สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 912

ทั้งสองผลัดถ้วยแลกจอกร่ำสุรากัน จากนั้นไม่นาน สุราไหนั้นก็หมดถึงก้นไห

แม้ว่าสุราในสมัยโบราณจะมีดีกรีไม่สูงมาก แต่ทุกคนต่างยังเมามายอยู่บ้าง

หยวนเป่าอดไม่ได้ที่จะเตือนด้วยเสียงแผ่วต่ำ “คุณชาย ท่านดื่มน้อยๆ เถอะขอรับ!”

ดวงตาของเฮ่อฉางเฟิงหรี่ลง

“ยุ่งน่า”

แววตาในตอนนี้ ทำให้อินชิงเสวียนอึ้งไปเล็กน้อย

พลังอันเฉียบคมนิ่งขึงขนาดนี้ ไม่เหมือนแววตาที่คนเรียนหนังสือพึงมี

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เฮ่อฉางเฟิงก็กลับมามีใบหน้ายิ้มแย้มอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าแก้มของเขาเริ่มแดงแล้ว เย่จิ่งอวี้ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ากับข้าก็ดื่มกันไปไม่น้อยแล้ว วันนี้พอเท่านี้เถอะ ใต้หล้าไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกรา ถ้ามีชะตาต้องกัน สักวันคงได้พบกันอย่างแน่นอน”

เฮ่อฉางเฟิงยังอารมณ์ค้างอยู่ แต่ก็ยังพยักหน้า

“เอาเถิด ถึงเราจะนั่งดื่มที่นี่ทั้งคืน อย่างไรก็ต้องแยกจากกันอยู่วันยังค่ำ มิสู้ทิ้งไว้ให้หลงเหลือความคิดถึง เฝ้ารอวันที่จะได้พบกันใหม่”

ทันใดนั้นความโศกเศร้าพลันท่วมท้นหัวใจ

การกลับเพียวเมี่ยวอิ๋นเฉิง ก็เหมือนกับการเข้าคุก เขากับพวกเขา...เกรงว่าจะไม่มีวันได้พบกันอีก...

พวกเขาทั้งสามแยกกันที่หน้าประตูเหลาสุรา เมื่อเย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนกลับไปถึงหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ก็เป็นเวลายามสามแล้ว

กลิ่นไหม้ในอากาศยังไม่จางหายไป อินชิงเสวียนปิดจมูกตลอดทาง เมื่อกลับถึงห้อง นางก็รีบเข้าไปในมิติทันที ถึงได้รู้สึกหายใจสะดวกขึ้น

“ข้าเกรงว่าจะใช้เวลาสามถึงห้าวันกว่ากลิ่นเหม็นไหม้รุนแรงนี้จะหายไปอย่างสมบูรณ์ หากเสวียนเอ๋อร์ไม่ชอบ ก็พักอยู่ในนั้นสักหลายๆ วัน รอให้ประชาชนกลับภูมิลำเนากันทั้งหมดก่อน เราก็จะเดินทางกลับทันที”

เมื่อเห็นท่าทางย่นจมูกของหญิงสาว เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกปวดใจอยู่มิวาย

“ไม่เป็นไร ข้าก็ไม่ได้บอบบางขนาดนั้น”

อินชิงเสวียนนอนลงบนเตียงอย่างสบายใจ สูดอากาศจากมิติ คนทั้งคนรู้สึกดีขึ้นมาก

“แต่ข้าทนไม่ได้!”

เย่จิ่งอวี้นั่งลงข้างเตียง จับมือน้อยนุ่มนิ่มของนางขึ้นมา แล้วจรดริมฝีปากจูบอย่างอ่อนโยน

สีหน้าของเย่จิ่งอวี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ท่านแม่จะไม่กลับเมืองหลวงกับเราหรือ”

บัดนี้เขาได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้แล้ว ท่านแม่ควรกลับไปเสวยสุขในวังหลวงกับถึงจะถูก

เซี่ยวอิ๋นหวนส่ายหัว พูดด้วยความรัก “ที่นั่นไม่ใช่ที่ของแม่ แม่ไม่ต้องการถูกผูกมัดโดยกฎเหล่านั้นอีก อีกอย่างท่านตาเจ้าก็อายุมาก ถึงอย่างไรต้องมีคนคอยดูแลอยู่ข้างๆ”

เย่จิ่งอวี้พูดอย่างวิตกกังวล “มีท่านอาฮวาอยู่กับท่านตาด้วย ถ้าไม่เช่นนั้น ให้ท่านตากลับเมืองหลวงกับเราก็ได้”

เซี่ยวอิ๋นหวนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เด็กโง่ ท่านตาเจ้าเป็นผู้บำเพ็ญตน ไม่ชอบความอึกทึกของโลกมนุษย์ จะกลับไปกับพวกเจ้าได้อย่างไร แม่เองก็ไม่อยากกลับไปที่สถานที่แห่งนั้นเช่นกัน สถานที่แห่งความเจ็บปวดและความทรงจำมากมาย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่จิ่งอวี้ก็เงียบไปทันที

ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับนำพาซึ่งความเจ็บปวดเศร้าเสียใจมาสู่เสด็จแม่มากมาย หากนางกลับวังหลวง คงจะคิดถึงอดีต ต้องถอนหายใจอย่างหนักอย่างแน่นอน

เซี่ยวอิ๋นหวนจับมือลูกชาย ขอบตาแดงขึ้นเล็กน้อย

“อวี้เอ๋อร์ของแม่โตแล้ว แม่ได้เห็นเจ้ากลายเป็นกษัตริย์แห่งแคว้น ยังเป็นกษัตริย์ที่ราษฎรรักใคร่เทิดทูน เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว!”