สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 760

ระยะห่างระหว่างทั้งสองใกล้กันมาก เย่จิ่งอวี้ก็ไม่มีที่ให้ซ่อนเช่นกัน เลือดสดๆ สาดกระเซ็นเต็มเสื้อผ้าของเขา

เก่อหงยวนวิ่งเข้ามาใกล้ ยกมือกวัดแกว่งกระบี่ ปากก็พร่ำด่า “ทำให้เลือดกระเด็นโดนเต็มตัว เจ้าสุนัขไม่ถูกสุขอนามัย”

แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่โนจิริจูนิก็ยังคงคล่องแคล่วมาก เตะเก่อหงยวนที่ข้อมือ เก่อหงยวนรู้สึกชาที่ข้อมือ อาวุธในมือก็ลอยออกไปและตกลงไปบนพื้น

เมื่อเห็นว่าการเคลื่อนไหวนี้ประสบความสำเร็จ โนจิริจูนิก็บุกตะลุยไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง แม้ว่าวันนี้เขาจะตาย ก็ต้องลากคนไปตายด้วย คุ้มค่าแล้วที่จะมีแม่นางงดงามเพียงนี้ไปพบยมบาลกับเขา

เก่อหงยวนหยิบอาวุธจากพื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วหันกลับมาสกัดไว้ แต่ยังคงช้ากว่าหนึ่งก้าว มืออ้วนของโนจิริจูนิได้พุ่งใส่หน้าอกของนางแล้ว

เก่อหงยวนทั้งอายทั้งโกรธ รีบปกป้องหน้าอก ในเวลานี้ แสงกระบี่ที่อยู่ข้างๆ เริ่มต้นส่งเสียงเบาๆ ครั้นแล้วกระบี่ยาวที่สว่างราวกับน้ำมรกตก็แทงเข้าที่คอของโนจิริจูนิ

ขณะที่เย่จิ่งอวี้ชักดาบออกมา เลือดก็พุ่งออกมาราวกับน้ำพุ

โนจิริจูนิส่ายหน้าแรงๆ มองเย่จิ่งอวี้อย่างไม่เชื่อสายตา

ไม่ได้เจอกันมาหลายวัน ทำไมวรยุทธ์และความเร็วของเด็กคนนี้ถึงพัฒนาขึ้นมากขนาดนี้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถถามคำถามนี้ได้อีกต่อไป ร่างกายสั่นสะท้านอย่างแรง และล้มลงกับพื้นเหมือนท่อนไม้ที่ตายแล้ว

ทันใดนั้นคนตงหลิวก็ตะโกนเสียงดัง “แม่ทัพโนจิริ แม่ทัพโนจิริ!”

คนมากกว่าสิบทะยานไปหาเย่จิ่งอวี้ ล้อมรอบเขาและเก่อหงยวนไว้ตรงกลาง

เก่อหงยวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ต่อสู้กับเทพบุตรสุดหล่อ แต่นางไม่ต้องการถูกทิ้งไว้ข้างหลัง จึงถืออาวุธและต่อสู้กับชาวตงหลิว

เย่จิ่งอวี้เร็วกว่านางมาก สามารถจัดการกับคนสองคนได้ในพริบตา

ทุกวันนี้เขานั่งสมาธิข้างบ่อน้ำพุวิญญาณทุกวัน ทั้งอาบน้ำในน้ำพุวิญญาณ แม้แต่น้ำดื่มในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกอินชิงเสวียนแทนที่ด้วยน้ำพุวิญญาณ หลังจากใช้ของดีมากขนาดนั้น วรยุทธ์ย่อมก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก ตอนนี้เมื่อได้ต่อสู้กับคนอื่น ถึงได้ตระหนักว่ากำลังภายในของเขาแตกต่างจากเมื่อก่อนมาก

เพียงครู่หนึ่ง ชายตงหลิวอีกคนก็ถูกสังหารภายใต้คมกระบี่ เสื้อคลุมของเย่จิ่งอวี้ถูกย้อมเป็นสีแดง

เมื่อได้กลิ่นคาวเลือดอันรุนแรง หัวใจของเย่จิ่งอวี้ก็สะท้อนขึ้นลง ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังจะระเบิดออกมาจากหัวใจ

สัญชาตญาณบอกเขาว่า ความคิดนี้อันตรายมาก จึงสงบจิตใจลงและระงับความรู้สึกนี้ทันที

บนหลังคาที่อยู่ไม่ไกล มีชายร่างผอมสูงกำลังหรี่ตามองเข้ามาในเมือง

เขาสวมหมวกคลุมศีรษะขนาดใหญ่ ใบหน้าที่บางราวกับโครงกระดูกก็มองเห็นอย่างเลือนราง แก้มตอบลึก แม้แต่นิ้วก็ยังเหมือนกระดูกเหี่ยวๆ

เมื่อเห็นร่างกายของเย่จิ่งอวี้เต็มไปด้วยเลือด จู่ๆ ชายคนนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะประหนึ่งเสียงฟันกระทบกัน

“ดีมาก ไม่คิดว่าโอกาสจะมาถึงเร็วขนาดนี้”

สิบห้านาทีต่อมา เขาก็ขมวดคิ้วอีกครั้ง

เย่จิ่งอวี้ปฏิบัติตัวตามปกติ เหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็หรี่ตาลง แสดงถึงความไม่อดทน

เขาหยิบกระพรวนเงินอันเล็กมากออกมาจากแขนเสื้อ แล้วเขย่าเบาๆ

ท่ามกลางเสียงตะโกนฆ่าฟัน เสียงกระพรวนนั้นถูกกลบหายไปทันที แต่กลับดังไปถึงหูของเย่จิ่งอวี้อย่างชัดเจน

เสียงบาดแก้วหูทำให้จิตใจของเขาสับสนวุ่นวาย ข้อมือสั่นเล็กน้อย กระบี่ยาวพลาดเป้าหมายไป

ชายตงหลิวเห็นโอกาส ทันทีที่สั่นข้อมือ กระบี่อันคมกริบก็ฟาดฟันออกไป เย่จิ่งอวี้หันกลับมาทันที ลูกตาดำตัดกับตาขาวชัดเจนนั้น จู่ๆ ก็ถูกคลุมไปด้วยหมอกเลือดจางๆ

เขารู้สึกเจ็บแปลบที่คอทันที มีเลือดไหลออกมาจากใต้ผิวหนังเป็นหยดๆ

เก่อหงยวนกรีดร้องด้วยความประหลาดใจ

เมื่อเห็นแววตาดุดันในดวงตาของเย่จิ่งอวี้ หัวใจของอินชิงเสวียนก็ดิ่งลง เขาผิดปกติจริงๆ

ขณะที่ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกแทนอินชิงเสวียน ก็มีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้น จู่ๆ เย่จิ่งอวี้ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เก่อหงยวนวิ่งเข้ามาใกล้ด้วยความประหลาดใจ

“คนล่ะ?”

อินชิงเสวียนขมวดคิ้วพูดว่า “ข้าไม่รู้ ยังไม่ต้องสนใจเรื่องนั้น กำจัดศัตรูสำคัญกว่า”

ระหว่างทางเห็นศิษย์สำนักเสียชีวิตและบาดเจ็บเก้าสิบคน แต่ผู้อาวุโสเหล่านั้น ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหร หากไม่สังหารคนตงหลิวเหล่านี้ เป่ยไห่ก็อาจจะหายไปจริงๆ

ร่างผอมที่อยู่ไม่ไกลก็ตกใจเช่นกัน

เย่จิ่งอวี้ล่ะ?

เขาไปไหนแล้ว?

เหตุใดจึงไม่มีกลิ่นอายของเขาอยู่บริเวณนี้

เขาเขย่ากระพรวนอีกครั้ง จากนั้นหลับตาลง สัมผัสถึงทุกสิ่งรอบตัวอย่างเงียบๆ ในไม่ช้า เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่แตกต่างออกไป

แววตามุ่งร้ายคู่นั้นจ้องเขม็งไปยังอินชิงเสวียนอย่างแม่นยำ

ความผันผวนในอากาศ กระจายอยู่รอบๆ ตัวสาวน้อยคนนั้น หรือว่าการหายตัวไปอย่างกะทันหันของเย่จิ่งอวี้ เกี่ยวข้องกับนาง?

หรือบางทีนางอาจจะนำของวิเศษที่ไม่มีคนรู้จักมา ซึ่งสามารถสกัดกั้นและตัดขาดเย่จิ่งอวี้ออกจากการควบคุมที่ฝังโลหิตในร่างกายของเขาได้?

ร่างกายของเขาเหมือนต้นไม้ที่ตายแล้ว ไม่มีความอดทนที่จะรออีกต่อไป ทันทีที่คิด คนก็ก้าวลงจากหลังคาเหมือนบันไดในความว่างเปล่า เดินไปหาอินชิงเสวียนทีละก้าวทีละก้าว