สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 946

“ไร้สาระ เป็นถึงองค์หญิง วันๆ คิดแต่จะออกจากวัง ไม่เหมาะไม่ควร”

เย่จิ่งอวี้นั่งบนเก้าอี้ คิ้วทั้งคู่ขมวดมุ่น เรียวตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เกรงว่าเด็กสาวคนนี้คงจะมีความรัก ถึงคิดแต่จะวิ่งโร่ออกไปข้างนอกแบบนี้

หากใครรู้ว่าองค์หญิงบ้าไปแล้วเช่นนี้ จะเป็นการไม่เหมาะไม่ควร ดูเหมือนว่าจะต้องหาสามีให้นางแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องที่ไม่เหมาะสม

“น้องต้องการไปเยี่ยมชมโรงเรียนสอนการต่อสู้ น้องเคยไปสำนักศึกษาหลวงกับเสด็จพี่สะใภ้แล้ว ยังไม่เคยเห็นที่อื่นเลย หากไม่ได้เห็นความสำเร็จของเสด็จพี่สะใภ้ด้วยตาตัวเอง คงจะน่าเสียดายแย่ เสด็จพี่เพคะ ท่านยอมรับปากข้าครั้งนี้ด้วยนะ!”

เย่ไห่ถังก้าวไปข้างหน้า จับแขนเสื้อของเย่จิ่งอวี้ แล้วเขย่าไปมาอย่างออดอ้อน ในขณะที่ใบหน้าเล็กๆ ก็หันไปหาอินชิงเสวียน สายตาขอร้องอ้อนวอน

เมื่อได้ยินว่านางอยากไปโรงเรียนสอนการต่อสู้ อินชิงเสวียนก็เดาได้แล้วว่าเย่ไห่ถังกำลังคิดอะไรอยู่ นางอาจจะตกหลุมรักพี่รองของนางจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าอินปู้อวี่คิดเช่นเดียวกันหรือไม่

อินชิงเสวียนรู้ว่าการแต่งงานในราชวงศ์ไม่ได้ขึ้นอยู่กับภูมิหลังและรูปลักษณ์ของตระกูลเท่านั้น แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการถ่วงดุลอำนาจ

ตอนนี้นางเป็นกุ้ยเฟยแล้ว พี่ใหญ่ของนางคือราชบุตรเขยแห่งเจียงวู หากอินปู้อวี่กลายเป็นราชบุตรเขยของต้าโจวอีก ตระกูลอินก็จะกลายเป็นใหญ่เพียงหนึ่งเดียวแน่ๆ ซึ่งนี่ไม่ใช่สิ่งที่เหล่าขุนนางต้องการเห็นอย่างแน่นอน

แต่ถ้าอินปู้อวี่ชอบ นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เมื่อเห็นเย่ไห่ถังกระทืบเท้าเล็กๆ อย่างร้อนใจ ในที่สุดอินชิงเสวียนก็ทนใจร้ายไม่ลง

“พรุ่งนี้ข้าจะไปโรงเรียนสอนการต่อสู้พอดี ถ้าอาอวี้ไว้ใจ ก็ให้ไห่ถังมากับข้าเถอะ!”

เย่ไห่ถังรู้สึกตื่นเต้นทันที

“เสด็จพี่เพคะ เสด็จพี่สะใภ้ยังเห็นด้วยแล้ว ทำไมท่านยังไม่รับปากอีก”

เย่จิ่งอวี้มองไปที่อินชิงเสวียนทันที เมื่อเขาเห็นนางพยักหน้าและยิ้มให้เขา เขาก็ทำได้เพียงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “แค่ครั้งนี้เท่านั้น คราวหน้าไม่ได้อีก”

“ขอบพระทัยเสด็จพี่เพคะ งั้นข้ากลับก่อนนะ เสด็จพี่สะใภ้ พรุ่งนี้เจอกัน”

เย่ไห่ถังพูดด้วยรอยยิ้ม แล้ววิ่งไปพร้อมกับสิ่งของมากมาย

นางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

ครั้นเห็นใบหน้าเล็กๆ ที่เหนียมอายปนประหม่าดวงนั้น จู่ๆ เย่จิ่งอวี้ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ อุ้มร่างนั้นไปที่เก้าอี้นวมยาว แล้วแสดงความรักอันแนบแน่น

ในชั่วพริบตา ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างเป็นสีเงินยวง

หลี่เต๋อฝูนำเสื้อคลุมมังกรมาที่ตำหนักจินหวู เย่จิ่งอวี้ได้ลงจากเก้าอี้นวมยาวแล้ว

เหล่าบ่าวไพร่รีบไปช่วยฝ่าบาทผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ สิบห้านาทีต่อมา เย่จิ่งอวี้ก็นั่งบนเกี้ยวพระที่นั่งมังกร มุ่งหน้าไปยังตำหนักจินหลวน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปประชุมเช้านับตั้งแต่กลับมาถึงเมืองหลวง เมื่อมองดูคณะขุนนางที่ยืนอยู่ทั้งสองฝั่งของห้องโถง ก็รู้สึกไม่คุ้นเคยแบบแปลกๆ

“ขุนนางทุกท่านมีฎีกาหรือไม่”

เย่จิ่งอวี้เอ่ยขึ้นมาเสียงเรียบ ครั้นแล้วเสียงที่ชัดเจนก็ดังก้องไปทั่วห้องโถง ด้วยอารมณ์อันฮึกเหิม