SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 27

“แต่นายจะมานอนบนเตียงฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” ฉันพูดกับเขาเสียงดุ

“ทำไมจะนอนไม่ได้ มากกว่านอนก็เคยทำมาแล้ว” ออสตินพูดขึ้นแต่คำพูดของเขามันทำให้ฉันชะงักไปและดูเหมือนเขาจะรู้ว่าฉันกำลังรู้สึกยังไง

“ไม่ทำอะไรหรอกน่า มานอนเถอะ เมื่อคืนก็นอนกอดทั้งคืนฉันยังไม่ทำอะไรเธอเลย” ออสตินพูดด้วยน้ำเสียงกวน ๆ ทำให้ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“ห้องฉันมีมีดทำครัว 6 เล่มแล้วมันก็คมมาก” ฉันนั่งลงที่เตียงแล้วก็หันไปบอกเขาเสียงขู่

“จะตัดจู๋ผัวเหรอที่รัก”

“กรี๊ด! ไอ้บ้าติน! ทำไมพูดจาลามกแบบนี้ฮะ!” ฉันกรี๊ดใส่หน้าเขาแล้วก็คว้าหมอนทุบเขาไม่ยั้ง แต่ทุบยังไงก็ไม่หนำใจเลยสักนิด

“ฮ่า ๆๆ พอแล้ว ๆ” ออสตินแย่งหมอนจากฉันไปได้ แต่มือฉันยังมีฉันก็เลยตีเขาต่อออสตินก็เลยคว้าฉันไปกอดทำให้ฉันหยุดทุบเขาทันที

“นอนได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ” ออสตินพูดแล้วก็เอาคางมาเกยไหล่ฉันไว้ ทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา มินตรารู้สึกขนลุกไปทั้งร่างแล้วค่ะตอนนี้

“ก็ปล่อยสิ!”

“ไม่เอา ขอนอนกอดได้ไหม สัญญาว่าจะแค่กอด...นะครับ” ออสตินพูดเสียงทุ้มอบอุ่นและนั่นทำให้ฉันยอมแต่โดยดี แต่ที่ยอมไม่ใช่เพราะนางเอกเคลิบเคลิ้มต่อเสียงของตัวโกงหรอกนะคะ นางเอกแค่เหนื่อยที่จะสู้กับตัวโกงอย่างเขาแล้วต่างหาก จะตี 1 แล้วด้วย ไม่ไหวแล้วพรุ่งนี้ฉันต้องตื่นเช้าไปทำงานฉันก็เลยยอมล้มตัวนอนแต่โดยดี

ออสตินเอื้อมมือไปปิดไฟ เขานอนซ้อนหลังฉันโดยที่มีฉันนอนหนุนแขนที่มีกล้ามเป็นมัด ๆ ของเขา มือข้างที่ว่างของออสตินก็เอื้อมมากอดฉันไว้หลวม ๆ หน้าเขาซุกอยู่ที่คอของฉันทำให้ลมหายใจอุ่น ๆ รินรดต้นคอ

อบอุ่นชะมัด มันทำให้ฉันเคลิ้มหลับไม่ยาก และก่อนที่จะหลับสนิทฉันก็ได้ยินเสียงทุ้มแต่อบอุ่นพูดขึ้นมาเบา ๆ

“ขอโทษนะมิน ความจริงฉันน่าจะกอดเธอไว้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ขอโทษนะครับ...ที่รัก”

“มินตรา เริศมาก~” เสียงเพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่ทำงานเชียร์ฉันที่กำลังดวล B52 แข่งกับเพื่อนอีกคนอยู่ พอฉันกำลังจะก้มหัวลงไปดูดช็อตสุดท้ายที่เพิ่งจุดไฟก็มีมือใหญ่มาดึงมันออกไปจากฉัน

“คราย~ วะ!” ฉันที่ตอนนั้นสีหน้าบ่งบอกได้ว่าเมาสุด ๆ หันไปอาละวาดคนที่มาขัดขวางการดื่มเพื่อเงิน 500 ของฉันอย่างเอาเรื่อง แต่ขณะเดียวกันก็ทำให้เสียงเพื่อน ๆ ที่เชียร์เงียบลงไปในทันที

“พอแล้วเมามากแล้ว ขอโทษด้วยนะครับผมคงต้องให้มินตราหยุดดื่มก่อน” ออสติน! เขาเป็นคนดึงแก้วเหล้าออกไปจากฉันท่ามกลางความตื่นตะลึงของเพื่อนร่วมงานที่คงไม่คาดคิดว่าลูกค้า VIP ของบริษัทจะเดินมาทำแบบนี้กับอีมินตรา

“อ๋อ~ นึกว่าคราย~ คุณออส~ ติน! เอาแก้วฉานมา! จะกินต่อ!” ฉันหันไปมองเขาแล้วก็แย่งแก้วเหล้าจากมือเขาพร้อมกับสายตาของคนในบริษัทแทบจะทุกคนที่มองมาที่เราด้วยความสงสัยเพราะไม่มีใครรู้ว่าฉันกับเขารู้จักกัน

“พอแล้วน่าจะกินทำไมเยอะแยะ” ออสตินจับมือฉันเอาไว้แล้วก็ส่งเสียงดุ

“กินทำไม! เหอะ! กินให้ลืม เอิ้ก! นายไง ไอ้คนเชี่ย! ฟันแล้วทิ้ง! ไอ้ผัวเฮงซวย!”