สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 704

อินชิงเสวียนเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของเย่จิ่งอวี้ จึงเดินปรี่เข้ามาทันที

“อาอวี้ ท่านเป็นอะไรไป”

เย่จิ่งอวี้รู้สึกตัว คลี่ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าแค่เห็นทะเลเป็นครั้งแรก แค่ตกใจนิดหน่อย”

อินชิงเสวียนพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ “ก็น่าตกใจจริงๆ เมื่อเห็นทะเลจิตใจของคนทั้งคนก็ดูกว้างขวางขึ้นมาก”

เย่จิ่งอวี้กล่าวด้วยสายตาอ่อนโยน “เป็นเช่นนี้จริง คนโบราณจึงมักเปรียบเทียบปณิธานกับทะเล”

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้มว่า “น่าเสียดายที่ปณิธานแบบนี้ไม่มีทั่วไป ท้ายที่สุดแล้วเราทุกคนก็เป็นคนธรรมดา”

เย่จิ่งอวี้เอามือไพล่หลัง มองทะเลแล้วพูดว่า “มนุษย์หาใช่ปราชญ์ไม่ เพราะเหตุนี้แล”

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ

ใช่แล้ว มนุษย์ไม่ใช่นักปราชญ์ มีสักกี่คนที่ปราศจากความต้องการไร้ซึ่งความปรารถนา

เมื่อมองไปที่อวิ๋นฉ่ายและจังอวี้จิ่นที่วิ่งไล่ตามคลื่นไกลๆ อินชิงเสวียนก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะคิดมากเกินไป

จริงๆ แล้วการมีความต้องการก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป ผู้ที่ปรารถนาให้กินอิ่มนอนอุ่นก็คือความสุข ส่วนผู้ที่ปรารถนาความมั่งคั่ง หากสามารถหาเงินได้เพียงเล็กน้อย ก็จะมีความสุขไปอีกครึ่งวัน

และตัวเองในฐานะกุ้ยเฟย ยังมีอะไรให้ต้องจมปลักอยู่กับความทุกข์ได้อีก

นางเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของเย่จิ่งอวี้ พูดด้วยรอยยิ้ม “ไป เราไปวิ่งไล่ตามคลื่นกันเถอะ”

ครั้นเห็นรอยยิ้มในดวงตาของเด็กสาว เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกว่าหัวใจเบาขึ้น เดินตามนางไปที่ชายหาด

เมื่อเล่นจนเหนื่อยแล้ว อินชิงเสวียนก็หยิบอาหารออกมา ปิกนิกบนชายหาด เพียงพริบตา พระอาทิตย์ก็เริ่มลับขอบฟ้าอีกครั้ง

พระอาทิตย์สีส้มอมแดงเคลื่อนตกลงต่ำกว่าระดับน้ำทะเล ทำให้ผิวน้ำทะเลเป็นสีแดง ซึ่งงดงามมากทีเดียว

หลายคนตกตะลึงกับทิวทัศน์ที่สวยงามเบื้องหน้า แม้แต่ไป๋เสวี่ยก็นั่งเงียบๆ ทอดสายตามองไปไกล

ในเวลานี้ นกนางนวลตัวหนึ่งบินดิ่งลงมาจากท้องฟ้า โฉบลงไปในน้ำ แล้วบินออกไปอย่างรวดเร็ว วาดเป็นเส้นน้ำที่สวยงาม

เมื่อมองไปที่แนวผืนน้ำสีขาว อินชิงเสวียนก็เกิดสงสัยว่า หากสร้างแหไฟฟ้า บนชายหาดจะเป็นอย่างไร

ชายฝั่งทะเลเป่ยไห่มีขนาดไม่ใหญ่นัก ล้อมรอบด้วยภูเขาสามด้าน พวกเขาไม่สามารถลงมาจากภูเขาได้อย่างแน่นอน แม้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาจะมาจากฟากฟ้า ก็ยังอาศัยพลังลมของว่าวขนาดมหึมา หากลมพัดผิดทิศ วิธีการแบบนี้ใช้ไม่ได้ผล

และผืนแผ่นฟ้ากว้างใหญ่ ไม่สามารถควบคุมได้ เลยทำได้แค่คุมทางทะเลเท่านั้น

อินชิงเสวียนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย พูดกับเย่จิ่งหลานว่า “นี่ เจ้ารู้เรื่องไฟฟ้าหรือเปล่า”

เย่จิ่งหลานกล่าวว่า “เรื่องหลักการง่ายๆ ของไฟฟ้า ข้าก็พอเข้าใจ เจ้าอยากทำอะไร”

เย่จิ่งอวี้ดูเหมือนจะเข้าใจแต่ก็คล้ายไม่เข้าใจ แต่สามารถจัดการกับคนตงหลิวได้ก็พอแล้ว

จากนั้นเขาก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ต้องจ่ายมากเกินไป ย่อมเป็นความคิดที่ดีอยู่แล้ว”

อินชิงเสวียนยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น พูดกับสองพี่น้องตระกูลเย่ว่า “ในเมื่อพวกเจ้าทุกคนเห็นด้วย งั้นสองวันนี้เรารีบช่วยการเตรียมการเถอะ คราวที่แล้วพวกเขาเสียเปรียบขนาดนั้น คิดว่าอีกไม่นาน ก็จะกลับมาใหม่”

สองพี่น้องทั้งสองตอบพร้อมกัน จากนั้นทุกคนก็เก็บข้าวของ และกลับไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

เจ้าสำนักเซี่ยวกำลังนั่งดื่มชาอยู่ในศาลา ในใจก็คิดถึงสาเหตุการเสียชีวิตของเพื่อนอย่างหมอเทวดาหนิง เมื่อเห็นคนหนุ่มสาวกลับมา เขาก็เบือนหน้าหนีทันที

อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปาก ยอมรับแล้วแท้ๆ ว่าเย่จิ่งอวี้เป็นหลานชาย แต่ยังอยากแสดงท่าทางเย็นชา ผู้เฒ่าคนนี้เย็นชาแต่ภานในเขินอายจริงๆ

เย่จิ่งอวี้ก็หัวแข็งมากเช่นกัน เขาเดินตรงเข้าไปในห้องของเซี่ยวอิ๋นหวน โดยไม่เหลือบมองไปด้านข้างเลย

อินชิงเสวียนยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ พูดกับเย่จิ่งหลาน “เจ้าคำนวณดูหน่อย ต้องใช้สิ่งใดบ้าง ข้าจะแลกเปลี่ยนในมิติเดี๋ยวนี้”

เย่จิ่งหลานหยิบพู่กันและกระดาษออกมา แล้วเขียนรายการ

แม้ว่าเขาจะเรียนแพทย์ แต่เขาก็มีความรู้เรื่องไฟฟ้าอยู่บ้าง นอกจากนี้อินชิงเสวียนยังมีคู่มือการใช้งาน ถึงทำไม่ดีก็ไม่พัง

อินชิงเสวียนพอได้รายการ ก็รีบเข้าไปในมิติ หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ออกมาพร้อมกับสิ่งต่างๆ มากมาย