สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 977

อวิ๋นฉ่ายร้องไห้ออกมาแล้ว นางเข้าจวนมาตั้งแต่อายุหกขวบ ไม่เคยทิ้งเจ้านายไปไหนเลย ยามนี้ จู่ๆ เจ้านายก็จะไล่นางออกไป แล้วจะให้นางไปอยู่ที่ไหน

นางสั่นศีรษะแรงๆ

“หม่อมฉันไม่ไป ไม่ว่านายหญิงจะไปไหน หม่อมฉันก็จะไปกับท่าน”

เสี่ยวอานจื่อโขกศีรษะซ้ำๆ

“พระนางก็ทราบมานานแล้วว่ากระหม่อมไร้ญาติขาดมิตร ออกจากวังก็ไม่มีที่พึ่ง คราวนี้ ไม่ว่าอย่างไรกระหม่อมก็จะติดตามพระนางไปให้ได้”

จังอวี้จิ่นไม่ได้พูดอะไร แต่คุกเข่าร้องไห้อย่างเงียบๆ

เมื่อมองดูหยาดน้ำตาเม็ดโตเท่าเม็ดถั่วเขียวเหล่านั้น อินชิงเสวียนย่อมรู้สึกไม่สบายใจอยู่แล้ว

แต่ว่า ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม

นางไม่สามารถต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเย่จิ่งอวี้ได้อีกต่อไป

เย่จั้นออกจากเมืองหลวงแล้ว ไม่มีใครสามารถดำรงตำแหน่งฮ่องเต้แทนเย่จิ่งอวี้ได้ ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือชะตากรรมของเย่จิ่งอวี้

หากเขาไม่ใช่เพราะตัวเองมาที่รัชสมัยนี้ จับพลัดจับผลูทำให้เกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น คงไม่ทำให้เขาเข้าไปพัวพันกับเป่ยไห่เพราะพิณการเวกอย่างแน่นอน

บัดนี้ เขาควรกลับคืนสู่วิถีชีวิตของตัวเอง

ทุกอย่างเกิดขึ้นก็เพราะน้ำพุวิญญาณ คราวนี้ นางจะแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยกำลังความสามารถของนางเอง

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของอินชิงเสวียนก็มืดลง

“ประการแรก ตัวข้าไม่ได้ไล่เจ้าออกไปเพราะข้าทนพวกเจ้าไม่ได้ ประการที่สอง ตัวข้ามีเหตุผลที่จะต้องไปจากที่นี่ ประการที่สาม ตัวข้ารู้จักพวกเจ้ามานานขนาดนี้ ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพวกเจ้าเลย คราวนี้ ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของอินชิงเสวียน เรียกแทนตนว่าตัวข้า ทั้งหมดก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ใบหน้าเล็กๆ ของอวิ๋นฉ่ายเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ หยาดน้ำตาไหลพรากลงมา

นางไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคนสองคนนี้ถึงเนรคุณได้ขนาดนี้

ยายหลี่ถอนหายใจหนักๆ นางมองดูอินชิงเสวียนเติบโตมาโดยตลอด แม้ว่าบุคลิกของนางจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังคลอดบุตร แต่นิสัยใจดีก็ไม่เปลี่ยนแปลง ในเมื่อนางสามารถตัดสินใจเช่นนั้นได้ ก็ต้องมีเหตุผลของนางเป็นแน่

“อวิ๋นฉ่าย ไม่ต้องพูดแล้ว ฟังพระนางเถิด”

นางก้าวไปข้างหน้าและหยิบกองเงินที่เหลืออีกสองกอง จากนั้นส่งกองหนึ่งให้อวิ๋นฉ่าย

“ไม่ทราบว่า...หม่อมฉันจะพาพวกเขากลับไปหาตระกูลอินได้หรือไม่”

อินชิงเสวียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ได้สิ ผ่านพ้นวันนี้ไป เย่จิ่งอวี้จะจำข้าไม่ได้อีก ข้ายังต้องไปอธิบายกับตระกูลหน่อย”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทุกคนไม่เพียงแต่มองหน้ากันด้วยความตกใจเท่านั้น