สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 941

เมื่อใต้เท้าหลายคนหันกลับมาเห็นอินชิงเสวียน ต่างก็ยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความดีใจ

“อาจารย์อิน ทำไมเจ้าถึงเพิ่งกลับมา?”

“ใช่ๆ ไปทีก็ไปเกือบครึ่งปีแหนะ”

“เฮ้อ ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว มีหลายอย่างเลยที่เราไม่เข้าใจ”

ใต้เท้าเฒ่าต่างกระหายความรู้ ไม่ได้ถามอินชิงเสวียนว่านางเหนื่อยหรือไม่ พอคว้าตัวนางได้ก็ให้อธิบายโจทย์

อินชิงเสวียนก็ไม่ได้รำคาญ และเข้าสู่บทบาทครูทันที

ฟางรั่วยืนเฝ้าดูอยู่ข้างๆ ในใจรู้สึกชื่นชมมากขึ้นอีก

นางแตกต่างจากจูอวี้เหยียนจริงๆ แม้ว่าอินชิงเสวียนจะเป็นกุ้ยเฟย แต่ก็ไม่ได้วางมาดอะไรนัก สามารถเข้ากับคนอื่นได้ง่าย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ทุกสิ่งที่นางทำล้วนทำเพื่อราษฎร นี่คือความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างนางกับจูอวี้เหยียน

พริบตาเดียวก็ถึงเวลาเที่ยงแล้ว ใต้เท้าเฒ่าหลายคนถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องถามอินชิงเสวียนว่ากลับมาที่เมืองหลวงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อรู้ว่าเพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้ ต่างรู้สึกผิดอย่างอดไม่ได้

“อาจารย์อินเดินทางไกลยากลำบาก ไปทำธุระให้ฝ่าบาท คงเหนื่อยมากแน่ๆ เช่นนั้นก็กลับไปพักผ่อนสักหลายๆ วันก่อนดีกว่า พวกเราสามารถเรียนเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่รีบ ไม่รีบ”

อินชิงเสวียนประกบมือคำนับพูดว่า “ขอบคุณใต้เท้าทุกท่านที่เป็นห่วง ข้าสบายดี เพียงแต่อีกประเดี๋ยวยังมีงานต้องทำอีก วันนี้ต้องพอเท่านี้ก่อน หากใต้เท้าทุกท่านมีคำถามที่ไม่แน่ใจ ก็ให้จดเอาไว้ก่อน เมื่อข้าทำงานเสร็จแล้ว จะมาอธิบายให้ใต้เท้าทุกท่านเอง”

“เช่นนั้นก็ดีมาก หากเจ้ายังอยู่ที่เมืองหลวง เราคงไม่ต้องสิ้นเปลืองความคิดมาก”

“ใต้เท้าทุกท่านยกย่องเกินไปแล้ว สำนักศึกษาหลวงยังคงอาศัยความพยายามของใต้เท้าทุกท่าน เพื่อค้นหาผู้มีความสามารถให้กับต้าโจว ใต้เท้าทุกท่านสมควรแก่ความเคารพอย่างแท้จริง”

คำชมของอินชิงเสวียนทำให้ทุกคนยิ้มแก้มปริทันที

“เจ้าคิดว่าหนังสือสวรรค์ไร้อักษรเป็นฝาหม้อบ้านเจ้ารึ ที่บอกว่าหาพบก็หาพบได้ง่ายๆ มีคนส่งข่าวกลับมาว่า คนเหล่านั้นขึ้นเขาไปสุ่มสี่สุ่มห้า ทำให้เทพเซียนบนเขากริ้ว ทำให้เสียชีวิตไปกันไม่น้อย”

มีคนพูดอย่างยินดีในความโชคร้ายของผู้อื่นว่า “ข้าว่าแล้วว่าหนังสือสวรรค์ไร้อักษรนั้นไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น”

“ใช่ ถ้าได้มาง่ายขนาดนั้น คงไม่เรียกว่าหนังสือสวรรค์หรอก”

บางคนพูดอย่างเพ้อฝัน “ถ้ามีใครได้รับความโปรดปรานจากเหล่าทวยเทพ คงจะโชคดีมาก”

“ข้ากลับคิดว่าไม่รู้ของนั่นจะมีจริงหรือเปล่า ชาวบ้านธรรมดาอย่างเราไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีกว่า”

อินชิงเสวียนมองย้อนกลับไป ก็เห็นว่าคนเหล่านี้เป็นชาวบ้านธรรมดาจริงๆ

แต่ฟางรั่วถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พระสนมคิดว่า...หนังสือสวรรค์ไร้อักษรเป็นเรื่องจริงหรือไม่”