สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 821

“อาอวี้ อาอวี้!”

อินชิงเสวียนมองไปที่เย่จิ่งอวี้ด้วยความหวาดกลัว

ในเวลานี้ ประตูห้องถัดไปเปิดออก เสี่ยวหนานเฟิงเดินเตาะแตะออกมาจากห้อง

เขาพุ่งตัวไปหาเย่จิ่งอวี้อย่างมีความสุข ตะโกนด้วยเสียงนุ่มนิ่ม “เด็จพ่อ ลูกคิดถึงเด็จพ่อ!”

อินชิงเสวียนตกใจ ตะโกนอย่างสิ้นหวัง “เสี่ยวหนานเฟิง อย่าไป!”

แต่มันก็สายเกินไปแล้ว เย่จิ่งอวี้หายตัวมาปรากฏต่อหน้าเสี่ยวหนานเฟิง แล้วกระบี่นั้นก็แทงทะลุร่างเล็กๆ จากนั้นมุมปากก็กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย

เขายกกระบี่ขึ้น โดยมีร่างเล็กๆ ของเสี่ยวหนานเฟิงห้อยอยู่บนนั้น เลือดไหลลงมาที่ปลายกระบี่ ย้อมรองเท้าปักดิ้นมังกรทองเป็นสีแดงฉาน

อินชิงเสวียนไม่อาจสาธยายถึงความประหวั่นพรั่นพรึงของตัวเองได้ ยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมเย่จิ่งอวี้ถึงกลายเป็นแบบนี้ ภาพที่ปรากฏสู่สายตาล้วนมีแต่ร่างอันไร้วิญญาณ

ไม่เพียงแต่ศิษย์ในหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงตระกูลอินด้วย อินจ้งถูกมีดยาวตอกร่างติดต้นไม้ ที่ปลายเท้า เป็นซูหมิงหลานที่เอื้อมมือไปที่ต้นไม้ ดวงตาเบิกโพลง ตายตาไม่หลับ

สองพี่น้องตระกูลอินก็ล้มอยู่ข้างๆ แม้แต่เป่าเล่อเอ่อร์ก็ไม่รอด ถัดจากนั้นก็คืออินจื่อลั่วที่ร่างขาดครึ่ง ทั้งตัวของนางเต็มไปด้วยเลือด มองมาที่อินชิงเสวียนด้วยดวงตาแดงก่ำ

“พี่หญิง ช่วยข้าด้วย จื่อลั่วเจ็บจัง!”

“ไม่นะ ไม่นะ!”

เมื่อมองดูสถานภาพอันน่าเวทนาตรงหน้า อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะถอยกลับไป

เย่จิ่งอวี้ยกกระบี่ยาวขึ้นทั้งๆ ที่มีร่างของเสี่ยวหนานเฟิงติดอยู่ เดินตรงเข้ามาหานางทีละก้าวๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเผยให้เห็นวิญญาณชั่วร้ายที่ไม่อาจอธิบายได้

“ทำไม ทำไมถึงทำเช่นนี้”

อินชิงเสวียนตะโกนใส่เขาอย่างบ้าคลั่ง

“ข้ายังดีกับท่านไม่พอหรือ ข้ายังดีกับต้าโจวไม่พอหรือ อาอวี้ ทำไมท่านถึงฆ่าทั้งตระกูลข้า ทำไมแม้แต่เสี่ยวหนานเฟิงก็ไม่ละเว้น”

เย่จิ่งอวี้ยังคงเดินช้าๆ เข้าไปหาอินชิงเสวียน รอยยิ้มบนใบหน้าเยียบเย็นเรื่อยๆ

“เจ้าอยากรู้จริงๆ หรือว่าทำไม”

นางก็ไม่อยากข้ามมิติมาที่นี่!

ถ้าอยู่ในยุคปัจจุบัน นางอาจจะกำลังกินของหวาน เลื่อนดูโทรศัพท์มือถือ ตอนนี้นางเดินทางหลายพันลี้เพื่อตามหาสามี แต่ไม่นึกว่าจะลงเอยเช่นนี้

ไม่ว่านางจะทุ่มเทมากแค่ไหน ในสายตาของเย่จิ่งอวี้ก็มีแต่คำว่าจอมปลอม

ในขณะนั้น หัวใจของอินชิงเสวียนเย็นชา นางหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง หยาดน้ำตาเย็นๆ สองหยดไหลอาบแก้ม

บางทีเย่จิ่งหลานพูดถูก นางมีความรู้สึกลึกซึ้งในการเป็นส่วนหนึ่งยุคสมัยนี้ เต็มไปด้วยความเพ้อฝันมากเกินไป

นางหวังว่าจะใช้พลังของตัวเอง พัฒนาชีวิตชาวต้าโจวให้เจริญรุ่งเรืองได้ และเต็มใจที่จะเปิดใจ ละทิ้งความกังวลทั้งหมดในใจ ใช้ชีวิตร่วมกับเย่จิ่งอวี้

ซึ่งความจริงได้พิสูจน์แล้ว การข้ามมิติของนางเป็นเพียงเรื่องตลก ในเมื่อทำให้คนไม่พอใจ เช่นนั้นก็ไปยมโลกเร็วๆ ดีกว่า บางอาจตามเสี่ยวหนานเฟิงทัน

เมื่อนึกถึงเด็กลูกที่น่ารักน่าเอ็นดู อินชิงเสวียนก็ค่อยๆ หลับตาลง น้ำตาเค็มไหลอาบแก้ม ความรู้สึกขมขื่นทำให้นางปวดใจเหลือคณา

ในเวลานี้ ความเย็นเฉียบแวบขึ้นมาต่อหน้า ปลายกระบี่พาดอยู่ที่ลำคอแล้ว อินชิงเสวียนรู้สึกเจ็บแปลบที่คอ แล้วร่างนั้นก็ค่อยล้มลงกับพื้น...