สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 933

สองอาหลานอุตส่าห์ได้เปิดใจกันทั้งที จนกระทั่งไม่มีแรงต้านทานฤทธิ์สุราได้ สุดท้ายจึงนอนด้วยกันอยู่ในตำหนักเฉิงเทียน

หลี่เต๋อฝูสั่งให้คนเก็บกวาดงานเลี้ยง คลุมผ้าห่มให้สองอาหลาน แล้วจากไปพร้อมกับกลุ่มขันทีน้อย

โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ฝ่าบาทจึงไม่ต้องตื่นมาประชุมเช้า อยากนอนถึงตอนไหนก็นอนได้เต็มที่

เมื่อนึกถึงการตรากตรำทำงานทั้งวันทั้งคืนของฮ่องเต้นับตั้งแต่เขาขึ้นครองบัลลังก์ หลี่เต๋อฝูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดใจ แทบอยากให้เขาจะได้นอนหลับทั้งวันทั้งคืน พักผ่อนร่างกายให้ดี

กระซิบเสียงค่อย “ออกไปเฝ้าทางนั้น หากไม่มีรับสั่งจากฝ่าบาท ใครก็ห้ามเข้ามา”

“ขอรับ”

ขันทีน้อยเชื่อฟังคำสั่งของหลี่เต๋อฝู ต่างถอยออกไปด้วยความนอบน้อม

ค่ำคืนนี้จึงผ่านไปอย่างเงียบงัน เมื่ออินชิงเสวียนลืมตาขึ้น ดวงตะวันก็ลอยขึ้นสูงแล้ว

แม้ว่านางจะได้รับการปกป้องจากมิติ ไม่มีใครสามารถเข้าไปได้ แต่ช่วงเวลาที่ที่อยู่ในเป่ยไห่ก็ไม่ค่อยปลอดภัยนัก

ตอนนี้เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวง จึงรู้สึกผ่อนคลายทั้งกายใจ รู้สึกว่านอนหลับสบายมากยิ่งนัก

เสียงหัวเราะใสๆ ประหนึ่งเสียงกระพรวนของอินจื่อลั่วและเสี่ยวหนานเฟิงดังมาจากข้างนอก ทำให้อินชิงเสวียนที่ได้ยินก็อดยิ้มไม่ได้

นางแต่งตัว แล้วเปิดประตูออกไป

แสงแดดอันสดใสลอดเข้ามาจากด้านนอกประตู นำมาซึ่งกลิ่นหอมสดชื่นของพืชพรรณ อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆ

เสี่ยวหนานเฟิงเห็นอินชิงเสวียนแล้ว เขาอ้าแขนวิ่งเตาะแตะเข้าไปหานาง

“แม่ แม่ๆ”

เสี่ยวหนานเฟิงพูดจาค่อนข้างชัดเจน และเสียงเด็กนุ่มนิ่มของเสี่ยวหนานเฟิง ทำให้หัวใจของอินชิงเสวียนอ่อนระทวย แทบอยากจะวิ่งเข้าไปกอดเขาแนบอก แล้วฟัดหนักๆ สักรอบ

แต่สุดท้ายก็ควบคุมตัวเองได้ หอมแก้มเสี่ยวหนานเฟิงฟอดหนึ่ง

“เล่นกับน้าเล็กสนุกหรือไม่”

เสี่ยวหนานเฟิงพยักหน้าอย่างแรง

“สนุก”

“นายหญิง ฝ่าบาทเสด็จมาแล้ว!”

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น มาเร็วขนาดนี้เลยหรือ ยังคิดว่าเขาต้องสะสางงานราชกิจก่อน แล้วค่อยมารับนาง

อินจ้งและคนอื่นๆ มารอรับเสด็จที่ประตูแล้ว เย่จิ่งอวี้ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ตามสบาย เสวียนเอ๋อร์ล่ะ?”

อินชิงเสวียนก็อุ้มลูกเดินมาหาแล้ว

ถามด้วยรอยยิ้ม “วันนี้วันหยุดพักผ่อน เหตุใดฝ่าบาทไม่นอนต่ออีกหน่อยเพคะ”

“นอนไปเยอะแล้ว ถ้าเสวียนเอ๋อร์ไม่มีอะไรแล้ว เช่นนั้นก็กลับวังกับข้าเถอะ”

เย่จิ่งอวี้ยืนเอามือไพล่หลัง หล่อเหลาชวนมอง แสงแดดสะท้อนบนใบหน้าสลักเหลาของเขา ทำให้ใบหน้าคมสันดูนุ่มนวลขึ้น

อินชิงเสวียนก็อยากไปหาเสี่ยวอานจื่อและยายหลี่ ออกจากวังเพียงพริบตาก็ผ่านไปหลายเดือน ไม่ทราบว่าพวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง

จึงพยักหน้าพูดว่า “ที่บ้านทุกอย่างเรียบร้อยดี ข้าไม่มีธุระอะไรแล้ว จ้าวเอ๋อร์ เรากลับไปเถอะ แม่จะพาเจ้าไปเล่นกับเสด็จอา”