สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 889

ดวงตาทั้งคู่ของโมริตะคาวาสึบาเมะหรี่ลง นัยน์ตาเป็นประกายวาวกล้า

อินชิงเสวียนรู้สึกวิงเวียนศีรษะทันที นางก็รีบใช้ทักษะห้าสิบห้าสิบ

วินาทีถัดมา จู่ๆ นางก็กลับไปสู่ยุคปัจจุบัน เห็นย่าสวมเสื้อผ้าขาดวิ่น

เธอเดินเซไปบนถนน ในมือนั้นลากถุงขาดๆ สกปรกที่เต็มไปด้วยขวดน้ำแร่ มีชายหนุ่มหลายคนไล่ตามนางอยู่ข้างหลังนาง

“คุณย่าคะ!”

อินชิงเสวียนกรีดร้อง

ชายหนุ่มคนหนึ่งจิกผมขาวโพลนของคุณย่า แล้วระดมหมัดเตะต่อยเธอ

“ยายแก่ตายยาก ใครใช้ให้แกเอาขวดของเราไป”

“คนที่ไม่มีใครเลี้ยงดูไม่มีใครต้องการ ทำลายภาพลักษณ์บ้านเมืองจริงๆ”

“จัดการเธอซะ”

หลายคนต่อยและเตะย่าของอินชิงเสวียน อินชิงเสวียนวิ่งไปด้วยกรีดร้องไปด้วย

“ไสหัวไปซะ ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าแตะต้องคุณย่าของฉันนะ”

พวกอันธพาลคว้าคอของอินชิงเสวียน แล้วเตะเธอไปไกล

เมื่อเห็นว่าย่าถูกทุบตีจนเลือดอาบ อินชิงเสวียนพยายามลุกขึ้นทันที วิ่งไปสองก้าว และทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ตัวเองมีกำลังภายใน ทั้งยังมีพลังและความเร็วของมิติ จะถูกคนธรรมดาสองคนเอาชนะได้อย่างไร

ความคิดนี้ดูเหมือนจะเปิดแสงสว่างในใจของนาง จู่ๆ อินชิงเสวียนก็จำได้ว่านางติดอยู่ในค่ายกลแปดทิศ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีย่าของนางอยู่ด้วย

ต้องเป็นภาพลวงตาแน่ๆ!

เมื่อคิดถึงดวงตาเรืองแสงของเด็กคนนั้น อินชิงเสวียนก็ตกใจอีกครั้ง เป็นไปได้ว่าเขาก็รู้วิชาเนตรเหมือนกัน

ทันทีที่ความคิดนี้เข้ามาในใจ ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็แตกสลายเหมือนกระจก แล้วนางก็กลับคืนสู่ค่ายกล

กระบี่ยาวพุ่งเข้ามาแต่ไกล แทงไหล่ของอินชิงเสวียนอย่างเหมาะเจาะ ความเจ็บปวดเสียดกระดูกทำให้นางรู้สึกตัวอย่างสมบูรณ์

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เกิดจากวิชาเนตร ไม่ใช่ความจริง แต่การบาดเจ็บที่ได้รับในค่ายกลนั้นเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน

ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น เสียงแสบแก้วหูดังก้อง กระบี่ยาวที่หลับใหลก็เริ่มสั่นอีกครั้ง ก่อนหน้านี้กระบี่พุ่งมาทีละเล่ม แต่ตอนนี้กระบี่ทั้งหมดส่งเสียงคำราม มาอย่างมืดฟ้ามัวดิน แทงไปยังอินชิงเสวียน

“ดูซิว่าเจ้าต้านทานได้อย่างไร!”

อินชิงเสวียนมีสีหน้าหวาดกลัว บรรเลงเพลงหมื่นกระบี่เศษดาราอย่างลนลาน

จู่ๆ ความคิดหนึ่งก็แวบขึ้นมาในใจ ถามเสียงเหี้ยม “เจ้าเป็นคนตั้งค่ายกลงั้นหรือ”

โมริตะคาวาสึบาเมะหลบคลื่นเสียง มาหยุดอยู่ตรงหน้าของอินชิงเสวียน พลิกฝ่ามือ ซัดใส่ที่ทรวงอกของอินชิงเสวียนเข้าเต็มๆ

“ฉลาดเหมือนกันนี่”

“บังอาจ!”

อินชิงเสวียนกระโดดลอยขึ้นไป ใช้กำลังล่าถอย ตาข่ายกระบี่ที่อยู่เหนือหัวถูกสะกดจนนิ่งไปแล้ว

อินชิงเสวียนรีบกรีดนิ้วไปตามสายพิณ ใช้ปราณกระบี่กระแทกกระบี่ยาวออกไป แต่กลับรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า ปลายกระบี่ที่ร่วงเฉือนนางจนเลือดออก จากนั้นเลือดก็ไหลริน

โมริตะคาวาสึบาเมะยืนนิ่ง พูดด้วยรอยยิ้มเยาะ “อยากรู้นักเชียว ว่าเจ้าจะต้านทานได้นานแค่ไหน”