สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 945

ณ เมืองหลวง

อินชิงเสวียนพาหลี่ชีกับฉินเทียนกลับไปถึงวังหลวงแล้ว

ทันทีที่มาถึงห้องหนังสือ ก็เห็นเย่ไห่ถัง

“เสด็จพี่สะใภ้ ท่านกลับมาแล้วทำไมไม่บอกข้าบ้าง ข้าคิดถึงท่านจะแย่”

เย่ไห่ถังถือกระโปรงวิ่งเข้ามา ขอบตาแดงก่ำ สีหน้าน้อยอกน้อยใจ

เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของเย่ไห่ถัง อินชิงเสวียนก็รู้สึกผิด

ในช่วงสองวันที่กลับมา นางก็ยุ่งอยู่ตลอด ถึงได้ลืมเรื่องยัยหนูคนนี้ไป

นางตบหลังเย่ไห่ถัง แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ข้ามีธุระต้องทำ ยังไม่มีเวลาว่างเลย เดิมทีคิดว่าพรุ่งนี้จะเอาของที่ซื้อจากชาวบ้านไปฝากเจ้า ไม่คิดว่าเจ้าจะมาก่อน”

เมื่อได้ยินว่าอินชิงเสวียนมีของจะให้ตัวเอง ดวงตาคู่โตที่มีน้ำตาคลอเบ้าของเย่ไห่ถังก็กะพริบปริบๆ ถามว่า “เสด็จพี่สะใภ้นำอะไรมาหรือ มีอะไรน่าสนใจไหม”

“แน่นอน ข้าจะพาเจ้าไปดูเดี๋ยวนี้แหละ”

เมื่ออินชิงเสวียนจับมือของเย่ไห่ถัง สาวน้อยก็ยิ้มออกมา

“ขอบคุณเสด็จพี่สะใภ้”

“เราคนครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจแล้ว”

อินชิงเสวียนน้ำเสียงอ่อนโยน ท่วงท่าสง่างาม ให้ความอารมณ์เหมือนมารดาแห่งแผ่นดินอยู่กลายๆ

เย่ไห่ถังลอบมองนางแวบหนึ่ง ไม่ได้เจอกันหลายเดือน ดูเหมือนเสด็จพี่สะใภ้จะสวยขึ้นอีก ดวงพักตร์ขาวเนียนดั่งหยก ผุดผ่องพร่างพราว โดยเฉพาะความมีเสน่ห์ดึงดูดจากตัว ซึ่งยากจะหาคำมาบรรยายได้จริงๆ

ทั้งมีความสง่าผ่าเผยแห่งสตรี ทั้งยังมีพลังอำนาจที่ไม่ด้อยไปกว่าเสด็จพี่เลย

“เสด็จพี่สะใภ้เดินทางครานี้...ราบรื่นดีหรือไม่”

อินชิงเสวียนยิ้มหวาน

“ทุกอย่างเรียบร้อยดี แล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

เย่ไห่ถังทำหน้าบูดบึ้ง ประท้วงด้วยเสียงแผ่วต่ำ “ช่วงหลายเดือนที่เสด็จพี่สะใภ้ไม่อยู่ เสด็จพี่ยิ่งหมางเมินห่างเหินขึ้นเรื่อยๆ ไม่ยอมให้ข้าเข้าพบด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องออกไปไหนเลย”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ นางก็หยุดชั่วคราว ถามด้วยแก้มแดงระเรื่อ “ได้ยินมาว่าคุณชายรองอินก็ไปเรียนที่โรงเรียนสอนการต่อสู้ ไม่ทราบว่าเขาปรับตัวได้หรือยัง”

“อื้ม ขอบคุณเสด็จพี่สะใภ้ ข้าชอบหอยสังข์ตัวนี้ที่สุดเลย”

“ทั้งหมดนี้เป็นของเจ้า เอาไปเถอะ”

อินชิงเสวียนผลักทุกอย่างไปให้เย่ไห่ถัง ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายวาววับ กล่าวขอบคุณซ้ำๆ อย่างมีความสุข

“เรื่องอะไรทำไมดีใจขนาดนี้ เล่าให้ข้าฟังด้วยสิ”

เย่จิ่งอวี้เอามือไพล่หลังเดินก้าวเข้าประตูมา บนริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้ม

“เป็นของที่เสด็จพี่สะใภ้มอบให้ข้าอยู่แล้ว ไม่เหมือนเสด็จพี่ ไม่แม้แต่จะยอมให้พบหน้าด้วยซ้ำ”

เย่ไห่ถังทำแก้มป่องอีกครั้ง

เย่จิ่งอวี้ดีดหน้าผากของเย่ไห่ถังเบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก เจ้าสามารถร้องขออะไรก็ได้ หากสมเหตุสมผล ข้าจะถือเป็นการชดเชย”

ที่เสด็จอาหลีกเลี่ยงไม่พบหน้า คงเป็นเพราะกลัวว่าจะเกิดปัญหาแทรกซ้อนที่ไม่จำเป็น เย่จิ่งอวี้เข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่เมื่อเห็นแก้มป่องๆ ของหญิงสาว เขาก็ทำใจไม่ได้

เย่ไห่ถังแสดงสีหน้ายินดีทันที กำหอยสังข์ในมือแน่นแล้วพูดว่า “งั้น งั้นข้าอยากออกจากวัง”