สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 822

ในเวลานี้ มโนภาพของเย่จิ่งอวี้ยังคงดำเนินต่อไป กิ่งไม้บนหน้าผาส่งเสียงกรอบแกรบ กิ่งไม้ปริหักแล้ว มีเพียงเปลือกไม้เล็กๆ ที่เชื่อมติดไว้

อินชิงเสวียนที่ถูกมัดมือทั้งสองข้างจมลงทันที

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้ตกใจจนดวงตาแทบถลน คำรามลั่น

“เสวียนเอ๋อร์ ข้าไม่ให้เจ้าตาย!”

เขาใช้กำลังทั้งหมดที่มี ใช้ทั้งมือและเท้าปีนขึ้นไปบนหน้าผา กอดร่างกายที่เริ่มเย็นเฉียบของอินชิงเสวียน

อย่างไรก็ตาม กิ่งไม้ไม่สามารถรองรับน้ำหนักของคนสองคนได้ มันหักดังแกร๊กแล้วก็ร่วงลงไป

เย่จิ่งอวี้ปกป้องสมองส่วนหลังของอินชิงเสวียน และกลิ้งไปกับพื้นพร้อมนาง

เพื่อปกป้องหญิงสาวจากอันตราย เย่จิ่งอวี้ยอมให้สมองส่วนหลังของตัวเองกระแทกก้อนหินขรุขระ

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เสวียนเอ๋อร์ เจ้าลืมตามองหน้าข้าเร็ว ข้าคือโอรสสวรรค์ตัวจริง หากไม่มีคำสั่งจากข้า เจ้าห้ามตายเด็ดขาด!”

เขาเขย่าอินชิงเสวียนอย่างบ้าคลั่ง รู้สึกกลัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

“เจ้ารีบคุยกับข้าเร็ว พวกเรายังมีจ้าวเอ๋อร์ ในอนาคตก็จะมีองค์หญิงน้อยน่ารัก เจ้าจะทิ้งข้าไว้อย่างโหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าไม่อนุญาต ข้าไม่อนุญาต!”

เขาปกป้องอินชิงเสวียนด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี ปลดเสื้อคลุมออก เอาหน้าของนางแนบหน้าอกของเขา พยายามใช้ความอบอุ่นของร่างกายปลุกให้นางฟื้น

ในตอนนี้เอง อินชิงเสวียนในอ้อมแขนขยับตัว

เย่จิ่งอวี้ดีใจ

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้าฟื้นแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลับวังเดี๋ยวนี้”

แต่เห็นเงามือซีดขาวแวบผ่านตา ฝ่ามือของอินชิงเสวียนก็ประทับบนหน้าอกของเย่จิ่งอวี้แล้ว

เย่จิ่งอวี้รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เขามองไปที่อินชิงเสวียนด้วยความตกใจ

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้า...”

อินชิงเสวียนค่อยๆ ยืนขึ้น ลูกตาดำตัดกับตาขาวชัดเจนคู่นั้น เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“เย่จิ่งอวี้ ท่านรู้ไหมว่าข้าใช้ชีวิตแบบไหนในวังเย็น ไม่มีที่กำบังจากลมฝน ไม่มีอาหารดีๆ ต้องใช้กำลังแรงกายทั้งหมดเพื่อคลอดจ้าวเอ๋อร์ออกมา ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณท่าน วันนี้ข้าจะทวงคืนความยุติธรรมให้ตัวเอง ท่าน มีแต่ต้องตายสถานเดียว ถึงจะสามารถชดใช้บาปกรรมได้”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบ นางก็ซัดฝ่ามือใส่แล้ว

เย่จิ่งอวี้โคจรพลังลมปราณที่ฝ่ามือขวา แต่แล้วก็เก็บกำลังภายในกลับคืน

เขานึกถึงความทรุดโทรมของวังเย็น และนึกถึงอินชิงเสวียนในชุดขันที ต้องการออกจากวังนับครั้งไม่ถ้วน

บางที นางอยู่ในวังอาจไม่มีความสุข และเขา ก็เป็นต้นตอของความเลวร้ายนั้น

หากการตายของเขาสามารถทำให้เสวียนเอ๋อร์รู้สึกดีขึ้นได้ เขาก็ยอมรับ

แค่หวังว่าหากชาติหน้าได้พบกับนางอีก ขออย่าได้มีเรื่องพลิกผันมากมายขนาดนี้!

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ สีหน้าของเย่จิ่งอวี้ก็สงบลง ถึงกับคลี่ยิ้มออกมา

“ในเมื่อเป็นสิ่งที่เสวียนเอ๋อร์ต้องการ เช่นนั้นข้าก็ช่วยให้เจ้าสมปรารถนา หวังว่าเจ้าจะลืมข้าและทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้น ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี!”

หลังจากพูดเช่นนี้ เย่จิ่งอวี้ก็ยิ้มอย่างขมขื่น หลับตารอความตาย