สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 808

โมริตะคาวาสึบาเมะไม่คาดคิดว่าตู้เยี่ยนจะลงมือโจมตีตัวเอง แม้ว่าเขาจะหลบได้เร็วพอ แต่ก็ยังถูกวิชาฝ่ามือของตู้เยี่ยนเข้าจนได้

ตู้เยี่ยนกลับสับขาหลอก ใช้โอกาสนี้หลบหนี

เส้นทางบนภูเขานั้นขรุขระและซับซ้อน โมริตะคาวาสึบาเมะก็ไม่กล้าตามไปอย่างหุนหันพลันแล่น ได้แต่ก่นด่าด้วยความโกรธ

“บากะ เศษสวะไม่รู้ชั่วดี!”

คราวหน้าถ้าเจออีก จะบดขยี้เขาเป็นชิ้นๆ

โมริตะคาวาสึบาเมะสาปแช่งอีกหลายคำ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่โรงเตี๊ยมท่ามกลางสายลมยามค่ำคืน

ในเมื่อไม่สามารถดึงมาเป็นพวกได้ จึงทำได้เพียงดำเนินการตามแผนเดิม ไปเยี่ยมหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์พร้อมเทียบเชิญในเช้าวันพรุ่งนี้

ค่ำคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่ออินชิงเสวียนตื่นขึ้นมา เย่จิ่งอวี้ก็นอนอยู่ข้างๆ ตัวเองแล้ว

เขาหันข้าง คิ้วรูปดาบขมวดมุ่นเล็กน้อย จนคิ้วแทบจะชนกัน แสงแดดยามเช้าสะท้อนเป็นวงเล็กๆบนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขา ทำให้โครงหน้าหล่อเหลาลุ่มลึก

อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะยื่นนิ้วออกมา แตะคิ้วของเย่จิ่งอวี้เบาๆ ขนตาของเย่จิ่งอวี้ขยับเล็กน้อย และคิ้วของเขาก็คลายออกอย่างช้าๆ

เขาอุตส่าห์นอนหลับสนิทขนาดนี้ อินชิงเสวียนไม่ต้องการรบกวนเขา จึงดึงผ้าห่มบางๆ มาห่มให้เขา จากนั้นจึงสวมเสื้อคลุม แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างแผ่วเบา

กลับรู้สึกว่าเอวถูกจับ และถูกกอดด้วยวงแขนแกร่ง

อินชิงเสวียนอุทานเบาๆ เมื่อหันกลับมา เย่จิ่งอวี้ก็ลืมตาตื่นแล้ว กำลังมองนางด้วยรอยยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“อยู่กับข้าอีกสักพักนะ”

เย่จิ่งอวี้ดึงอินชิงเสวียนเข้ามาในอ้อมแขน

อินชิงเสวียนยื่นมือออกมา ดันหน้าอกของเขาทันที

“นี่ยามเฉินแล้ว ตื่นสายเช่นนี้ทุกวัน ข้ากลัวที่จะถูกศิษย์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์หัวเราะเยาะเอา”

เย่จิ่งอวี้ซุกหน้าที่ซอกคอของนาง น้ำเสียงงัวเงียบ่งบอกถึงความเกียจคร้าน

“เราไม่ใช่คนของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เสียหน่อย ต้องกลัวอะไร”

อินชิงเสวียนตบหลังเย่จิ่งอวี้เบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “พรุ่งนี้จะก็ตรุษจีนแล้ว ข้าต้องเตรียมอาหารกับท่านแม่ ถ้าท่านง่วง ก็นอนต่ออีกหน่อย ข้าจะตื่นแล้ว”

“ไม่ให้เจ้าลุก!”

เมื่อวานตอนที่อยู่ชายทะเลคุยกันไว้แล้ว ว่าจะไปเยี่ยมเด็กเรียนคนนั้นตอนกลางคืน แต่ก็ยุ่งมากจนลืมเรื่องนี้ไป

“ถ้าบ่ายนี้ไม่มีอะไรทำ ก็ไปหาเฮ่อฉางเฟิงกับข้าสิ ดูว่าเขาใช้ได้แค่ไหน”

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างมีความสุข “ได้ ข้าก็อยากเห็นด้วยว่าเขาเป็นคนแบบไหน ถึงสามารถให้เสวียนเอ๋อร์เคารพได้ขนาดนี้”

อินชิงเสวียนพูดด้วยรอยยิ้ม “น่าจะไม่ทำให้อาอวี้ผิดหวัง”

ในขณะที่พูด เสียงของฮวาเชียนก็ดังมาจากด้านนอก

“เจ้าสำนัก มีคนถือเทียบเชิญของนักพรตเทียนจีมาที่นี่ เพื่อเยี่ยมเยียนเจ้าค่ะ”

อินชิงเสวียนรู้สึกสนใจใคร่รู้

“นักพรตเทียนจีคือใคร”

เย่จิ่งอวี้สวมเสื้อคลุม

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นเพื่อนของท่านตา เราไปล้างหน้าล้างตากันก่อนเถอะ”