สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 894

เสียงอยู่ใกล้มาก ทำให้โมริตะคาวาสึบาเมะเปลี่ยนสีหน้าทันที

หากมีคนเข้ามาช่วยเหลือ ตัวเองต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่

เขาพยายามรวบรวมกำลังภายในแล้วกลิ้งตัวคลานเข้าไปในโขดหินที่อยู่ข้างๆ

เสียงของเย่จิ่งอวี้มาถึงตรงหน้าเขาแล้ว

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้าอยู่ที่ใด?”

ขณะที่เขากำลังจะออกไปจากที่นี่ ทันใดนั้นเขาก็เห็นเสื้อผ้าสีชมพูชิ้นหนึ่งโผล่มาจากด้านหลังก้อนหินขนาดใหญ่

เขารู้ว่าอินชิงเสวียนสวมชุดกระโปรงพับกลีบสีขาว ต้องเป็นลูกศิษย์ของสำนักอื่นที่ถูกทำร้ายแน่นอน

พวกนางเดินทางหลายพันลี้เพื่อมาที่นี่ จึงไม่สามารถทิ้งร่างไว้ข้างนอกได้

เขาจึงจึงรีบเดินไปด้านหลังหินก้อนใหญ่ทันที เย่จิ่งอวี้รีบเร่งฝีเท้า เวลาเพียงไม่นานเขาก็มายืนอยู่ด้านหน้าก้อนหินขนาดใหญ่

เมื่อเห็นหญิงสาวที่นอนสยายผมอยู่บนพื้น เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกว่าหัวใจถูกโจมตีอย่างรุนแรง สองขาอ่อนแรงลง และคุกเข่าลงบนพื้น

เขายื่นมือที่สั่นเทิ้มออกไป และกอดหญิงสาวที่ไร้ซึ่งชีวิตชีวาไว้ในอ้อมอก

เขาตะโกนร้องออกมาอย่างไม่เชื่อ “เสวียนเอ๋อร์ นี่เจ้าใช่ไหม?”

สิ่งที่ตอบเขาเป็นเพียงเสียงลมที่ดังก้องอยู่ในหู

อินชิงเสวียนนอนราบอยู่บนพื้นอย่างนิ่งสงบ ใบหน้าของนางยังคงนิ่งเรียบอย่างที่เคยเป็น

เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ความทรงจำในอดีตก็พุ่งเข้ามาในใจ

นึกย้อนถึงความกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวาตอนที่ออกจากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ เย่จิ่งอวี้แทบไม่อยากเชื่อเลยว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เขารักจะมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เขาปัดผมที่ปิดบังหน้าผากของอินชิงเสวียนออกด้วยความสั่นเทา พยายามมองใบหน้าที่สวยงามนั้นให้ใกล้ยิ่งขึ้น

อินชิงเสวียนยังคงนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ราวกับกำลังนอนหลับอยู่

“เสวียนเอ๋อร์?”

เย่จิ่งอวี้ใช้แรงเขย่าเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาราวกับกำลังฝันอยู่ และใช้กำลังภายในทั้งหมดของเขากดลงบนหลังของอินชิงเสวียน

“เจ้าตายไม่ได้นะ ข้ายังไม่ได้อยู่กับเจ้าจนแก่ชราเลย เจ้าจากข้าไปเพียงคนเดียวได้อย่างไร”

“เจ้าเคยรับปากข้าแล้ว เจ้าจะปกป้องประชาชนต้าโจวด้วยกันกับข้า เจ้ายังบอกอีกว่าจะเปลี่ยนแปลงประเทศนี้ หรือว่าเจ้าลืมสิ่งที่พูดไปหมดแล้ว?”

“เสวียนเอ๋อร์ เจ้ารีบฟื้นขึ้นมาสิ รีบฟื้นขึ้นมา!”

กำลังภายในพุ่งเข้าสู่ร่างกายของอินชิงเสวียนราวกับไม่มีค่า แต่ก็เหมือนก้อนหินที่จมลงสู่ทะเลโดยไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

ระหว่างที่พูด เฮ่อฉางเฟิงได้พยุงอินชิงเสวียนขึ้นมา พลังปราณสีขาวราวกับสีพระจันทร์ออกมาจากกลางฝ่ามือ และเข้าไปในเส้นลมปราณพิเศษแปดเส้นของอินชิงเสวียน

เย่จิ่งหลานก็รู้ว่าเฮ่อฉางเฟิงคือผู้ที่พาพวกเขาไปทำลายค่ายกล แต่กลับยังถือปืนในมือไว้แน่นด้วยใบหน้าที่ระวังตัว

กลับเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเฮ่อฉางเฟิง กำลังภายในที่เข้าไปในร่างกายของอินชิงเสวียนก็หายไปทันทีเช่นกัน

เฮ่อฉางเฟิงไม่เคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาก่อน จึงแสดงสีหน้าจริงจังและหนักแน่นทันที

“อินชิงเสวียนนาง นางเป็นอะไรกันแน่?”

เย่จิ่งหลานยืนอยู่ข้างๆ สังเกตสีหน้าและคำพูดของเขา เห็นเพียงคิ้วที่ขมวด หัวใจที่เริ่มตื่นตระหนก เขาเริ่มพูดติดอ่างและมือของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น

อินชิงเสวียนมีความหมายที่แตกต่างกับเขาอย่างมาก ซึ่งแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายที่อธิบายออกมาไม่ได้

หากนางไม่อยู่แล้ว เย่จิ่งหลานคงเป็นบ้าอย่างแน่นอน

“นางฝึกฝนวิชาวรยุทธ์อะไร อาจเป็นเพราะการฝึกวรยุทธ์ที่ผิดพลาดไป น้องชายรู้หรือไม่ว่าอาจารย์ของนางคือผู้ใด?”

เฮ่อฉางเฟิงกลัวว่าจะเป็นผลย้อนกลับ จึงรีบถามขึ้นมา

“นางเรียนวรยุทธ์มาจากเย่จิ่งอวี้”

เย่จิ่งหลานพูดจบ ทันใดนั้นก็นึกได้ว่าในมิติของตัวเองยังมีน้ำพุวิญญาณที่อินชิงเสวียนเก็บไว้ให้ จึงรีบหยิบออกมาสองขวด

“ให้พวกเขาดื่มสิ่งนี้เพื่อรักษาชีวิตไว้ก่อน ค่อยคิดหาทางอื่น”