สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 951

อินชิงเสวียนตกใจเล็กน้อย

นางเพิ่งคุยกับเย่จิ่งอวี้เรื่องของนักพรตเต๋าเสร็จ ก็ได้พบนักพรตเต๋าจำนวนมากมายพอดี คาดว่ามีประมาณสิบกว่าคน

เมื่อมองดูเสื้อผ้าที่ซอมซ่อและเรียบง่ายของพวกเขา แต่ละคนมีรูปร่างผอมซูบ ดูเหมือนผ่านความยากลำบากมามาก แต่กลับมีชีวิตชีวา โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่เผยให้เห็นความสดใสและเงียบสงบ

นี่เป็นครั้งแรกที่อินชิงเสวียนได้พบนักพรตเต๋าพเนจรแบบนี้ ซึ่งแตกต่างจากนักบวชเหล่านั้นในวัดยุคปัจจุบัน

คนเหล่านี้เป็นนักพรตเซียนเต๋าที่สง่างามทุกคน สีหน้าและแววตาจริงจัง ทำให้คนเกิดความเคารพและยำเกรงโดยไม่รู้สาเหตุ

พวกเขาเดินผ่านอินชิงเสวียนไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ได้หยุดลงและยังคงเดินต่อไปด้านหน้า สายตาแน่วแน่และนิ่งสงบ

จนกระทั่งถึงนักพรตเต๋าน้อยผู้นั้นที่หน้าตาสะอาดและหล่อเหลา เมื่อเดินผ่านอินชิงเสวียนไปก็หันกลับมาเหลือบมองนาง

เมื่อสบสายตากัน อินชิงเสวียนก็ใจสั่นเล็กน้อย

ดวงตาคู่นั้นพิเศษอย่างแท้จริง สดใสราวกับกระจก ไม่แปดเปื้อนโคลนตม ใสสะอาดจนทำให้คนรู้สึกต่ำต้อย

นักพรตเต๋าน้อยผู้นี้สูงส่งงดงาม เขายิ้มให้อินชิงเสวียนอย่างเป็นมิตร และเดินตามรอยเท้าของท่านอาจารย์ไป

อินชิงเสวียนยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองเขาด้วยความตะลึง จนพวกเขาเดินลับหายไป เย่ไห่ถังจึงใช้ข้อศอกกระทุ้งนางเล็กน้อย

“เสด็จพี่สะใภ้ ท่านรู้จักเขางั้นหรือ?”

เย่ไห่ถังถามด้วยใบหน้าแปลกใจ

อินชิงเสวียนส่ายหน้า

“ไม่รู้จัก”

เย่ไห่ถังเอียงศีรษะถามว่า “เช่นนั้นเหตุใดท่านจึงจ้องเขาอยู่ตลอด หากเสด็จพี่รู้เข้า จะต้องริษยาเป็นแน่”

อินชิงเสวียนเม้มปากหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่มีทาง เสด็จพี่ของท่านมั่นใจในเรื่องนี้มาโดยตลอด ข้ามองเขาก็เพราะว่าบนตัวของเขาให้ความรู้สึกถึงผู้ที่สละทางโลก นี่ไม่ได้หมายถึงลักษณะของเขา แต่เป็นความรู้สึกที่เขาสละทางโลกอย่างแท้จริง”

บุคคลนี้สละความหยาบโลนของมนุษย์โดยสิ้นเชิง และเป็นเหมือนเทพอมตะที่มาสู่โลกมนุษย์

เย่ไห่ถังไม่เข้าใจความรู้สึกของอินชิงเสวียน นางเพียงเห็นว่านักพรตเต๋าน้อยผู้นี้ดูดีกว่าคนอื่นเล็กน้อย นอกจากนั้นนางก็มองไม่เห็นสิ่งใดอีกเลย

เมื่อเห็นใบหน้าที่งุนงงของสาวน้อย อินชิงเสวียนก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จึงแตะเบาๆ ที่มือของนาง

“กระหม่อมขอถวายบังคมหวงกุ้ยเฟย ขอถวายบังคมองค์หญิงไห่ถัง”

ระหว่างการสนทนา รองผู้อำนวยการได้ยกชุดคลุมเดินเข้ามาต้อนรับ

“ใต้เท้าลุกขึ้นเถิด จอมพลเฒ่ากวนไม่อยู่งั้นหรือ?”

อินชิงเสวียนเหลือบมองด้านหลังเขา

รองผู้อำนวยการยิ้มแล้วพูดว่า “จอมพลเฒ่ามีอาการปวดศีรษะกะทันหันพ่ะย่ะค่ะ วันนี้จึงขอลางานชั่วคราว”

อินชิงเสวียนพยักหน้ารับ ความรู้สึกผิดแวบขึ้นมาในดวงตาของนาง

วันที่เย่จิ่งหลานรักษาบาดแผลให้กวนฮั่นหลิน กลับลืมให้เขาสแกนสมองจอมพลเฒ่าด้วย

ทันใดนั้นอินชิงเสวียนก็นึกถึงคุณย่าที่ปวดหัวและเวียนหัวอยู่บ่อยๆ เมื่อไปตรวจที่โรงพยาบาลพบว่าเป็นความดันโลหิตสูง จอมพลเฒ่าอายุมากแล้ว และยังมีนิสัยชอบดื่มสุรา ไม่แน่ว่าอาจมีปัญหาเรื่องความดันโลหิต ไหนๆ ก็ออกจากวังพอดี อีกเดี๋ยวค่อยเข้าไปเยี่ยมสักหน่อย

ระหว่างที่ครุ่นคิดก็ได้ยินเสียงของเย่ไห่ถังถามขึ้นอย่างอดใจไม่ได้ว่า “วันนี้คุณชายรองอินมาหรือไม่เพคะ?”