สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 528

จูอวี้เหยียนแค่นเสียงหึอย่างเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม “เจ้าคงรู้วิธีการของข้า ถ้าขืนเจ้ากล้าทรยศ ข้าจะทำให้เจ้าร้องขอความตายก็ไม่ได้ ขอมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้”

ฟางรั่วก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “บ่าวไม่กล้า”

จูอวี้เหยียนเหลือบมองนางแล้วพูดว่า “กลับไปซะ แล้วเรียกชิงจู๋กับฉุยหลิ่วเข้ามา”

หลังจากนั้นไม่นาน สาวใช้สองคนก็เดินเข้ามาจากประตู โค้งคำนับอย่างนอบน้อม

“บ่าวน้อมคำนับราชครู”

จูอวี้เหยียนก้าวออกมา พูดอย่างเย็นชา “ตามข้าไปที่ตำหนักจินหวู”

นางกระตุ้นกู่ตลอดทาง เมื่อกู่แม่ถูกเพรียกหา มันเริ่มเคลื่อนไหวอีก

เพราะได้ดื่มเลือดหัวใจของจูอวี้เหยียน ทำให้วันนี้กู่แม่รู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเมื่อก่อน

จูอวี้เหยียนกระตุกมุมปากขึ้น นางอยากเห็นว่าเย่‍จิ่ง‍อวี้จะทนได้นานแค่ไหน

ในตำหนัก อินชิงเสวียนกำลังดื่มชาพลางสนทนากับเย่‍จิ่ง‍อวี้

เย่‍จิ่ง‍อวี้สวมเสื้อคลุมสีดำที่ดูสงบและสง่างาม ชายเสื้อและปกเสื้อปักด้วยด้ายสีทอง ยิ่งดูสูงส่ง

อินชิงเสวียนสวมกระโปรงคาดอกสีเหลืองอมส้ม สีวิจิตรงดงามรับกับใบหน้างดงามหยาดเยิ้มของนางได้เป็นอย่างดี ดุจเกสรแรกเกิด ที่สีสันสดสวยแพรวพราย

ทั้งสองคนหญิงงามหนุ่มหล่อนั่งอยู่ด้วยกันดั่งคู่ตุนาหงัน ที่สวยงามชวนมอง

อวิ๋นฉ่ายกับเสี่ยวอานจื่อที่คอยรับใช้อยู่ข้างๆ ต่างก็ยิ้มหน้าบานจนปิดปากไม่ลง

ดูสายตาที่ฝ่าบาทมองดูพระสนมสิ จุ๊ๆ ช่างน่ารักจริงๆ!

คราวนี้ดีกันแล้วจริงๆ

ในขณะที่กำลังมีความสุข นางกำนัลที่คอยดูแลประตูก็เข้ามาจากข้างนอก

“ฝ่าบาท กุยเฟย นายหญิงเหยียนมาแล้วเพคะ”

เสี่ยวอานจื่อถลึงตามองนางกำนัล นางก้มศีรษะลงทันที

อินชิงเสวียนคลี่ยิ้มบางๆ พูดว่า “ในเมื่อนางมาแล้ว ก็ให้นางเข้ามาเถอะ”

ทันใดนั้นนางกำนัลก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบไปพาจูอวี้เหยียนเข้ามา

“หม่อมฉะนถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ”

จูอวี้เหยียนก้าวเข้ามา แล้วคำนับเย่‍จิ่ง‍อวี้ตามแบบฉบับชาวเจียงวู

ใบหน้าของเย่‍จิ่ง‍อวี้มืดลง

“บังอาจ กุ้ยเฟยก็สอนเจ้าเรื่องมารยาทในวังแล้ว มาพบข้ากับพระสนม เหตุใดจึงไม่คุกเข่า”

ร่องรอยของความประหลาดใจแวบขึ้นมาในดวงตาของจูอวี้เหยียน

ทำไมจู่ๆ เย่‍จิ่ง‍อวี้ถึงเย็นชากับนางขนาดนี้

นอกจากนี้โทนเสียงของเขาดูเหมือนจะต่ำลงกว่าเดิมเล็กน้อย

ความคิดนี้แวบผ่านมา จูอวี้เหยียนก็รีบคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับสาวใช้ของนาง พร้อมทั้งคำนับตามแบบพิธีในวัง

เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดเรียบๆ “ลุกขึ้นเถอะ เจ้ามาที่นี่ด้วยเรื่องอันใด”

จูอวี้เหยียนกล่าวด้วยสีหน้าน้อยใจ “กุ้ยเฟยอ้างว่าสอนมารยาทในวังให้หม่อมฉัน แต่ทรมานหม่อมฉันทั้งคืน ขอฝ่าบาทให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้พูดอย่างเย็นชา “กุ้ยเฟยมีหน้าที่ดูแลวังหลัง การสอนมารยาทให้กับเจ้าก็นับเป็นหน้าที่ เจ้าไม่เพียงแต่รู้สึกขอบคุณ แต่กลับไม่พอใจ สมควรตายจริงๆ ใครก็ได้ มาตบปากนางยี่สิบครั้ง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จูอวี้เหยียนแทบจะร้องด่าแม่

ทำไมใครๆ เห็นนางแล้วต้องอยากตบปาก นางถึงต้าโจวยังไม่ได้ทำอะไรเลย ใบหน้ากลับแทบผิดรูปเพราะกูกตบตี

นางบีบนิ้ว กัดฟันพูดว่า “ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่กล้าบ่น เพียงแค่พูดความจริง ฝ่าบาทเป็นฮ่องเต้ผู้ปรีชาชาญ ของทรงโปรดวินิจฉัยด้วย”

เย่‍จิ่ง‍อวี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหาจูอวี้เหยียน

เขาเอื้อมมือไปบีบคางของจูอวี้เหยียน เรียวตาหงส์เย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“จูอวี้เหยียน เจ้ายังยังกล้าเสแสร้งแกล้งทำต่อหน้าข้าอีก”

นิ้วเรียวกระชับขึ้นเล็กน้อย ผิวของจูอวี้เหยียนถูกกดจนจม ทำให้เกิดความเจ็บปวดราวกับถูกเจาะทะลุหัวใจ

นางมองเย่‍จิ่ง‍อวี้ด้วยความตกใจ พูดตะกุกตะกัก “ฝ่าบาทตรัสอะไรเพคะ หม่อมฉันไม่เข้าใจ”

รองเท้าปักสีเหลืองอกส้มคู่หนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้านาง เจ้าของรองเท้าค่อยๆ ย่อตัวลง แล้วส่งรอยยิ้มอันสดใสให้นาง

เมื่อได้ยินเช่นนี้จูอวี้เหยียนก็ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ในตอนนี้ นางไม่สงสัยเลยว่าอินชิงเสวียนจะทำสิ่งที่นางบอกได้หรือไม่

“นังสารเลว พวกเจ้าทุกคนในตระกูลอินจะต้องไม่ตายดี”

มุมปากของอินชิงเสวียนกระตุกขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นเรามาดูกัน ว่าใครจะตายก่อน ทหาร มาลากสายสืบจากเจียงวูลงไป รวมถึงสาวใช้ในหอซีอวิ๋นด้วย ห้ามเหลือแม้แต่คนเดียว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์หลายคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอกประตู และลากจูอวี้เหยียนที่ตัวอ่อนปวกเกียกออกมาเหมือนสุนัข

เย่‍จิ่ง‍อวี้หันไปหาอินชิงเสวียน ถามด้วยเสียงแผ่วต่ำ “ต้องทำอย่างไรต่อไปอีก”

อินชิงเสวียนหุบยิ้ม พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ฝ่าบาททำแค่เรื่องตัวเองก็พอ ส่วนเรื่องอื่นข้าจัดการเอง”

ทันทีที่พูดจบ ก็เห็นหลี่เต๋อฝูวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

“ฝ่าบาท กุ้ยเฟย แม่ทัพอินจ้งขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้เหลือบมองอินชิงเสวียน อินชิงเสวียนก็ถามทันทีว่า “เขาอยู่ที่ไหน”

หลี่เต๋อฝูพูดเสียงค่อย “ในห้องหนังสือ”

อินชิงเสวียนกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับอินสิงอวิ๋น จึงพูดว่า “ฝ่าบาท ไปดูกันเพคะ”

เย่‍จิ่ง‍อวี้พยักหน้า “ได้”

พวกเขาทั้งสองมาถึงห้องหนังสือ ก็เห็นอินจ้งเดินกลับไปกลับที่หน้าประตู

ไม่ได้เจอเขาแค่เพียงสองวัน เส้นผมบนศีรษะของเขาดูเหมือนจะหงอกขึ้นอีกแล้ว

“อินจ้งถวายบังคมฝ่าบาท ถวายพระพรกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ”

อินจ้งยกเสื้อคลุมขึ้นกำลังจะคุกเข่าลง แต่อินชิงเสวียนก็หยุดไว้

“ท่านพ่อไม่ต้องมากพิธี มาถึงที่นี่มีอะไรหรือเจ้าคะ”