สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 559

“ลุกขึ้นเถอะ”

อินชิงเสวียนนั่งข้างเตียง แล้วถามอย่างอ่อนโยน “ยังเจ็บหรือไม่”

จังอวี้จิ่นรีบละล่ำละลักพูดว่า “ไม่เจ็บแล้วเพคะ ทายานี้แล้วอาการบรรเทาลงมาก อาการดีขึ้นแล้วเพคะ”

อวิ๋นฉ่ายที่อยู่ข้างๆ กล่าวว่า “นี่คือยาจินชวงที่ฝ่าบาทประทานให้พระสนมเชียวนะ เป็นของล้ำค่ายิ่งนัก”

จังอวี้จิ่นคุกเข่าลงอีกครั้งทันที

“ขอบพระทัยกุ้ยเฟย หม่อมฉันผิวกายหยาบกร้าน ไม่เหมาะกับยาดีๆ เช่นนี้”

“ยาเอาไว้ใช้กับผู้ที่ต้องการ ข้าสบายดีอยู่เช่นนี้ ขืนเก็บไว้ก็เสียของเปล่า อย่าคิดมาก ต่อไปก็ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้อีก”

อินชิงเสวียนพยุงนางขึ้น มองไปยังดวงตาที่บวมแดงของจังอวี้จิ่น เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นในใจ

“เสื้อผ้าเหล่านี้ก็ให้พวกนางซักไปเถอะ สองวันนี้เจ้าไม่ต้องเข้าเวรแล้ว ดูแลตัวเองให้ดี”

แววตาของอินชิงเสวียนอ่อนโยนมาก ครู่หนึ่งจังอวี้จิ่นรู้สึกราวกับแววตาของมารดาตัวเอง ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าลำคอตีบตัน

กุ้ยเฟยใจดีกับนางมาก แต่นางเกือบฆ่าลูกของนาง สมควรตายจริงๆ

จังอวี้จิ่นไม่ใช่คนใจร้ายตั้งแต่แรก นางเพิ่งได้ยินชื่ออินสิงอวิ๋น จิตใจจึงมืดบอดด้วยความเกลียดชังไปชั่วขณะ เป็นเหตุให้กระทำสิ่งที่ผิดเช่นนั้น

เมื่อเห็นอินชิงเสวียนห่วงใยตัวเองมากขนาดนี้ นางก็ไม่สามารถแบกรับความรู้สึกผิดในใจได้อีกต่อไป และคุกเข่าลงตุบ

“หม่อมฉันสมควรตาย ทุกอย่างเป็นความผิดของหม่อมฉัน ข้าเกือบจะทำให้องค์ชายน้อยตายแล้ว”

อินชิงเสวียนเลิกคิ้ว

“เขาพูดเองเลยงั้นหรือ”

“เพคะ หม่อมฉันได้ยินชัดเจน”

เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว จังอวี้จิ่นก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก ไม่พระสนมจะจัดการกับนางเช่นไร นางก็ไม่กล่าวโทษ

อินชิงเสวียนเดินสองก้าว “เป็นไปไม่ได้ ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับครอบครัวของเจ้า พี่ใหญ่ของข้าน่าจะยังอยู่ในเจียงวู เป็นไปไม่ได้ที่จะปรากฏในหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ นั้น เจ้าลองพูดให้ละเอียดซิ อินสิงอวิ๋นผู้นั้นหน้าตาอย่างไร”

จังอวี้จิ่นสูดจมูก เล่าว่า “เขาหน้าตาดีมาก สวมชุดที่ดูดี ถือพัดอยู่ในมือ ที่หางตามีไฝชัดเจน”

ดวงตากลมโตของอินชิงเสวียนหรี่ลงเล็กน้อย นัยน์ตาฉายแววเยียบเย็น

รูปร่างหน้าตานี้ เหมือนกับอา‍ซือ‍หลานชาติสุนัขไม่มีผิด!