สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 828

ณ เป่ยไห่ บริเวณชายฝั่ง

อินชิงเสวียนมาถึงชายทะเลพร้อมกับศิษย์สองคนจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์

ในเวลานี้ ศิษย์สำนักต่างๆ จำนวนมากมารวมตัวกันรอบเรือ พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ต่างก็ยืนชุมนุมกันชี้ไม้ชี้มือไปที่เรือ

ช่างฝีมือหลายคนก็มาถึงเช่นกัน เมื่อเห็นว่าเรือถูกไฟไหม้ พวกเขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่พักหนึ่ง

“คุณชายน้อยเย่อยู่ที่นี่หรือเปล่า”

อินชิงเสวียนมองไปรอบๆ แต่ไม่เห็นเย่จิ่งหลาน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี

ฟางรั่วเดินออกมาจากด้านหลังเรือ กระซิบ “ข้าออกมาตั้งแต่ตีห้า แต่ไม่เห็นคุณชายน้อยเย่ เกิดอะไรขึ้นที่นี่”

เมื่อคืนฟางรั่ว อวิ๋นฉ่ายและจังอวี้จิ่นกำลังดื่มอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน ทุกคนต่างหัวเราะสนุกสนานกัน ฟางรั่วก็ดื่มไปหลายจอก จึงเข้านอนเร็ว

พอฟ้าสางก็ลุกขึ้นมาปัสสาวะ แต่นอนไม่หลับ จึงออกมาที่ชายทะเล รับลมทะเล และบรรเทาอาการเมาค้าง ทันทีที่มาถึงก็เห็นเรือเสียหายอย่างไม่คาดคิด

เพื่อป้องกันไม่ให้เรือได้รับความเสียหายอีก จึงเฝ้าปกป้องเรืออยู่ที่นี่

อินชิงเสวียนรู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ

“เมื่อคืนเขาออกไปข้างนอกหรือw,j”

ฟางรั่วคิดอย่างรอบคอบอยู่พักหนึ่ง

“ไม่มี เพียงครู่เดียวคุณชายน้อยเย่ก็เมา หวังซุ่นช่วยพาเขากลับห้อง แล้วก็ไม่ได้ออกมาอีก จนพวกเรากลับเข้าในห้อง”

หรือว่าเขาเข้าไปอยู่ในมิติ?

อินชิงเสวียนเอามือป้องปากและตะโกนเสียงดังทันที “เย่จิ่งหลาน เย่จิ่งหลาน?”

หลังจากรอสักพักก็ไม่มีเสียงใดๆ

อินชิงเสวียนคิดอีกว่า ถ้าเขาจะเข้าไปพักผ่อนในมิติ คงเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าไปตอนอยู่ที่นี่ จึงพูดกับฟางรั่วว่า “เจ้าดูที่นี่ไว้ ข้าจะกลับไปดูที่สำนัก ให้ช่างฝีมือทำงานเล็กๆ น้อยๆ รอไปก่อน”

อินชิงเสวียนไม่รู้ว่าความคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว จึงไม่สามารถมอบหมายงานให้พวกเขาได้ เรือได้รับความเสียหายหลายแห่ง ต้องหาตัวเย่จิ่งหลานให้พบถึงจะแก้ไขได้

นางมีความกังวลใจ เมื่อออกจากชายฝั่งนางก็แลกความเร็วมิติ และรีบไปที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์โดยเร็ว

ตาขาวของเรียวตาคู่นั้นเต็มไปด้วยเส้นเลือด น้ำเสียงแหบห้าวมาก

เมื่อเห็นเขาในสภาพเช่นนี้ อินชิงเสวียนก็ค่อนข้างปวดใจ

หรือว่าในมโนภาพของเขาก็เหมือนกับตัวเอง เขากำลังกลุ้มใจเรื่องที่ตัวเองไม่ใช่เจ้าของเดิมเหมือนกันหรือ

เมื่อคิดถึงน้ำเสียงที่เย็นชา หัวใจของอินชิงเสวียนก็สั่นสะท้าน

นางหรี่ตาลง แล้วกระซิบ “ยังไม่มี”

เย่จิ่งอวี้ยืนอยู่ที่ประตู พูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “เสวียนเอ๋อร์ไม่ต้องกังวล ท่านตาให้เหล่าศิษย์ค้นหาทุกที่แล้ว เย่จิ่งหลานต้องไม่เป็นไร”

เมื่อเห็นว่าเขาไม่เต็มใจที่จะเข้าประตูมาด้วยซ้ำ หัวใจของอินชิงเสวียนก็รู้สึกเย็นชา

นางระงับความขมขื่นในลำคอ แล้วคลี่ยิ้มฝืนๆ

“ขอบคุณ ข้ารู้แล้ว”