สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 565

“ไปที่จวนฝูอี้อ๋อง บอกว่าข้าเรียกตัวเขาเข้าวัง เพื่อหารือเรื่องสำคัญ”

เมื่อกลับไปที่ตำหนักจินหวู อินชิงเสวียนได้เรียกทหารองครักษ์เข้ามา และมอบป้ายตราคำสั่งให้เขาออกจากวัง

หลังจากประสบกับเหตุการณ์มาอย่างโชกโชน อินชิงเสวียนไม่สามารถไว้วางใจผู้อื่นได้เหมือนเมื่อก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดพวกญี่ปุ่นที่น่าขยะแขยงเหล่านั้น

องครักษ์รับป้ายตราคำสั่ง แล้วเดินออกจากตำหนักจินหวูอย่างรวดเร็ว

เขาขี่ม้า ตรงไปยังจวนฝูอี้อ๋อง

ชายที่หามหาบผู้หนึ่ง ได้ติดตามเขามาอย่างไม่ใกล้ไม่ไกลตั้งแต่ออกจากวัง

ชั่วพริบตา ก็มาถึงตรอกด้านหลังแล้ว

ร่างที่หามหาบนั้นหายตัวแวบ เมื่อปรากฏตัวอีกครั้ง ก็ยืนอยู่ตรงหน้าม้าแล้ว

ทหารองครักษ์คิดว่าเป็นราษฎรทั่วไป รีบหยุดม้าทันที

“อยากตายรึ ทำไมไม่รีบถอย”

คนผู้นั้นปรกบมือคารวะ แล้วก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ทันใดนั้นเขาก็กระโดดขึ้นมา คว้าหมับเข้าที่ลำคอของคนผู้นั้น

ทหารองครักษ์ตัวสูงใหญ่ถูกดึงลงจากหลังม้าทันที เขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ทันใดนั้นก็หายไปอีกครั้ง ราวกับว่าจางหายไปจากอากาศ

ทางด้านทิศตะวันตก ในบ้านแห่งหนึ่ง

นอกจากทหารองครักษ์ที่ถูกทุบสลบแล้ว ยังมีอีกสองคนที่อยู่ในเครื่องแบบขุนนางด้วย

หนึ่งในนั้นคือลู่ทง บิดาของลู่จิ้งเสียน

นับตั้งแต่การสิ้นพระชนม์ของไทเฮา ลู่ทงก็เก็บเนื้อเก็บตัว เมื่อเร็วๆ นี้ยิ่งลาประชุมบอกว่าป่วยอยู่บ้าน เมื่อเขารู้ว่าลู่จิ้งเสียนถูกจับ ถูกส่งตัวเข้าคุกหลวง จึงร้อนรุ่มกลุ้มใจจะเข้าราชสำนัก โดยไม่คาดคิด เขาถูกจับก่อนจะถึงประตูวัง

ผู้นำถามด้วยภาษาต้าโจวแข็งๆ “บอกมา ทำอย่างไรถึงจะเข้าวังได้”

“การเข้าวังไม่ใช่เรื่องง่าย แม้แต่พวกเราที่เป็นขุนนาง หากไม่ได้รับคำเชิญจากฝ่าบาท ก็ยังไม่สามารถไปยังวังหลังได้”

ทันทีที่ลู่ทงพูดจบ เขาก็ถูกตบจนฟันหลุดสองซี่

“เจ้าน่ะ หยุดพูดไร้สาระ พูดเข้าประเด็น”

ลู่ทงคายฟันหน้าทั้งสองข้างออกมา แล้วพูดทั้งน้ำตาว่า “สิ่งที่ข้าบอกคือความจริง”

“ชาวจงหยวนพวกเจ้าเจ้าเล่ห์ที่สุด ข้าไม่เชื่อ”

“คนผู้นี้มาจากในวัง ป้ายนี้ ใช้ได้หรือไม่”

ลู่ทงตอบว่า “ได้สิ ได้อยู่แล้ว”

คนผู้นั้นพยักหน้า แล้วพูดกับลูกน้อง “ไปซื้อเสื้อผ้า”

ในเวลาเดียวกัน เป่าเล่อเอ่อร์ซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายร้อยลี้ได้ปีนข้ามภูเขาสูง อีกเพียงไม่นานก็เข้าใกล้เมืองหลวงแล้ว

เมื่อมองดูต้นไม้สีเขียวชอุ่มที่ตีนเขา เป่าเล่อเอ่อร์รู้สึกมีความสุข

นี่คือต้นไม้ในต้าโจวหรือ สวยจังเลย!

นางวิ่งลงจากภูเขาราวกับลูกนกน้อย ในเวลานี้มีเสียงรถม้าดังขึ้น หญิงสาวสะสวยในวัยยี่สิบเจ็บยี่สิบแปดนั่งอยู่บนหลังล่อ ค่อยๆ เดินเข้ามา

ปากยังคาบกล้องยาสูบขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างแปลกประหลาด เรือนผมสีดำตกลู่อยู่บนตัวอย่างอิสระ ทำให้ดูงดงามอย่างเถื่อนๆ

เมื่อเห็นว่าไม่ใช่อาซือหลาน เป่าเล่อเอ่อร์ก็รู้สึกโล่งใจทันที เดินไปข้างหน้าแล้วถามว่า “พี่สาว ขอถามหน่อยเจ้าค่ะ ข้าจะไปเมืองหลวงได้อย่างไ “

สตรีคนนั้นเหลือบมองนาง จิ๊ปากเบาๆ แล้วกระโดดลงจากล่อ

“สาวน้อยคนนี้หน้าตาสะสวยจริงเชียว พี่สาวกำลังเข้าเมืองหลวงพอดี เจ้าไปกับข้าก็ได้!”