SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 16

ติ๊ง!

girl M (3)

Milan : แมนมิน พรุ่งนี้วันเกิดแอล

Manny : จำได้คร้า วันเกิดผัวกู

Milan : อีผี! ไปไหม แอลให้ชวนพวกมึง

Manny : ไปคร่า อีมินอยู่ไหมคะ เงียบจัง

MinMin : อื้อ ไป ๆ

Milan : The most มึงโอเคไหมมิน

MinMin : โอเคสิ ชิล ๆ

Manny : แน่?

Milan : กระเทย มินมันบอกโอเคก็คือโอเค

Manny : เออ ๆ เจอกันคืนนี้ แต่งตัวแรด ๆ นะคะลูกสาว

Milan : ไปหาผัว?

Manny : เปล่า ไปเอาเจ้าของวันเกิดทำผัว

Milan : อีผี!

MinMin : ฮ่า ๆๆ

หลังจากนั้นเราก็คุยอะไรกันต่อนิดหน่อยก่อนที่จะตัดบทเพราะมีงานมีการต้องทำกันทุกคน ดีนะที่วันพรุ่งนี้เป็นวันศุกร์ไปปล่อยผีถิ่นเก่าหน่อยแล้วกัน หวังว่าคงไม่ต้องเจอใครที่ไม่อยากเจอนะคะ

กรี๊ง~

“ฮัลโหลค่า โอเคค่ะเดี๋ยวมินรีบไป”

ก๊อก ๆๆ

“เชิญครับ”

“ว่าไงคะเจ้านายสุดหล่อ มีอะไรให้ลูกน้องรับใช้คะ” ทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องทำงานของเจ้านายฉันก็รีบยื่นหน้าเข้าไปทักทายเจ้านายของฉันเสียงใสแถมยังเสียงดังมากพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ๆ ไปให้ทันที

“เชิญคุณมินตราเข้ามาคุยธุระกับผมในห้องดีกว่าครับ” พี่พอร์ชตอบฉันเสียงขรึมพร้อมทำหน้านิ่งเป็นงานเป็นการทำเอาฉันใจเสียว่าอาจจะมีลูกค้าหรือแขกอยู่ในห้องกับพี่เขารึเปล่าเพราะเมื่อกี้ฉันไม่ทันได้ดูเลยทักทายไปตามประสาคนที่สนิทกัน

“เอ่อ ค่ะ” หน้าฉันซีดแถมหดเหลือนิดเดียวเพราะถ้าเกิดเป็นลูกค้าหรือแขกเขาคงตำหนิที่พนักงานในบริษัทนี้ไร้มารยาทแน่นอน ซวยแล้วมินตราเอ้ย!

ฉันเดินเข้ามาแล้วค่อย ๆ มองซ้ายมองขวา แต่...ว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ในห้องนี้ทั้งสิ้น พอหันไปที่เจ้าของห้องก็เห็นเขากำลังนั่งกลั้นขำเอาไว้

“พี่พอร์ช! แกล้งมินเหรอ ตกใจหมดเลยนึกว่ามีลูกค้า!” ฉันวีนพี่พอร์ชไปเบา ๆ

“ฮ่า ๆๆ ก็เราชอบตะโกนทักทายเจ้านายลั่นห้องมันก็ต้องโดนแบบนี้แหละ” พี่พอร์ชบอกอย่างอารมณ์ดี แต่ตอนนี้ฉันกำลังนั่งหน้าหงิกบอกบุญไม่รับใส่เขาอยู่

“มึง~ ผู้โต๊ะนั้นมองมึงค่า” อีแมนที่ไม่รู้มาจากไหนกระโดดมานั่งที่โซฟาแล้วตะโกนบอกฉันพร้อมทั้งชี้นิ้วไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ ๆ ฉันมองตามก็เลยได้สบตากับเขาส่วนเขาเองก็ยิ้มให้ฉันเลยต้องยิ้มตอบตามมารยาท เพราะหน้าตึงใส่ก็คงไม่ดี ได้ข่าวว่าในนี้มีแต่เพื่อน ๆ ของแอลฟ่าทั้งนั้น

“ไปชนไหมลูกสาว” อีแมนนี่กระแซะฉันต่อ อีนี่มันชอบเชียร์ผู้ให้ประจำแหละ

“ไม่เอา เดี๋ยวจะกลับแล้วเนี่ย” ฉันบอกมันแล้วก็หยิบโทรศัพท์มาดูเวลา ใกล้ได้เวลานัดแล้วล่ะ

“โห่มึงอ่ะ งานดีจะตาย มึงดูหน้าสิ อปป้ามากค่า~” อีแมนพูดแล้วก็ทำหน้าเคลิ้ม ฉันว่ามันต้องกำลังจินตนาการถึงฉากบนเตียงระหว่างมันกับผู้ชายคนนั้นแน่นอน

“ทำไมถึงรีบกลับล่ะมิน” เควินหันมาถามด้วยความสงสัย เขานั่งซบนมผู้หญิงข้าง ๆ แต่เอาเวลาไหนมาฟังบทสนทนาของพวกฉันนะ

“เรามีงานน่ะวิน โปรเจคใหม่งานใหญ่เร่งด่วนมากด้วย พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้าต้องรีบเตรียมตัว” ฉันบอกเควินไปตามความจริง ก็งานที่พี่พอร์ชให้เมื่อวานนั่นแหละ งานใหญ่แถมเป็นงานรีบอีก มีเวลาเตรียมตัวแค่ 2 อาทิตย์อีมินจะบ้าตาย

“กลับไงวะ ให้ไปส่งไหม” มิลานถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรพี่พอร์ชมารับ ถึงแล้วเนี่ย ไปแล้วนะ เจอกันวันหลังนะทุกคน” ฉันลุกขึ้นลาเพื่อน ๆ ทันที

“โอ้ย! เมื่อไหร่จะใจอ่อนให้พี่เค้าคะชะนี ลำไยมากควงกัน 2 ปีไม่เรียกแฟนสักที” จู่ ๆ อีแมนนี่ก็ตะโกนโพล่งขึ้นแล้วทำหน้ารำคาญใส่ฉัน อีบ้าก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของฉันกับพี่พอร์ชอยู่ว่าอะไรเป็นอะไรยังจะมาแซว

“อาจจะคืนนี้นี่ล่ะค่ะคุณแม่!” ฉันตอบมันหน้าเชิด ๆ ตบมุกให้มันหน่อย

“ดีค่า สาแก่ใจกู” อีแมนพูดขึ้นแล้วก็ยิ้มร่า ตาไม่ได้มองฉันที่เป็นคู่สนทนาแต่กลับมองไปอีกทางเหมือนมองใครอยู่ตลอดเวลา อีแมนนี่เมาแล้วท่าจะเป็นหนัก

“อีบ้า ฮ่า ๆๆ ไปแล้วนะ” ฉันหัวเราะขำ ๆ แล้วรีบไปเพราะเกรงใจเจ้านาย

“ค่า ขอให้คืนนี้มีผัวนะค้า...ผัวใหม่น่ะเอาให้คนแอบมองมันอกแตกตาย!” อีแมนนี่ตะโกนไล่หลัง แต่ฉันไม่รู้ว่าประโยคหลังมันพูดว่าอะไรเพราะเพลงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ช่างมันเถอะกระเทยเมาแล้วชอบพูดไปเรื่อย