สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 816

อินชิงเสวียนใช้คะแนนแลกของกินจากมิติ มีบัวลอยไส้งาดำ รวมถึงบัวลอยไส้ถั่วลิสงและไส้ซานจาด้วย และยังแลกเค้กสำเร็จรูปและข้าวเหนียวแปดสมบัติด้วย

ศิษย์ในสำนักมาจากทั่วทุกหนทุกแห่ง มีพฤติกรรมการกินที่แตกต่างกัน จะเอาตามความชอบของตนเองอย่างเดียวไม่ได้

นอกจากนี้ อินชิงเสวียนยังแลกสินค้าสำเร็จรูปจากที่ต่างๆ มาด้วย เช่นสินค้าประเภทเมล็ดแตงโมและลูกอมถั่วลิสง คะแนนสะสมจึงถูกใช้ไปเหมือนน้ำ

แม้ว่าของพวกนี้ราคาไม่แพง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะซื้อมาเยอะๆ ดังนั้น 500 คะแนนจึงใช้หมดอย่างรวดเร็ว

อวิ๋นฉ่ายอยู่กับอินชิงเสวียนมานานแล้ว แต่ไม่เคยเห็นอาหารหรือของกินเล่นที่เลิศรสเช่นนี้มาก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย แทบอยากให้เริ่มมื้ออาหารเย็นเดี๋ยวนี้เลย

เหล่าศิษย์คนอื่นได้สับไม้ไผ่จำนวนมาก เพื่อใช้ทำเป็นประทัดเฉลิมฉลองตรุษจีน เดิมทีอินชิงเสวียนอยากแลกประทัดมาบ้าง แต่คิดแล้วก็ตัดสินใจปล่อยผ่านดีกว่า

เพราะของโบราณแบบนี้มีเสน่ห์มากกว่า

ในชั่วพริบตาก็ถึงเวลาจุดตะเกียง เฮ่ออวิ๋นทงพาต่งจื่ออวี๋มางานเลี้ยง

“แม่นางอิน สวัสดีปีใหม่!”

เมื่อเห็นอินชิงเสวียน ต่งจื่ออวี๋ก็มีสีหน้าชื่นมื่น รีบเอ่ยทักทายถ้อยคำมงคลทันที

“สวัสดีปีใหม่! สุขสมหวังทุกประการ!”

อินชิงเสวียนหยิบอั่งเปาออกมา แล้วมอบให้ต่งจื่ออวี๋

ต่งจื่ออวี๋รับอั่งเปาด้วยสีหน้าประหลาดใจระคนยินดี แต่จากนั้นก็เกาหัวแกรกๆ

“ต้องขออภัยจริงๆ ข้าไม่ได้เตรียมของขวัญให้แม่นางอินด้วย”

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “ผู้มาเยือนเป็นแขก เจ้าไม่ต้องเกรงใจ”

ต่งจื่ออวี๋ถืออั่งเปาขอบคุณไม่หยุด แล้วเปิดอั่งเปาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในนั้นใช้แก้วฝังเป็นตัวอักษรคำว่าฝูที่หมายความว่าโชคดีมีสุข ข้างล่างเป็นศิลปะเชือกถักจีนที่สวยงาม ซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายแบบตะวันออก

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ต่งจื่ออวี๋ก็รู้สึกประหลาดใจระคนยินดี

“สวยมากเลย ล้ำค่ามากด้วย ข้าไม่รับไว้ดีกว่า”

คนสมัยก่อนเข้าใจว่าแก้วเป็นสิ่งของที่ล้ำค่ามาก แม้ว่าต่งจื่ออวี๋จะตัดใจคืนไม่ได้ แต่ก็ผลักของสิ่งนั้นกลับคืนมา

“รับไว้เถอะ นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยจากข้า”

“นี่...ได้จริงๆ หรือ”

ต่งจื่ออวี๋จ้องเขม็งที่พู่ระย้านั้น เห็นได้ชัดว่าชอบมาก

“ทำไมจะไม่ได้ ถ้าเจ้าเห็นข้าเป็นคนนอกแบบนี้ ข้าจะโกรธแล้วนะ”

ข้างในเป็นสร้อยข้อมือผลึกแก้วสีชมพู มีป้ายเงินสลักคำว่าสุขสงบสบายใจ ฝีมือการทำประณีตยิ่งนัก

เก่อหงยวนรู้สึกชอบตั้งแต่แรกเห็น

“สวยจริงๆ!”

ใส่แล้วพอดีกับข้อมือมาก อดไม่ได้ที่จะหมุนข้อมือชื่นชมอย่างดีใจ

แต่ต่อมาก็รู้สึกเขินอาย นางไม่คิดว่าอินชิงเสวียนจะเตรียมของขวัญไว้ให้ตัวเอง จึงเอามาแค่ปาก ไม่มีอะไรอย่างอื่น

อินชิงเสวียนรู้ว่าพวกเขาล้วนเป็นคนในยุทธภพ ไม่ได้ใส่ใจกับมารยาทเหล่านี้มากนัก จึงไม่ได้คาดหวังว่าจะได้อะไรจากพวกเขาอยู่แล้ว นี่เป็นเพียงพิธีรีตองเท่านั้น

“รีบเข้าไปเถอะ อาหารพร้อมแล้ว”

หลังจากส่งทั้งสองคนไปที่ห้องโถง อินชิงเสวียนก็กลับไปพักผ่อนที่ห้องสักครู่

โชคดีที่มีน้ำพุวิญญาณเติมเต็มกำลังวังชาได้ตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นนางที่ยุ่งตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงตอนนี้ คงจะเป็นอัมพาตจากความเหนื่อยล้าไปแล้ว

นางหยิบชามะลิที่แลกจากมิติออกมา จิบดื่มเบาๆ กลับเห็นเย่จิ่งอวี้เดินเข้ามาจากข้างนอก

เขาเดินมือไพล่หลังเข้ามา พูดด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “สามีก็มีของขวัญจะมอบให้เสวียนเอ๋อร์เช่นกัน!”