เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหนานเฟิงไม่มีอะไรผิดปกติ ใบหน้าของอินชิงเสวียนก็อ่อนโยนลงทันที
“จ้าวเอ๋อร์อย่ากลัว เสด็จแม่กับท่านปู่คนนี้จะพาเจ้าไปเที่ยวข้างนอกไม่กี่วัน แล้วเราค่อยกลับมาใหม่”
ทันใดนั้นเสี่ยวหนานเฟิงก็ลืมตาดำขลับคู่โต มือเล็กป้อมชี้ไปที่ผู้อาวุโสหัน แล้วพูดว่า “เขาไม่ใช่ท่านปู่ เขาเป็นคนเลว”
ผู้อาวุโสหันสุขุมเยือกเย็น ยังคงมีรอยยิ้มระบายอยู่ทั่วใบหน้า
“เด็กน้อย เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ต่อไปนี้เจ้าต้องไปกับอาฉางไป เขาจะเล่นกับเจ้าอย่างดี”
เสี่ยวหนานเฟิงไม่ติดกับดัก เตะฉางเฮิ่นเทียนทันที เสียงเล็กไร้เดียงสาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“ไม่เอา ปล่อยข้านะ ข้าอยากไปหาเสด็จแม่”
อินชิงเสวียนมองลูกด้วยความทุกข์ใจ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน “จ้าวเอ๋อร์เด็กดี แม่มีธุระต้องทำ ช่วงนี้เจ้าก็เล่นกับอาคนนี้ไปก่อน แม่เสร็จธุระแล้วค่อยมาเล่นกับเจ้านะ”
ฉางเฮิ่นเทียนหยิบกลองป๋องแป๋งที่ซื้อจากตลาดออกมาอย่างทันที แล้วเขย่าต่อหน้าเสี่ยวหนานเฟิง
เสี่ยวหนานเฟิงไม่ชอบของสิ่งนี้เลย แต่เขาก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง เสด็จแม่ติดธุระ ไม่สามารถอยู่กับตัวเองได้จริงๆ
ไม่ว่าจะอยู่ในวังหรือในเป่ยไห่ เสด็จแม่กับเสด็จพ่อก็ยุ่งมาก ปกติเขามักจะอยู่กับอาหญิงอวิ๋นฉ่ายและจังอวี้จิ่น จึงรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง
เมื่อมองดูมืออ้วนป้อมที่เกี่ยวกันแน่น อินชิงเสวียนก็รู้สึกเสียใจ แต่ก็ทำได้แค่ต้องตัดใจเท่านั้น
“จ้าวเอ๋อร์เด็กดี เสด็จแม่จะเอากล้องสลับลายให้เจ้าเล่นนะ”
อินชิงเสวียนล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อ เปิดร้านคะแนนสะสมในใจ แล้วแลกกล้องสลับลายออกมาอันหนึ่ง
“รีบเอาไปดูสิ แค่บิดมาตรงนี้ ก็จะเห็นของสนุกๆ อยู่ข้างใน”
เมื่อครู่นางโกรธมาก ถึงได้พูดถ้อยคำรุนแรงเช่นนั้นกับเฟิงเอ้อร์เหนียง เมื่อคิดถี่ถ้วนแล้ว เหมือนว่าสองคนนี้จะไม่เคยทให้นางต้องลำบากใจเลย
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหยกเย็นพันปีชิ้นนั้นของฉุยอวี้ หากไม่มีมัน การฝังโลหิตของเย่จิ่งอวี้ก็ไม่สามารถยับยั้งได้ง่ายนัก
แม้ว่าอินชิงเสวียนจะไม่ใช่คนที่จิตใจอ่อนโยนเป็นพิเศษ แต่ก็เข้าใจหลักการที่ว่า บุญคุณเพียงหยดน้ำ จงตอบแทนดุจสายธาร
เมื่อคิดถึงจุดนี้ นางหันกลับมาถามว่า “เจ้าสำนักฉุยได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร อาการบาดเจ็บของนางร้ายแรงหรือไม่”
ผู้อาวุโสหันถอนหายใจและพูดว่า “ได้ยินว่านางพบกับกลุ่มโจรระหว่างทางมาเมืองหลวง เพราะความประมาทชั่วขณะ ทำให้โดนทำร้ายที่ลำคอ หัวใจก็ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บมาก โชคดีที่นางมีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่ง จึงไม่เป็นอะไรมาก รักษาตัวไม่กี่วันก็จะดีขึ้นแล้ว”
อินชิงเสวียนถามเรียบๆ “เจ้าสำนักฉุยมีวรยุทธ์ไม่ธรรมดา จะได้รับบาดเจ็บจากกลุ่มโจรได้อย่างไร”
ผู้อาวุโสหันพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “เรื่องนี้พูดไปแล้วก็ยาว ระหว่างทางข้าจะค่อยๆ เล่าให้เจ้าฟังเอง”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
น่าจะต้องมีเล่มต่อรึเปล่าคะ เหมือนยังไม่จบเพราะตอนสุดท้ายเห็นว่ามีชนเผ่ามาเยือนโดยไม่ได้นัดหมาย...
สนุกมากค่ะ ขอบคุณที่ลงจนจบค่ะ❤️❤️...
แย่จิ่งหลานเอ๋ย ในมิติไม่มียาสลบหรือ เอามาแทงคอตอนเผลออะไรอย่างนี้ให้หลับไป...
ขอบคุณแอดมากๆค่ะที่อัพจนจบ 🙏👍สนุกมากเรื่องนี้ happy ending สุขสันต์วันสงกรานต์ หยุดพักผ่อนได้แล้วนะแอด555 ยังไงเรื่องถัดไปขอเรื่องฮองเฮาสุดที่รักด้วยนะคะ...
รออัพต่อนะคะ ใกล้จะจบแล้ว...
เศร้าเลย แอดมินไม่มาต่อ พลีสสสส...
รอๆๆ กลับมาอัพต่อค่ะ น่าจะใกล้จบแล้ว...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอคะ กำลังสนุกเลย อินชิงเสวียนถูกจับแบบนี้จะมีใครมาช่วยได้บ้าง...
ตัวโกงเก่งกว่าคนดีแถมคนชั่วร้ายก็มีอยู่มากมายทั้งนอกทั้งในแบบนี้จะสู้ศึกไหวเหรอ...
มันเป็นพวกไหนกันแน่นะที่บ่อนทำลายชาติ ที่สำคัญจะเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลอินด้วยหรือเปล่า...