สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ นิยาย บท 978

“สิ่งที่ควรพูดข้าก็ได้ชี้แจงชัดเจนแล้ว พวกเจ้าออกจากวังตอนนี้เถอะ ข้าจะไปที่สวนบุปผาหลวง งานเลี้ยงวันนี้จัดขึ้นเพื่อข้า ในงานขาดข้าไม่ได้”

หลังจากที่อินชิงเสวียนพูดจบก็ลุกขึ้นยืน มีความเจ็บปวดรวดร้าวในอกก็เกิดขึ้นอีกครั้ง นางต้องรีบเข้าไปในมิติ ดื่มน้ำพุวิญญาณบรรเทาอาการ

ทั้งสี่มองไปที่อินชิงเสวียนอีกครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

ในความคิดของพวกเขา เจ้านายก็เปรียบเสมือนพ่อแม่คนที่สอง ถึงขั้นใกล้ชิดกว่าพ่อแม่ด้วยซ้ำ และครั้งนี้ มันแตกต่างไปจากครั้งที่แล้วอย่างเห็นได้ชัด

เกรงว่าพระนางคงไม่คิดที่จะกลับมาอีก!

นอกจากอวิ๋นฉ่ายผู้ไร้เดียงสาแล้ว อีกสามคนที่เหลือต่างรู้สึกอยู่รางๆ ว่าพระนางต้องเผชิญกับเรื่องร้ายแรงมาแน่ๆ ไม่เช่นนั้นนางจะไม่มีวันตัดสินใจเช่นนั้น

ก่อนที่พวกเขาจะได้พูดอะไร อินชิงเสวียนโบกแขนเสื้อ ทั้งสี่คนก็ลอยออกจากประตูอย่างควบคุมไม่ได้ทันที ในวินาทีต่อมา ประตูก็ปิดลง

เมื่อมองไปยังประตูที่ปิดอยู่ น้ำตาของยายหลี่ที่นางกลั้นไว้มานานก็ไหลลงมาทันที

นางคุกเข่าลงกับพื้น โขกศีรษะไปทางประตูสามครั้ง

“ไม่ว่าภายหน้าพระนางจะไปไหน โปรดรำลึกไว้เสมอ ว่าในเมืองหลวงยังมีพวกเรารอท่านอยู่”

“ข้าจะจดจำพวกเจ้า ไม่ลืมใครสักคนเด็ดขาด ไปเถอะ!”

เสียงของอินชิงเสวียนมาจากด้านในประตู ด้วยน้ำเสียงที่เจือความแน่วแน่

ยายหลี่เช็ดน้ำตา แล้วพูดกับเสี่ยวอานจื่อว่า “อย่าทำให้พระนางรำคาญใจอีก พวกเราหาที่พักง่ายๆ สำหรับคืนนี้กันก่อน แล้วพรุ่งนี้ข้าจะพาพวกเจ้ากลับไปหาตระกูลอิน”

ภายในห้อง อินชิงเสวียนเข้ามาในมิติแล้ว

นางดื่มน้ำพุวิญญาณอึกใหญ่ ไม่รู้ว่าดื่มไปมากแค่ไหน ในที่สุดความเจ็บปวดบริเวณอกและช่องท้องก็ดีขึ้น

นางใช้น้ำพุวิญญาณช่วยเหลือคนหลายครั้ง ย่อมรับรู้ถึงคุณสมบัติของมันเป็นอย่างดี สิ่งนี้จะช่วยเยียวยารักษาอาการบาดเจ็บให้ดีขึ้นโดยเร็ว แต่ไม่สามารถรักษาให้หายเป็นปลิดทิ้งได้

ตอนนี้การสามารถกลบร่องรอยความเจ็บปวดสะท้านใจได้ ก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว

นางรีบเปลี่ยนเป็นเครื่องแบบฮองเฮาพญาหงส์ทองสีแดงสด แล้วเดินเร็วๆ ไปยังเกี้ยวพระที่นั่งหงส์ ระหว่างทางไปสวนบุปผาหลวง อินชิงเสวียนก็หยิบกระจกออกมาเติมเครื่องสำอาง ทำให้ดูเปล่งปลั่งเป็นประกาย

ขุนนางทุกคนก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กล่าวสรรเสริญอินชิงเสวียนว่าฮองเฮาทรงพระเจริญพันปีพันปีพันพันปี

“ตามสบายเถิด”

อินชิงเสวียนโบกมือเบาๆ ด้วยกิริยาละเมียดละไม นั่งบนพระที่นั่งหงส์ถัดจากเย่จิ่งอวี้ จากนั้นเสียงกระดิ่งดังขึ้น งานเลี้ยงพระราชวังก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

เหล่าขุนนางต่างยืนขึ้นคารวะสุรา ดื่มอวยพรเฉลิมฉลองวันแห่งความยินดีนี้ เย่จิ่งอวี้คอยจับมือเล็กๆ อันอ่อนโยนของอินชิงเสวียนตลอด ในใจรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

ในที่สุดเขาก็ทำตามที่สัญญาไว้กับเสวียนเอ๋อร์แล้ว จากนี้ไปพวกเขาก็สามารถครองคู่กันจนแก่เฒ่าไปด้วยกันได้อย่างแท้จริง อยู่ครองคู่กันไปตลอดชีวิต!

เมื่อมองดูหญิงสาวผู้อ่อนโยนดั่งธาราที่อยู่ข้างๆ เย่จิ่งอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น ในขณะนี้ เขารู้สึกว่าเขามีคุณสมบัติที่จะอยู่ครองคู่กับนางไปตลอดชีวิตอย่างแท้จริง

อินชิงเสวียนปล่อยให้เขาจับมือตัวเอง ความอบอุ่นจากฝ่ามือใหญ่ที่ถ่ายทอดมา ทำให้รู้สึกมั่นใจไร้กังวลอย่างยิ่ง

นางมีความสุขกับความอบอุ่นและเสน่หาครั้งสุดท้ายที่เย่จิ่งอวี้มอบให้นาง หลังจากวันพรุ่งนี้ นางกับเขา จะเป็นเพียงคนผ่านทางเท่านั้น!