สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 688

ในเวลานี้ เจ้าสำนักเซี่ยวยืนอยู่บนยอดเขาด้วยดวงตาที่ลึกล้ำคู่หนึ่ง มองเข้าไปในค่ำคืนอันมืดมิดจากระยะไกล ปล่อยให้ลมหนาวพัดเสื้อคลุมพลิ้วสะบัด ส่งเสียงพึ่บพั่บดังสนั่น แต่เขายังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง

แสงจันทร์ทำให้เงาร่างของเขาทอดยาว ส่งเสริมให้ดูสง่าผ่าเผยเกรียงไกรมากขึ้น

เขาเอามือไพล่หลัง คิ้วขาวขมวดมุ่น หัวใจเต้นตึกตักยากที่จะสงบลงได้

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาได้เห็นดวงตาเช่นนี้ ครั้งแรก คือตู้เยี่ยนศิษย์ในสำนักของเขา

ถ้าวันนั้นจู่ๆ เขาไม่ได้คลุ้มคลั่ง เจ้าสำนักเซี่ยวคงจะไม่สังหารเขาภายใต้ฝ่ามือ แต่ทำไมเย่จิ่งอวี้ถึงทำเช่นนี้

หรือว่าที่ตู้เยี่ยนทำอะไรบางอย่างกับเขา

ยิ่งเจ้าสำนักเซี่ยวคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งว้าวุ่นใจ ซึ่งสิ่งที่ทำให้เขาว้าวุ่นใจมากที่สุดก็คือ ประวัติชีวิตของตู้เยี่ยน เขาอาจจะ...

เจ้าสำนักเซี่ยวกำลังจมอยู่ในห้วงความคิด เมื่อจู่ๆ ได้ยินเสียงเสื้อผ้าดังมาจากข้างหลัง พอหันกลับไป ก็ไม่มีใครอยู่ที่นั่น

เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยความโกรธ “ใครมาพรางเป็นเทพแสร้งเป็นผีอยู่ที่นี่”

คลื่นน้ำแผดคำรามอยู่ข้างหน้า พายุคลั่งหวีดหวิวข้างหลัง แต่กลับไม่มีใครตอบสนอง

เจ้าสำนักเซียวพูดด้วยความโกรธ “คนถ่อยที่พรางเป็นเทพแสร้งเป็นผี ถ้าไม่กล้าปรากฏตัว ก็อย่าออกมาทำให้ตัวเองอับอาย”

สิ่งที่ตอบเขายังคงเป็นเสียงคลื่นและลมขนาดใหญ่

เจ้าสำนักเซี่ยวยืนสักพักหนึ่ง แล้วค่อยๆ จากไป

ณ สำนักเซียวเหยา

ฉุยอวี้นอนอยู่บนเก้าอี้นุ่ม นิ้วเรียวจับอยู่ที่เท้าแขน โดยที่มีจูอวี้เหยียนนั่งอยู่ข้างหน้า

นางก้มศีรษะลงด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวด พูดด้วยความเคารพ “ตอนนี้อินชิงเสวียนผู้เป็นศัตรูตัวฉกาจของศิษย์อยู่ที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ เดิมทีศิษย์ต้องการใช้กลยุทธ์ทุกข์กาย แต่ตอนนี้เกรงว่าจะใช้การไม่ได้แล้ว ไม่รู้ว่ามีวิธีใดที่จะสามารถเอาพิณการเวกมาได้อีก ขอให้เจ้าสำนักช่วยชี้แนะด้วย”

ฉุยอวี้ยังไม่พูดอะไร เขาห่อตัวด้วยผ้าโปร่งหนาสีดำ ไม่เพียงแต่จะมองไม่เห็นสีหน้าเท่านั้น แต่ไม่มีใครสามารถมองออกได้ว่าเขาอ้วนหรือผอม

ฉุยอวี้หันหน้ากลับมา พูดด้วยเสียงแหบห้าว “สิ่งที่ข้าต้องการไม่ใช่กู่ตัวแม่ แต่เป็นกู่ตัวลูกที่อยู่ในตัวของเย่จิ่งอวี้ หากเจ้าสามารถช่วยข้าได้ การค้าครั้งนี้อาจจะสามารถเจรจาได้”

จู่ๆ จูอวี้เหยียนก็เริ่มคิดว่า เขาชอบอินชิงเสวียนหรือเปล่า

ไม่ว่าตัวเองจะทำได้หรือไม่ก็ตาม ถึงอย่างไรก็ต้องตกลงไว้ก่อน จูอวี้เหยียนผู้หยิ่งยโส จะทนชีวิตพิการเช่นนี้ได้อย่างไร

รีบก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ศิษย์ทำได้ ขอให้เจ้าสำนักช่วยด้วย”

“ดี การค้าสำเร็จ!”

จู่ๆ ฉุยอวี้ก็ยื่นมือออกมา จูอวี้เหยียนก็รู้สึกถึงแรงดูดขนาดใหญ่ กำลังดูดตัวเองให้เข้าหา เมื่อนางรู้สึกตัว ฉุยอวี้ก็คว้าคอนางไว้แล้ว

กลิ่นเมฆหอมหญ้ากรุ่นอันเป็นเอกลักษณ์ ได้ออกมาจากร่างของฉุยอวี้ จูอวี้เหยียนตกใจมาก กลิ่นนี้ หรือว่าเขาคือ...

ก่อนที่นางจะคิดจบ ก็ถูกตรึงร่างลงบนเก้าอี้ตัวยาว...