เสียงในใจของเขาพูดว่า ใช่แล้ว สตรีที่อ่อนแอเช่นนี้จะเป็นสายลับได้อย่างไร

เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น มองไปที่อินชิงเสวียน

“เสวียน‍เอ๋อร์ เจ้าคงสับสนกระมัง”

อินชิงเสวียนมองไปยังเย่‍จิ่ง‍อวี้อย่างไม่อยากจะเชื่อ

ชายคนนี้คงไม่ได้เสียสติไปแล้วกระมัง เมื่อคืนเพิ่งให้เขาดูบันทึกกล้องวงจรปิดไป วันนี้กลับลืมไปหมด หรือว่าพิษกู่มีผลกระทบกับคนมากถึงเพียงนี้เลย?

“ฝ่าบาท พระองค์ทรงลืมสิ่งที่หม่อมฉันให้ดูเมื่อคืนนี้แล้วหรือ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ตกอยู่ในอาการเคลิบเคลิ้ม จูอวี้เหยียนก็รีบฉวยโอกาสตีเหล็กตอนร้อน

“ฝ่าบาท เป็นกุ้ยเฟยที่กล่าวหาใส่ร้ายพวกเราพี่น้อง เราได้รับคำสั่งให้มารับใช้ฝ่าบาท เราจะคิดเป็นอื่นได้อย่างไร ฝ่าบาทต้องให้ความเป็นธรรมกับพวกเรานะเพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้มองดูนาง และพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

“อาจจะเป็นการเข้าใจผิด พวกเจ้าลุกขึ้นก่อน”

“ฝ่าบาท!”

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีอินสิงอวิ๋นที่กำลังหมดสติอยู่ ถ้าเขาไม่หายดีสักวัน ก็เป็นเหมือนลูกระเบิดที่รอการระเบิด ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะทำอะไรอีก

เมื่อกลับไปที่ตำหนักจินหวู อินชิงเสวียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดกับเสี่ยวอานจื่อ “อุ้มจ้าวเอ๋อร์ พวกเราออกจากวังกัน”

เมื่อเห็นว่าเจ้านายดูไม่มีความสุข เสี่ยวอานจื่อก็ไม่กล้าถามอะไรอีก เขาไปเรียกอวิ๋นฉ่าย แล้วพาเสี่ยว‍หนาน‍เฟิงออกจากวัง

หอซีอวิ๋น

จูอวี้เหยียนโกรธจัด ใบหน้าของนางซึ่งแต่เดิมเต็มไปด้วยเสน่ห์ บัดนี้กลายเป็นขุ่นเขียวด้วยความโมโห

ทำไมอินชิงเสวียนถึงยังมาที่นี่ได้ในสภาพที่ไม่เป็นอะไร ผงพิษเมื่อวานที่โปรยไว้ถูกลมพัดปลิวไปหมดแล้วงั้นหรือ

“นังสารเลว ข้าจะทำให้เจ้าได้ชดใช้เป็นร้อยเท่าพันเท่า”

ฟางรั่วและคนอื่นๆ ก็ถูกทุบตีเช่นกัน สีหน้าเหยเกบิดเบี้ยว

“ราชครู พวกเราจะรอต่อไปเช่นนี้หรือ”

จูอวี้เหยียนกัดฟันพูดว่า “แน่นอนว่าเราจะปล่อยให้นางเหยียบจมูกขึ้นหน้าเช่นนี้ไม่ได้ คืนนี้ข้าจะควบคุมเย่‍จิ่ง‍อวี้ ส่วนพวกเจ้าไปโจมตีตำหนักจินหวูในตอนกลางคืน”