สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 817

“ของขวัญอะไร”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายระยิบระยับ

คิดในใจว่าเป็นเงื่อนปมผูกรักที่เห็นเมื่อวานนี้หรือเปล่า

ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม การรับของขวัญ ย่อมทำให้คนรู้สึกดีเสมอ

เย่จิ่งอวี้เม้มริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม แล้วพูดว่า “ของสิ่งนี้ข้าใช้เวลาหาคนมาแกะสลักอยู่ตั้งนาน เสวียนเอ๋อร์ต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ”

เมื่อได้ยินเย่จิ่งอวี้พูดถึงขนาดนี้ อินชิงเสวียนก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

“เป็นอะไรหรือ”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยสีหน้าลึกลับ “เสวียนเอ๋อร์หลับตาก่อน”

อินชิงเสวียนปิดตาทันที กลับรู้สึกถึงความอบอุ่นบนริมฝีปาก จากนั้นก็ได้กลิ่นหอมเย็นที่คุ้นเคย

นางลืมตาขึ้น มองเย่จิ่งอวี้ด้วยความโกรธ

“อาอวี้ทำไมถึงกะล่อนแบบนี้”

“ที่ไหนกัน”

เย่จิ่งอวี้ถอนริมฝีปากออก หัวเราะเบาๆ แบมือออก

เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในฝ่ามือของเขา อินชิงเสวียนก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

ในฝ่ามือของเขาคือหยกขนาดเท่าหัวแม่มือ ส่วนสีขาวแกะสลักเป็นรูปคนเล็กๆ สวมชุดสีฟ้าอ่อน มองเห็นเสื้อผ้าและผ้าคาดเอวได้ชัดเจน บนศีรษะยังสวมหมวกสีกรม มีจมูกมีลูกตา เหมือนจริงมาก

คนตัวเล็กมือทั้งสองข้างประสานกัน ถือของบางอย่างที่เป็นสีขาว พอมองดูใกล้ๆ ก็เห็นรอยย่น

ทำไมดูเหมือน...ซาลาเปา?

เมื่อเห็นท่าทางตกตะลึงของหญิงสาว เย่จิ่งอวี้ก็นำหยกไปให้อินชิงเสวียนดูใกล้ๆ

เขาถามด้วยรอยยิ้มว่า “หรือว่าเสวียนเอ๋อร์จำไม่ได้แล้ว?”

อินชิงเสวียนกอดเอวของเขา ยิ้มหวานแล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้เสียใจ แค่รู้สึกว่าตอนนั้นตัวเองเป็นเหมือนลูกวัวเพิ่งเกิดไม่กลัวเสือ ถึงขั้นกล้าทำธุรกิจกับฝ่าบาท”

เย่จิ่งอวี้ก้มหน้าลง จูบหน้าผากของนางเบาๆ

พูดอย่างปลงๆ “ใช่แล้ว ตอนนั้นข้าก็จับพลัดจับผลูเหมือนกัน ไม่เคยคิดว่าจะติดตามเจ้า บางทีอาจเป็นเพราะข้าอยู่ในวังนานเกินไป ข้าเห็นแต่คนรักษากฎมารยาท แต่แล้วก็ได้พบกับขันทีน้อยผู้บังอาจ คิดว่าน่าสนใจดี เลยอยากรู้ว่าเจ้าจะมีลูกไม้อะไรบ้าง”

ถ้าเย่จิ่งอวี้ต้องการตรวจสอบอินชิงเสวียนจริง เพียงเอ่ยปากก็รู้เรื่องแล้ว ในวังมีองครักษ์เงามากมาย ต่อให้อินชิงเสวียนจะมุดลงใต้ดิน ก็สามารถถูกขุดนางออกมาได้

บางทีเขาอาจจะเก็บกดและเหนื่อยเกินไป พออยู่ๆ ก็มีคนที่ทำตัวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงกับเขา ทำให้เย่จิ่งอวี้รู้สึกสนใจ จึงไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วน แต่เพราะคิดว่าเป็นเช่นนี้ เกือบทำให้ศรีภรรยาหนีหายไป

หากคนที่อินชิงเสวียนพบในวันนั้น คือผู้บัญชาการทหารวังต้องห้ามจริงๆ ความสามารถในการต้มตุ๋นหลอกลวงของนาง ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถออกจากวังได้จริงก็ได้

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เย่จิ่งอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว กระชับนิ้วขึ้นเล็กน้อย

อินชิงเสวียนถูกเขากอดจนแทบหายใจไม่ออก ขณะที่กำลังจะประท้วง เสียงของฮวาเชียนก็ดังมาจากด้านนอก

“อาอวี้ แม่นางอิน ออกมากินข้าวเย็นได้แล้ว”