สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 680

ฮวาเชียนมาที่ห้องที่ใกล้กับฝั่งขวา เอื้อมมือออกไปดันประตูให้เปิดออก

เย่จิ่งอวี้เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และเห็นสตรีคนนั้นนอนอยู่บนเตียงทันที

หญิงผู้นั้นสวมเสื้อป้ายตัวในสีขาว มือทั้งสองข้างตกอยู่ข้างลำตัว อายุราวๆ สามสิบหกสามสิบเจ็ดปี ผิวขาวซีด ใบหน้าดูป่วย

นางหลับตาเบาๆ ขมวดคิ้วเป็นครั้งคราว ถึงกระนั้น ก็ยังไม่สามารถปกปิดความงดงามอันน่าทึ่งได้ ถ้าเป็นเมื่อตอนที่อายุยังน้อย คงงดงามไม่น้อยไปกว่าอินชิงเสวียนแน่

เมื่อเห็นคนผู้นี้ เย่จิ่งอวี้ก็ตัวสั่นสะท้าน ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดง

แม้ว่าคนตรงหน้าเขาจะซูบผอมไปมาก แต่เขาก็ยังจำได้ ว่านี่คือเสด็จแม่ที่เขาฝันถึงหลายครั้งจนไม่ถ้วน

เขาเดินไปที่เตียงโดยไม่รู้ตัว งอเข่า และทรุดตัวลงคุกเข่าลงบนพื้น

“เสด็จแม่ อวี้เอ๋อร์มาพบท่านแล้ว”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ภาพเบื้องหน้าก็พร่ามัวไปแล้ว

แม้ว่าเขาจะดำรงตำแหน่งที่สูง แต่ก็ต้องฝ่าแดนอเวจีนับไม่ถ้วน ถึงมาอยู่ในจุดที่เขาอยู่ทุกวันนี้ได้

องค์ชายคนอื่นๆ ล้วนเติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูจากมารดา มีเพียงเขาที่อาศัยอยู่ตามลำพังในตำหนักบูรพา

วัยเด็กของเย่จิ่งอวี้ข้ามผ่านมาด้วยความลำบาก ฮ่องเต้องค์ก่อนไม่มีมีทายาทแค่สองคนคือ เย่จิ่งเย่าและเย่จิ่งหลาน ในวังหลังยังมีสนมนางในอีกมากมาย ย่อมมีองค์ชายไม่น้อยอยู่แล้ว

ทุกครั้งที่เกิดการทะเลาะกัน เย่จิ่งอวี้จะถูกหัวเราะเยาะที่ไม่มีมารดา บางคนก็เรียกเขาว่าเด็กกำพร้า

เป็นความจริงที่ว่าเขาไม่มีเสด็จแม่ ด้วยเหตุนี้เพียงอย่างเดียว ไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะคนเหล่านั้นได้

หลี่เต๋อฝูกล่าวว่าเสด็จแม่ไปสวรรค์แล้ว จะอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องเขา บอกเขาว่าอย่าเศร้าโศกเสียใจเลย

เมื่อใดก็ตามที่เย่จิ่งอวี้ถูกรังแก เขาจะยืนอยู่ข้างนอก แหงนมองท้องฟ้าอย่างโง่งม

เขารู้สึกว่าเสด็จแม่จะมองเห็นได้ เสด็จแม่คงกำลังมองเขาอย่างรักใคร่อยู่บนสวรรค์

ต่อมาเขาค่อยๆ เข้าใจ ว่าเสด็จแม่จากไปแล้ว จะไม่ปรากฏตัวอีก จะไม่เล่นชิงช้ากับเขา หรือทำน้ำแกงอร่อยๆ ให้เขากิน

เสด็จพ่อไม่ชอบเขา เหล่าองค์ชายที่มีแม่มักจะได้รับความสำคัญจากเสด็จพ่ออย่างง่ายดาย แม้ว่าเย่จิ่งอวี้จะถูกรังแก เขาทำได้เพียงเก็บตัวอยู่ในตำหนัก อดทนด้วยตัวเอง

เย่จิ่งอวี้อดทนมาโดยตลอด เขาไม่ต้องการให้เสด็จแม่ที่อยู่บนสวรรค์ต้องเป็นห่วง เด็กชายผู้มีจิตใจดีและอ่อนโยนคนหนึ่ง เมื่อถูกกดขี่ทุกรูปแบบ จิตใจและอารมณ์ก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป

เขากำจัดองค์ชายทั้งหมดที่รังแกเย่จิ่งอวี้ในตอนนั้น เหตุผลที่เย่จิ่งเย่าถูกเก็บไว้ ก็เพราะเขาเป็นโอรสสายตรงของไทเฮา เย่จิ่งอวี้เพิ่งขึ้นครองบัลลังก์และรากฐานไม่มั่นคง ดังนั้นจึงมอบโอกาสให้เขาได้หายใจ

ส่วนเย่จิ่งหลานก็ยังเด็กเกินไป และอันไท่ผินก็เป็นคนซื่อตรงและรู้ฐานะ สำหรับคนเช่นนี้ เย่จิ่งอวี้จึงมีใจเมตตาด้วย ไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์

การที่เขามาถึงจุดที่อยู่ทุกวันนี้ มันไม่ง่ายเลย เดิมทีเย่จิ่งอวี้ไม่มีใจฝักใฝ่ที่จะเป็นฮ่องเต้ แต่ถ้าเขาไม่ลงมือ ผู้ที่ตายก็จะเป็นตัวเขาเอง

เขาหลีกเลี่ยงตำหนักจินหวูโดยตลอด ถึงขั้นไม่กล้าเฉียดไปที่นั่นด้วยซ้ำ

เขากลัวว่าตัวเองจะคิดถึงเสด็จแม่ เขากลัวว่าจะควบคุมน้ำตาตัวเองไม่ได้ แม้ว่าเขาจะสวมชุดมังกรแล้ว ยืนอยู่บนตำแหน่งที่สูงที่สุดในใต้หล้า จ้องไปที่ขุนนางก็ตาม แต่ในใจยังคงรักษาจุดอ่อนไหวที่สุดในหัวใจเอาไว้

เสด็จแม่ที่เขาเคารพรักที่สุด ถูกซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าแตะต้อง

การเห็นเสด็จแม่มีเลือดออกทั้งเจ็ดทวารจนตาย กลายเป็นฝันร้ายที่ลึกที่สุดในใจของเย่จิ่งอวี้ หลังจากพบกับอินชิงเสวียน สิ่งต่างๆ ก็ดีขึ้น สามารถนอนหลับอย่างสงบสุขตลอดทั้งคืน

เย่จิ่งอวี้เงยหน้าขึ้น เรียวตาหงส์เต็มไปด้วยไอหมอก

ถ้าเขารู้ว่าเจ้าสำนักเซี่ยวต้องการจับตัวเองมาเพื่อช่วยแม่ แม้ว่าจะดูดเลือดจนหมด เขาก็คงไม่ปฏิเสธ

ฮวาเชียนถอนหายใจและกล่าวว่า “ฝ่าบาทอย่าตำหนิเจ้าสำนักเลย ที่เป็นแบบนี้เพราะมีเหตุผลจริงๆ”

นางเล่าว่าฮ่องเต้องค์ก่อนล่อลวงเซี่ยวอิ๋นหวนเข้าวังด้วยคำพูดหวานๆ อย่างไร ต่อมาก็ได้ใหม่ลืมเก่า ทอดทิ้งนาง ต่อมาเซี่ยวอิ๋นหวนถูกขังให้จมปลักอยู่ในความรัก ไม่กินไม่ดื่ม จนเกือบตายอยู่ในวัง

หลังจากที่เจ้าสำนักเซี่ยวรู้เรื่องนี้แล้ว ก็รีบเดินทางไปเมืองหลวงและพาตัวนางกลับมา ส่วนแผนการแกล้งตายนั้น จริงๆ แล้วเป็นความคิดของหวนไท่เฟยเอง นางหวังว่าฮ่องเต้องค์ก่อนจะรู้สึกผิด คิดถึงความดีของนางบ้าง แต่ไม่นึกว่าจะถูกเย่จิ่งอวี้ที่ยังเยาว์มาพบเข้า และกลายเป็นฝันร้ายในส่วนลึกที่สุดของจิตใจ

เมื่อรู้เรื่องนี้ เย่จิ่งอวี้ก็ตกใจ

ไม่คาดคิดว่าสิ่งต่างๆ จะกลายเป็นเรื่องพลิกผันเช่นนี้ เมื่อคิดถึงเสด็จแม่ที่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้าโศกตลอดทั้งวัน บางครั้งก็ร้องไห้ไม่หยุด เย่จิ่งอวี้ก็เข้าใจเจ้าสำนักเซี่ยวทันที

หากลูกสาวตัวเองถูกปฏิบัติอย่างเย็นชาเช่นนี้ เขาจะพานางกลับมาอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะต้องแลกอะไรก็ตาม

“แล้วต้องทำอย่างไรถึงจะรักษาได้ ดื่มเลือดของข้าเลยได้หรือไม่ “

เย่จิ่งอวี้ถามอย่างรร้อนใจ

ไม่ว่าจะต้องทุ่มเทมากมายเพียงใด เขาก็จะช่วยเสด็จแม่ให้ได้

ฮวาเชียนพูดอย่างช่วยไม่ได้ “หมอเทวดาหนิงไม่ได้บอกตัวยาไว้ ตอนนี้เขาเสียชีวิตแล้ว เกรงว่าคงไม่มีคนรู้ว่ามีตัวยาใดบ้าง”

อินชิงเสวียนก้าวไปข้างหน้า พูดด้วยเสียงนุ่มนวล “บางทีอาจลองใช้น้ำพุยาของข้าดูก็ได้ สิ่งนี้น่าจะสามารถล้างพิษได้”