สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 976

ตำหนักจินหวู

อินชิงเสวียนนั่งอยู่บนพื้นอย่างซึมเซา ดวงตาทั้งคู่มองจับไปยังตั่งผ้าที่วางอยู่บนพื้น จิตใจว่างเปล่า

นางไม่เข้าใจว่าทำไมสวรรค์ถึงทำเช่นนี้กับนาง ในวันที่นางได้รับแต่งตั้งขึ้นเป็นฮองเฮา ลูกชายของนางกลับถูกคนพรากไป!

นางจะอธิบายกับเจ้าของร่างเดิมว่าอย่างไร แล้วจะอธิบายกับจิ่งอวี้อย่างไร

นางอยากจะร้องไห้ แต่สติสัมปชัญญะบอกนางว่า อย่าร้องไห้ เพราะการร้องไห้ไม่สามารถแก้ปัญหาได้

ไม่ว่าอย่างไรนางก็จะเอาเสี่ยวหนานเฟิงกลับคืนมาให้ได้

“เฮ้ย ทำไมข้าถึงเผลอหลับไปได้ เกี้ยวพระที่นั่งมาถึงแล้ว ข้าต้องรีบไปตามเจ้านายก่อน”

เสียงของอวิ๋นฉ่ายดังมาจากด้านนอก ดูเหมือนว่าจะถูกตาเฒ่าประหลาดนั่นจี้สกัดจุด

อินชิงเสวียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็รู้สึกตัวในทันที รีบยกเก้าอี้ขึ้น เช็ดเลือดออกจากมุมปากอย่างรวดเร็ว

นางทนต่อความเจ็บปวดสาหัสที่หน้าอก นั่งลงบนเก้าอี้นวมยาวด้านข้าง

อวิ๋นฉ่ายวิ่งเข้ามาจากข้างนอก นางเต็มไปด้วยความสุขความยินดี มองไม่เห็นความผิดปกติของอินชิงเสวียน ขมวดคิ้วและพูดว่า “นายหญิง เกี้ยวพระที่นั่งมาแล้ว งานเลี้ยงในวังน่าจะพร้อมแล้ว หม่อมฉันจะช่วยนายหญิงผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เดี๋ยวนี้เพคะ”

อินชิงเสวียนยิ้มละไมเหมือนปกติ

“ไม่ต้อง ข้าทำเองได้ เจ้าออกไปรอข้างนอกเถอะ”

ยายหลี่ก็เดินเข้ามาจากด้านนอกเช่นกัน

“พระนางเพคะ องค์ชายน้อยล่ะ? เมื่อครู่ยังเล่นกับหม่อมฉันอยู่เลย แต่ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ หม่อมฉันก็หลับไป”

ในขณะที่พวกนางกำลังคุยกัน เสี่ยวอานจื่อกับจังอวี้จิ่นก็วิ่งเข้ามา ทั้งคู่มีสีหน้าสับสนกัน ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง รู้สึกเหมือนว่าอยู่ๆ ก็หลับไป พอตื่นขึ้นมาฟ้าก็มืดแล้ว

“เขา...”

“พระนางทะเลาะกับฝ่าบาทหรือเพคะ”

แต่ตอนที่ฝ่าบาทออกไป ก็เห็นได้ชัดว่ามีความสุขมาก เหตุใดเพียงครู่เดียว พระนางถึงได้เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนเช่นนี้?

เสี่ยวอานจื่อและจังอวี้จิ่นก็คุกเข่าลงด้วยความตกใจเช่นกัน

“ถ้ากระหม่อมทำผิด ก็เชิญพระนางลงโทษได้เลยพ่ะย่ะค่ะ อย่าขับไล่กระหม่อมออกไปเลย”

ลำคอของอินชิงเสวียนตีบตัน แต่ยังคลี่ยิ้มที่ดูอบอุ่นออกมาได้

“ข้าไม่ได้อยากไล่พวกเจ้าออกไป แต่ข้าต้องตัดสินใจเรื่องนี้ หากชีวิตนี้ข้ายังสามารถกลับเมืองหลวงได้ จะไปตามหาพวกเจ้าแน่นอน หากข้าไม่อยู่ในวัง แล้วพวกเจ้ารั้งอยู่ก็อาจไม่เป็นผลดี”

นางหยิบป้ายทองอาญาสิทธิ์ที่นางเก็บไว้ออกมา แล้วมอบให้เสี่ยวอานจื่อ

พูดด้วยน้ำเสียงสงบ “เอาป้ายตราคำสั่งของข้าไป จะไม่มีใครขวางพวกเจ้าได้ หลังจากออกจากวังแล้ว พวกเจ้าจงไปหาเหล่าหลิวไท่ไท่ที่ร้านขายข้าวทางตะวันออกของเมือง บอกว่าเสี่ยวเสวียนให้พวกเจ้าไป นางจะจัดเตรียมที่พักอาศัยชั่วคราวให้พวกเจ้า หากใครอยากไปญาติพี่น้อง ก็ไปได้เลย พวกเจ้าคุกเข่าหมอบคลานอยู่ในวัง ทำทุกอย่างแทนผู้อื่น ตอนนี้ก็ควรไปสัมผัสดู ว่าการเป็นนายตัวเองนั้นเป็นอย่างไร”