สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 890

“การฆ่าเจ้าไม่ใช่ปัญหายุ่งยากสักนิด”

อินชิงเสวียนเปิดใช้ทักษะห้าสิบห้าสิบอีกครั้ง ดวงตาเรืองแสงประหลาด

โมริตะคาวาสึบาเมะหลับตาลงทันที

“ท่านี้ของเขาใช้ไม่ได้ผลกับข้าหรอก ถ้าฉลาด จงนำพิณมาซะ”

เมื่อเห็นโมริตะคาวาสึบาเมะไม่ได้มองมาที่นาง อินชิงเสวียนก็อดดีใจเสียมิได้ สามารถใช้โอกาสนี้ฆ่าเขาก่อน

ทันใดนั้นเสียงพิณก็เปลี่ยนไป คลื่นเสียงขนาดใหญ่ที่ถูกแปลงเป็นเสียงสังหารได้ลอยออกมาจากพิณ กระแทกหน้าอกของโมริตะคาวาสึบาเมะโดยตรง

โมริตะคาวาสึบาเมะกระดิกหู แล้วร่างก็ลอยขึ้นไปในอากาศ แต่ยังคงถูกคลื่นเสียงกระทบ รู้สึกว่ากระแสเลือดลมปราณในใจพลุ่งพล่าน และกระอักเลือดออกมา

ในเวลาเดียวกัน อินชิงเสวียนก็ถูกกระบี่อีกเล่มแทงที่เอวจากข้างหลัง

รสชาติของความเจ็บปวดยั่วโทสะของอินชิงเสวียนทันที นางกัดฟันผรุสวาท “เจ้าพวกสารเลวชาติหมา กล้าคิดบุกโจมตีเป่ยไห่ ฝันไปเถอะ วันนี้ต่อให้ข้าต้องตายก็จะส่งเจ้าไปปรโลก”

หากเด็กนี่สร้างค่ายกลนี้ขึ้นมาจริงๆ ขอเพียงฆ่าเขา ค่ายกลต้องถูกทำลายแน่นอน ถึงตัวเองจะตายก็ตายไม่เสียเปล่า

นางไม่กังวลสิ่งอื่นใด บรรเลงเสียงสังหารทันที

เมื่อเผชิญหน้ากับทักษะห้าสิบห้าสิบ โมริตะคาวาสึบาเมะไม่อาจฉวยโอกาสได้

ความสามารถของอินชิงเสวียนนั้นแข็งแกร่งขึ้นมาก ไม่ต้องพูดถึงว่านางได้ช่วงชิงการโคจรลมปราณของเขามาด้วย เพียงสิบกระบวนท่า ร่างกายของเขาก็ถูกโจมตีด้วยปราณกระบี่นับไม่ถ้วน

เลือดกระอักออกมาเต็มปาก ทำให้โมริตะคาวาสึบาเมะเดือดดาลเป็นอย่างยิ่ง

“ไว้หน้าแล้วยังไม่ยอมรับ กระบี่หมื่นเล่มพุ่งออกไปพร้อมกัน!”

ด้วยเสียงตะโกน กระบี่ยาวทั้งหมดก็ส่งเสียงพกึกๆ ออกมา อินชิงเสวียนหลับตาลง อาศัยประสาทสัมผัสเพื่อหลบเลี่ยง

ตอนนี้มีเจตนาแน่วแน่ว่าต้องตาย ในใจกลับรู้สึกกลัวน้อยลง จิตใจสงบ ทำให้สัมผัสการรับรู้ของอินชิงเสวียนก้าวกระโดดอย่างมาก แม้ว่าจะถูกแทงหลายแห่ง แต่ก็หลีกเลี่ยงจุดตายได้

“ตาเฒ่าเฮ่อ มีวิธีใดโจมตีด้วยกำลังหรือไม่ ยิ่งยื้อยิ่งไม่เป็นผลดีต่อเรา”

เวลาเพียงครึ่งชั่วยาม ศิษย์หลายคนที่ถูกโจมตีจากข้างนอกก็ถูกลากเข้าสู่ค่ายกล ขืนยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ขวัญกำลังใจก็จะถูกทำลายไปสิ้น

เฮ่ออวิ๋นทงก็หมดความอดทนเช่นกัน

“ถ้าคิดจะตายเพื่อเกิดใหม่ ก็มีทางเดียวเท่านั้นในตอนนี้ นั่นคือเข้าสู่ค่ายกล”

เย่จิ่งหลานที่อยู่ข้างๆ ถามอย่างกังวล “จะไหวหรือ”

“ลองดูก่อนก็ได้ ตราบใดที่เราสามารถหาหัวใจค่ายกล และทำลายได้ ค่ายกลแปดทิศก็แตกสลายกลายเป็นเม็ดทราย เพียงแต่...”

เฮ่ออวิ๋นทงลังเลก่อนจะพูดว่า “ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องค่ายกลแปดทิศมากนัก จะสำเร็จหรือไม่ ข้าไม่สามารถรับประกันได้จริงๆ”

เย่จิ่งอวี้พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก “เจ้าสำนักเฮ่อไม่ต้องลังเลแล้ว แม้จะล้มเหลว ก็ยังดีกว่ารอแบบนี้ ถ้าเหล่าศิษย์ในค่ายกลหมดแรง พวกเราก็จะตกเป็นเป้าหมายเช่นกัน ไม่สู้ต่อสู้จนหลังชนฝา บางทีอาจยังมีความหวัง”