สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 790

“พ่ะย่ะค่ะ”

ท่านอ๋องโมริตะหมอบกราบลงบนพื้นทันที ร่างกายที่อวบอ้วนราวกับลูกบอลหนังขนาดใหญ่ น่าขันเป็นอย่างมาก

จักรพรรดิลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าอึมครึม และพูดเสียงเยือกเย็นว่า “นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้าย หากพวกเรายังทำได้ไม่ดี ข้าจะสังหารชาวตงหลิวกลุ่มแรกก่อน เพื่อลดแรงกดดันด้านอาหารที่น้อยลง ข้าจะเริ่มจากขุนนางอย่างพวกเจ้าก่อน และปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน!”

เมื่อพูดจบ จักรพรรดิก็เดินเข้าไปในห้อง

โมริตะและคนอื่นๆ ต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน ทำได้เพียงเดินออกไปจากวังหลวง

เมื่อมาถึงด้านนอก ทั้งสามก็พูดเรื่องน่าเบื่อหน่าย

“ไม่ใช่ว่าใช้ทางอ้อมไม่ได้ แต่การเดินทางทางทะเลในระยะไกล จำเป็นต้องใช้กำลังทหารจำนวนมากอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

“แต่ยังดีกว่าการที่พวกเราถูกเชือด”

ท่านอ๋องโมริตะลูบเคราบางของเขา และพูดเสียงโหดเหี้ยมว่า “ครั้งนี้ไมจำเป็นต้องใช้กองทหารขนาดใหญ่ ตามหาทหารที่เชี่ยวชาญทางน้ำ และคัดเลือกชาวตงหลิวที่มีรูปร่างคล้ายชาวดินแดนจงหยวนเพื่อลักลอบเข้าไป เป้าหมายของพวกเราคือพิณการเวก ตราบใดที่สามารถทำลายพิณนี้ได้ สงครามครั้งนี้ก็มีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะได้รับชัยชนะ”

ขณะนั้นเอง เสียงหนุ่มแน่นก็ดังขึ้นที่ด้านหลังของทุกคน

“ข้าขอไปด้วย”

ท่านอ๋องโมริตะหันหน้าไป และถามด้วยความเป็นห่วงทันที

“เจ้าเคยไปมาครั้งหนึ่งแล้ว พวกเขาจะจำเจ้าไม่ได้หรือ?”

ผู้พูดก็คือโมริตะคาวาสึบาเมะ ลูกชายของท่านอ๋องโมริตะ

เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย พูดด้วยใบหน้าที่ยากเกินคาดเดาว่า “ครั้งนี้ข้าจะเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ชั่วคราว รับรองว่าพวกเขาจำข้าไม่ได้ พวกท่านไปตามหาคนก่อนเถอะ”

ท่านอ๋องโมริตะพูดว่า “มีเจ้าเข้ามาช่วย ข้าสบายใจเป็นอย่างมาก ข้าจะไปตามหาคนเดี๋ยวนี้ ยิ่งออกเดินทางเร็วก็ยิ่งดี”

แม่ทัพอีกสองคนก็พยักหน้า พวกเขาเห็นด้วยกับโมริตะคาวาสึบาเมะ

ในขณะเดียวกันนั้น ลูกศิษย์ที่ส่งจดหมายจากสำนักเซียวเหยาก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว

เรือนจุ้ยหงค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองหลวง ลูกศิษย์ของสำนักเซียวเหยาไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงมากมาย ก็สามารถหาที่นี่พบ

เขาแสดงสิ่งของออกมา บริกรชายก็รีบนำทางเขามายังด้านหลังเรือน

เฟิงเอ้อร์เหนียงกำลังนั่งอาบแดดอยู่บนเก้าอี้ เมื่อเห็นคนของสำนักเซียวเหยาก็ยิ้มและพูดทันทีว่า “ช่างนี้เจ้าสำนักของพวกเจ้าสบายดีหรือไม่? สงครามเป่ยไห่มีผลเป็นอย่างไรบ้าง?”

ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยความเคารพว่า “มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายขอรับ เถ้าแก่เฟิงอ่านจดหมายก็จะรู้เอง”

เฟิงเอ้อร์เหนียงโบกมืออย่างน่าหลงใหลและมีเสน่ห์อย่างยิ่ง

“ขอบคุณเถ้าแก่เฟิง ข้ายังมีเรื่องที่ต้องจัดการและจำเป็นต้องกลับเป่ยไห่เดี๋ยวนี้ ข้ารับน้ำใจของเถ้าแก่เฟิงไว้แล้ว”

“เจ้าไปเดี๋ยวนี้เลยหรือ? ไม่อยู่ต่อก่อนงั้นหรือ?”

เฟิงเอ้อร์เหนียงมองเขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ลูกศิษย์รีบก้มหน้าลง

“ข้าขอตัวก่อน”

เมื่อมองเงาหลังของเขา เฟิงเอ้อร์เหนียงก็หรี่ตาลง

จากนั้นก็หันหน้าไปสั่งงานกับบริกรชายว่า “รีบไปเตรียมเสื้อผ้าและเงินให้ข้าเดี๋ยวนี้ และไปหารถม้ามาอีกหนึ่งคัน”

บริกรชายถามด้วยความระมัดระวังว่า “เฟิงเอ้อร์เหนียงจะไปข้างนอกหรือขอรับ?”

เฟิงเอ้อร์เหนียงพยักหน้า

“ใช่ ข้าจะไปเยี่ยมเพื่อนรักคนหนึ่ง สองสามวันก็จะกลับมา”

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วยาม เฟิงเอ้อร์เหนียงก็ออกไปจากประตูด้านหลังของเรือนจุ้ยหง รถม้าก็ตรงออกไปที่ประตูเมือง