สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 670

เป่ยไห่เกิดเรื่องกะทันหัน ทางด้านของอินชิงเสวียนยังคงเพิ่มความเร็วในการเดินทาง

ร่างกายของฮวาเชียนยังไม่ฟื้นตัวดี อินชิงเสวียนจึงให้นางและอวิ๋นฉ่าย รวมทั้งคนอื่นๆ รอในมิติของเย่จิ่งหลานชั่วคราวก่อน

การเดินทางที่แสนยาวไกล การนั่งรถม้าไม่ใช่เรื่องที่สะดวกสบาย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเสี่ยวหนานเฟิงด้วย อินชิงเสวียนไม่สามารถให้ลูกชายร่วมลำบากกันนางได้แน่นอน

หวังซุ่นก็ตามเข้าไปอย่างกระฉับกระเฉง เมื่อเห็นผู้หญิงก็ก้าวเท้าไม่ออกเป็นปกติ

อินชิงเสวียนก็ไม่กังวลว่าเขาจะทําอะไรนอกกรอบ เจ้าหมอนี่มีทักษะศิลปะการต่อสู้ปานกลาง นอกจากความสามารถในการปลอมตัว ก็ไม่มีความสามารถอื่นอีกแล้ว

เมื่อทุกคนถูกอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมแล้ว บนรถก็เหลือเพียงอินชิงเสวียนและเย่จิ่งหลาน

เมื่อเห็นเย่จิ่งหลานหยิบปืนชี้ไปทั่ว อินชิงเสวียนก็ไม่พอใจอย่างน่าประหลาด ก่อนหน้านี้นางประหยัดประหยัดใช้ แทบจะต้องหักครึ่งคะแนนสะสมมาใช้ เพื่อสะสมให้ครบหนึ่งแสน แลกอาวุธปืนและอวดความโก้หรู

ตอนนี้ความหวังหมดสิ้น จึงใช้เงินตามอำเภอใจและปล่อยเลยตามเลย อยากกินอะไรก็กิน อยากเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน โดยไม่นึกถึงปืนพกอีกแล้ว

เย่จิ่งหลานจึงยิงปืนออกมาอีกหนึ่งนัด และหันมาพูดกับอินชิงเสวียนว่า “อยากลองดูหรือไม่?”

อินชิงเสวียนดวงตาเป็นประกาย

“ข้า… จะทำได้งั้นหรือ?”

เย่จิ่งหลานยื่นปืนพกมาให้ด้วยความใจกว้าง และพูดอย่างไม่แยแสว่า “อย่างไรก็มีกระสุนมากพอ ซ้อมเล่นๆ ไปก่อนเถอะ”

อินชิงเสวียนยื่นมือไปรับ ด้ามจับของปืนมีความอุ่น ยังมีอุณหภูมิร่างกายของเย่จิ่งหลานทิ้งไว้อยู่ ปืนพกมีความหนักและความสัมผัสที่สมจริง เมื่อถืออยู่ในมือก็รู้สึกมีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น

ในฐานะคนยุคปัจจุบัน สุดท้ายก็ชอบอาวุธปืนมากกว่า。

เย่จิ่งหลานเข้ามาประกบ บอกนางว่าเปิดสลักล็อกเลื่อนปืนอย่างไร เล็งอย่างไร เหนี่ยวไกปืนอย่างไร และหยิบอุปกรณ์เก็บเสียงออกมาติดตั้งไว้บนกระบอกปืน

อินชิงเสวียนจดจำทีละอย่าง เมื่อเปิดม่านรถม้าออก ต้นไม้ที่อยู่ด้านหน้ามีนกยืนอยู่ตัวหนึ่ง อินชิงเสวียนครุ่นคิด แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ได้ จึงเล็งไปที่ลำต้นของต้นไม้ทางด้านขวาที่ถูกลอกเปลือกไว้

เสียงสวบดังขึ้นเบาๆ จุดของต้นไม้ที่ถูกลอกเปลือกถูกยิงจนมีเศษไม้กระเด็นออกมา

เย่จิ่งหลานหัวเราะเยาะและพูดว่า “เจ๊ใหญ่ เจ้ายิงห่างจากนกเกินไปหน่อยแล้ว”

นางหรี่ตาซ้ายเล็กน้อย เล็งไปที่ใบไม้แห้งใบนั้น มือเหนี่ยวไกปืน หลังจากเสียงปืนที่แผ่วเบาดังขึ้น ใบไม้แห้งใบนั้นก็ไม่เหลือแม้แต่ซาก

เย่จิ่งหลานอ้าปากกว้าง ซึ่งกว้างมากพอที่จะยัดไข่ไก่หนึ่งฟองลงไปได้

“ให้ตายเถอะ เป็นไปไม่ได้ เจ้าสามารถยิงได้แม่นขนาดนั้นเชียวหรือ?”

อินชิงเสวียนก็สงสัยเช่นกัน นางไม่เคยจับปืนมาก่อน ไม่แน่ว่าอาจเป็นเรื่องโชคดีที่บังเอิญเกิดขึ้นจริงๆ ก็ได้

เย่จิ่งหลานยิ่งไม่เชื่อ และชี้ไปอีกที่หนึ่ง นั่นเป็นกิ่งไม้แห้งท่อนหนึ่งที่เอียงออกมา

“เจ้าลองยิงกิ่งไม้แห้งนั่นดูสิ”

หลังจากเสียงปืนดังขึ้น กิ่งไม้แห้งที่มีความสูงราวสิบเมตรกลับร่วงลงมาจริงๆ

เย่จิ่งหลานอึ้งไปชั่วขณะ ทันใดนั้นก็จับไหล่ของอินชิงเสวียนด้วยความตื่นเต้น

“ยัยบ้านี่ เก่งขนาดนี้เชียว ชาติก่อนเจ้าทำอะไรมากันเนี่ย?”