สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 643

ใบหน้าของเป่าเล่อเอ่อร์แดงปลั่ง มองไปที่อินสิงอวิ๋นเงียบๆ

ดวงตาทั้งสองคู่สบกัน อินสิงอวิ๋นยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

ซึ่งอินชิงเสวียนก็เห็นการแสดงออกของทั้งสองคนอยู่ในสายตา ในใจรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

คู่รักอยู่ตรงหน้าพอดี ในโลกนี้จะมีอะไรที่สุขกว่านี้อีก

ชายคนรักที่สมใจของนาง ตอนนี้อยู่ที่ใดหนอ

เมื่อนึกถึงเย่จิ่งอวี้ ดวงตาของอินชิงเสวียนก็มืดมัวลงทันที

ทั้งครอบครัวดื่มด่ำกับความสุขของการแต่งงาน ทว่าไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นอะไรแปลกๆ ของอินชิงเสวียน

อินชิงเสวียนเองไม่อยากสร้างปัญหาให้กับทุกคน ดังนั้นนางจึงปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว ให้กลมกลืนเข้ากับบรรยากาศ

หลังมื้ออาหารกลางวัน เสี่ยว‍หนาน‍เฟิงอยากไปเล่นในสนาม อินชิงเสวียนจึงพาเขาไป ในขณะที่กำลังหยอกเย้าลูกชาย จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังจากข้างหลัง

เมื่ออินชิงเสวียนหันหน้ากลับมา ก็เห็นอินสิงอวิ๋นยืนอยู่ห่างออกไปสามก้าวทันที

“พี่ใหญ่”

“อื้ม”

อินสิงอวิ๋นพยักหน้า หยิบกระพรวนเล็กๆ ที่ร้อยด้วยเชือกสีแดงออกมาจากอกเสื้อ แล้วมอบให้เสี่ยว‍หนาน‍เฟิง

ครั้นแล้วอินชิงเสวียนก็นึกถึงสายกระพรวนทองที่มีผลกระทบต่อเย่จิ่งอวี้ขึ้นมาทันที จากนั้นก็ได้ยินอินสิงอวิ๋นถามว่า “น้องหญิงใหญ่กังวลเรื่องอะไรหรือ”

อินชิงเสวียนไอแห้งๆ แล้วพูดว่า “มีที่ไหนกัน ตอนนี้ข้าเป็นเหมือนฮองเฮา เป็นเจ้านายแห่งวังหลัง ยังจะมีอะไรให้คิดมากอีก”

อินสิงอวิ๋นโคลงศีรษะ พูดด้วยสายตาลึกล้ำ “เจ้าหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกข้าไม่ได้ แม้ว่าอนาคตพี่ใหญ่จะแต่งงานมีลูกมีเมีย ก็ยังคงเป็นพี่ใหญ่แท้ๆ ของเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะเผชิญกับเรื่องใด พี่ใหญ่จะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ”

กระแสเสียงของอินสิงอวิ๋นอ่อนโยน กอปรไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

เมื่ออินชิงเสวียนได้ยินก็รู้สึกซาบซึ้งใจ เริ่มปวดร้าวขอบตา

นางกระตุกริมฝีปากแล้วพูดว่า “ขอบคุณพี่ใหญ่”

“โง่อีกแล้วรึ กับพี่ใหญ่ของเจ้ายังจะพูดขอบคุณอีก?”

อินสิงอวิ๋นเดินมาหานางข้างๆ มือใหญ่ที่เห็นเส้นเลือดปูดชัดลูบหัวของอินชิงเสวียนราวกับเป็นเด็กน้อย

ความอบอุ่นบนฝ่ามือแผ่ไปทั่วเส้นผมและเข้าสู่หัวใจ ทำให้รู้สึกอบอุ่น

“ไม่เลวเลยจริงๆ”

ซูหมิงหลานกล่าวชมไม่หยุดปาก

สองพี่น้องตระกูลอินก็พยักหน้าหงึกหงักพร้อมกัน ในเมืองหลวงไม่มีร้านแบบนี้อีกแล้ว

“เมื่อท่านแม่รองเห็นว่าเหมาะสม งั้นเราก็หาฤกษ์มงคลในการเปิดกิจการกันเถอะ”

“ได้ ประเดี๋ยวกลับไปข้าจะหาคนมาดูฤกษ์งามยามดีไว้”

อินชิงเสวียนพยักหน้าและพูดว่า “งั้นก็เป็นอันตกลงตามนี้ ข้ายังมีงานอย่างอื่นต้องทำ จะกลับวังก่อน พรุ่งนี้ข้าจะมาเซ่นไหว้ที่หลุมศพท่านแม่แต่เช้า”

ซูหมิงหลานพูดขึ้นโดยเร็ว “ช่วงเช้าอากาศหนาว ตอนมาเจ้าต้องสวมเสื้อผ้าหนาๆ นะ”

อินชิงเสวียนตอบรับ และอุ้มลูกเดินขึ้นรถม้า

เมื่อมาถึงถนนเทียน จู่ๆ ก็เห็นร่างที่คุ้นเคยทันที

อินชิงเสวียนตะโกนทันที “ช้าก่อน”

ขณะที่พูด สตรีในรถเข็นก็ถูกบริกรที่หน้าประตูเข็นเข้าไปในเรือนจุ้ยหง