สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 829

เดิมทีเย่จิ่งอวี้ต้องการเข้ามาปลอบใจหญิงสาว แต่เมื่อเห็นนางเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่เต็มใจที่จะมองตัวเอง ในใจก็รู้สึกไม่ดี เท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปในห้องก็วางกลับที่เดิมเงียบๆ

“เสวียนเอ๋อร์ไม่ได้นอนทั้งคืน คงจะง่วงมาก พักผ่อนเยอะๆ ข้าจะพาไป๋เสวี่ยออกไปตามหาเอง”

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไป ในที่สุดอินชิงเสวียนก็ทนไม่ได้ต้องวิ่งออกไปดูที่ประตู เย่จิ่งอวี้พาไป๋เสวี่ยออกจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์แล้ว

เขาไม่ได้นอนทั้งคืน อินชิงเสวียนต้องการให้เย่จิ่งอวี้พักผ่อนสักพักหนึ่ง จนกระทั่งร่างสูงหายไป คำพูดอึกอักอยู่บนริมฝีปากเป็นเวลานาน ก็ไม่ได้พูดออกไป

ไม่เพียงแต่นางรู้สึกแปลกแยก นางยังรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเย่จิ่งอวี้

อินชิงเสวียนหายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้ ต้องตามหาคนก่อน

ไม่นานเหล่าศิษย์ก็กลับมาที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ แต่ไม่มีใครมีข่าวคราวของเย่จิ่งหลาน จู่ๆ หัวใจของอินชิงเสวียนก็ตกลงมาจนถึงจุดต่ำสุด

ตอนเที่ยง อวิ๋นฉ่ายและจังอวี้จิ่นจูงมือเสี่ยวหนานเฟิงไปส่งอาหารให้อินชิงเสวียน แต่นางไม่มีความอยากอาหารเลย พอกินได้สองสามคำนางก็วางลง

เสี่ยวหนานเฟิงเหมือนจะรับรู้ว่าอินชิงเสวียนกำลังอารมณ์ไม่ดี จึงคว้ากระโปรงของนาง แล้วพยายามปีนขึ้นไปบนตักของอินชิงเสวียน

เสียงเล็กๆ เจรจาเจื้อยแจ้ว “สวยแม่ สวยแม่!”

เมื่อมองดูเด็กน้อยน่ารักคนนี้ อินชิงเสวียนก็รู้สึกแสบจมูกทันที

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกอดร่างกายที่อ่อนนุ่มของเสี่ยวหนานเฟิง

“เด็กดี แม่ไม่เป็นไร”

เสี่ยวหนานเฟิงยื่นมือเล็กๆ ออกมาทันที กอดรอบคอของอินชิงเสวียน และเกลือกหน้าไปมากับใบหน้าเล็กๆ ที่เรียบเนียนของนาง ราวกับลูกแมวน้อยก็ไม่ปาน

“สวยแม่ยิ้ม สวยแม่ยิ้ม”

อินชิงเสวียนทำได้เพียงฝืนยิ้มเท่านั้น

“แม่มีความสุขมาก ลูกไม่ต้องห่วงแม่นะ”

เสี่ยวหนานเฟิงออกแรงกอดอินชิงเสวียนด้วยสองมือเล็กๆ แล้วปากนุ่มๆ ก็จูบใบหน้าของนางเหมือนไก่จิกข้าว

สัมผัสที่นุ่มนวลทำให้หัวใจของอินชิงเสวียนรู้สึกอบอุ่นขึ้น นางดูแลเสี่ยวหนานเฟิงมานาน เฝ้าดูเขาเติบโตขึ้นทุกวัน แล้วจะต่างอะไรกับแม่ลูกแท้ๆ ล่ะ

หวังว่าสวรรค์จะคุ้มครอง ไม่ให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา

อินชิงเสวียนยังคงสวดภาวนาอยู่ในใจ แต่ยังพะวงกับผลได้ผลเสีย ตลอดช่วงบ่ายจึงผ่านไปท่ามกลางหมอกควันเช่นนี้

อย่างไรก็ตาม ปาฏิหาริย์ไม่ได้เกิดขึ้น เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับเย่จิ่งหลาน

หรือว่าเขากลับไปสู่ยุคปัจจุบันแล้ว?

ไอ้บ้านี่ไม่มีน้ำใจเสียเลย ยังไม่ได้ทำสามสิ่งที่สัญญาไว้เลย เขาจะไปจากตัวเองได้อย่างไร

อินชิงเสวียนยิ่งคิดก็ยิ่งว้าวุ่นใจ เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อลูก นางจึงให้อวิ๋นฉ่ายอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงออกไป

อินชิงเสวียนยังไม่ได้กินข้าวเย็น

ไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน จิตใจสับสนวุ่นวาย ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว จึงเตรียมที่จะพักผ่อน

ทันทีที่นอนบนเตียง มีบางอย่างเหาะเข้ามาจากหน้าต่าง กระแทกหัวเตียงเสียงดัง