SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 34

ฉันตื่นมาด้วยความระบม ระบมไปทั้งร่าง! หน้าเน่อไม่ได้ล้างตั้งแต่เมื่อคืนเพราะไอ้จอมหื่นจับกินทั้งคืนจนฉันสลบคาอก พอตื่นมาฉันก็พบว่าฉันนอนอยู่คนเดียวบนเตียงที่ว่างข้าง ๆ ก็เย็นจัดแสดงว่าคนที่นอนข้างฉันตื่นไปตั้งนานแล้ว พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ลืมตาตื่นทันที อย่าบอกนะว่าออสตินฟันฉันแล้วทิ้งอีกแล้ว!

ซวยซ้ำซวยซ้อนต้องเจ็บอีกกี่ครั้งวะมินตรา ไม่อยากจะเสียน้ำตาแล้วจริง ๆ ขอให้สิ่งที่ฉันคิดเป็นแค่ความเพ้อเจ้อบ้าบอไปเองของฉันเถอะนะ บางทีเขาอาจจะอยู่ในห้องน้ำหรือตื่นมาทำอาหารรอคนรักแบบที่พระเอกในนิยายเขาชอบทำก็ได้

พอคิดได้แบบนั้นฉันเลยฝืนกายพยุงร่างที่โคตรจะปวดตรงน้องสาวเดินไปดูที่ห้องน้ำ

“...”

แห้ง! พื้นห้องน้ำแห้งสนิท แต่ผ้าเช็ดตัวยังคงชื้นอยู่นิดหน่อยแสดงว่าเขาอาบน้ำออกไปนานแล้ว แต่เดี๋ยว ๆ ทำไมฉันต้องสันนิษฐานอะไรยังกับตัวเองเป็นโคนัน ฮ่า ๆๆ เป็นการขำตัวเองที่โคตรฝืนให้ขำเลยให้ตายเหอะ

หลังจากนั้นก็เลยเดินออกมาดูที่โซนด้านนอกแล้วก็พบกับ

ความว่างเปล่า...

ไร้สิ่งมีชีวิตที่ชื่อ...ออสติน

นี่เขาจะทำให้ฉันใจเสียอีกแล้วรึเปล่า ไปไหนทำไมไม่บอกกันนะหรือเขาจะทิ้งฉันแล้ว ได้กูครั้งเดียวจะทิ้งกูเลยเหรอ!

ฉันรีบเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน หยิบเสื้อผ้ามาใส่พยายามทำให้ตัวเองอยู่ในสภาพดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้ว่าสภาพตอนตื่นจะเหมือนซอมบี้โดนรุมโทรมข้างทางรถไฟก็ตาม

“อ้าวเจ้! ตื่นแล้วเหรอครับ” ฉันเดินลงมาที่ชั้น 3 ก็เจอกับลูกน้องของออสตินคลับคล้ายคลับคราว่าจะเป็นผู้จัดการผับทักฉันเสียงดังจนพนักงานคนอื่นที่กำลังเตรียมของเคลียร์ร้านบลา ๆๆ หันมามองฉันด้วยความสนใจ แต่เรียกฉันว่าไงนะ เจ้เหรอ เจ้พ่อง! กูคนไทย!

“เอ่อ...” ฉันอึกอักเพราะอยากถามหาออสตินแต่ไม่รู้จะถามว่ายังไง กลัวโดนเอาไปเม้าท์

“เฮียออกไปตั้งแต่ 6 โมงเช้าแล้วครับ แต่ไม่ได้บอกนะว่าไปไหน” เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันต้องการถามก็เลยบอกให้รู้ก่อน ออกไปแต่เช้างั้นเหรอ นี่บ่าย 2 แล้วนะ เขาไปไหน? ไม่โทรมาบอกหรือส่งข้อความทิ้งไว้ให้ฉันรู้เลย นี่ฉันต้องโดนไอ้บ้านี่ทำร้ายอีกครั้งจริง ๆ เหรอ

“อ่อ อื้ม ขอบใจนะ” ฉันตอบลูกน้องออสตินเบา ๆ แล้วก็เดินออกมาด้านหลังผับก่อนที่จะโบกแท็กซี่กลับคอนโด

พอกลับมาถึงคอนโดน้ำตาที่พยายามกักเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮึก! ไอ้เลวไอ้บ้าติน ไอ้ชั่ว!” ฉันร้องไห้ไปตะโกนด่าไอ้บ้านั่นไปพลางเพื่อระบายความเสียใจ ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าไอ้สารเลวนั่นทิ้งฉันไปแล้วเพราะฉันติดต่อเขาไม่ได้เลย เมื่อกี้โทรไป 3-4 รอบก็ไม่รับสายไม่น่ายอมเขาง่าย ๆ เลย จะด่าใครโทษใครได้นอกจากโทษตัวฉันที่โง่เองรู้ว่าไอ้บ้านั่นเลวยังจะยอมให้กินตับอีกรอบ!

กริ๊ก!

“อ้าวมิน เฮ้ย! ที่รักร้องไห้ทำไม” ฉันหันไปตามเสียงก็เห็นว่าเป็นออสตินที่เดินเข้ามาในห้องของฉัน นั่นยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีก ส่วนออสตินก็รีบปรี่เข้ามาหาฉันด้วยความตกใจ

“มาทำไม!” ฉันปัดมือเขาที่เอื้อมมาจะเช็ดน้ำตาออกเเรง ๆ

“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ออสตินถามด้วยความสงสัย

“มาทำไม” ฉันพยายามหยุดร้องไห้แล้วถามคำถามเดิม อยู่ดี ๆ เขาจะมาห้องฉันทำไมในเมื่อเขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่าฉันนอนที่ผับของเขา

“มาเก็บของไป.../ เชิญ! เก็บเลย เก็บให้หมดเลย” ฉันไม่ทนฟังเขาพูดให้จบ คงแอบย่องมาเก็บของที่เขาทิ้งเอาไว้มั้ง เชิญเลยอยากเก็บของก็เชิญเก็บออกไปให้หมดไอ้ผู้ชายเฮงซวย!

“เดี๋ยว ๆ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่ามิน คิดอะไรไปเองคนเดียวรึเปล่าถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้” ออสตินถามแล้วคว้าข้อมือฉันไปจับฉันก็เลยสะบัดออก ไม่ต้องคิดอะไรไปไกลหรอกคนเลวแบบนายมันก็คิดได้แค่อย่างเดียวแค่นั้นแหละ!

ฉันมองหน้าเขาแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่อยากทำตัวน่าสมเพชต่อหน้าเขา

“ไปเก็บของสิ” ฉันพูดออกมาอีกครั้งพยายามประคองเสียงให้เข้มแข็งที่สุดแต่ออสตินกลับมองฉันแล้วยิ้มเบา ๆ

“นี่คิดไปถึงไหนแล้ว ไหนลองพูดให้ฟังหน่อย ถึงภูเขา everest รึยัง”

“อะไร!” ฉันหันไปตวาดเขาที่นั่งพูดเหมือนกำลังอารมณ์ดี ใช่สิเขาไม่ได้เสียหายอะไรนี่ เป็นผู้ชายจะเสียตัวกี่ครั้งก็ได้!

“ไม่ได้คิดจะทิ้งนะมินตราแต่ไปจัดการธุระให้คนบางคนมา” ออสตินพูดขึ้นแล้วขยับมาใกล้ฉันมากขึ้นพร้อมกับประคองหน้าฉันให้มองเขา ส่วนฉันตอนนี้เหรอคะพอได้ยินแบบนั้นก็หัวใจพองโตขึ้นมา แต่ยังก่อนเพราะหลายอย่างวันนี้มันทำให้ฉันคิดว่าเขาจะทิ้งฉัน บางทีเขาอาจแค่หลอกล่อให้ตายใจก็ได้ใครจะไปรู้

“ธุระอะไร”

“อื้ม” ออสตินตอบพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นอีกแล้ว พ่อคนเลวของฉัน เลวมามากพอยิ้มแบบนี้แต่ละทีมันดีต่อใจมินตราเหลือเกิน

“ฉันเคยบอกว่าอยากไปทะเล ไปมัลดีฟส์อ่ะนะ” ฉันถามเขาอีกครั้งด้วยความตื่นเต้นเพราะฉันชอบพร่ำเพ้อถึงมัลดีฟส์บ่อย ๆ ทำไมน่ารักแบบนี้ สามีเปย์หนักมาก ///“เพ้อเจ้อ เหลือวันหยุดแค่ 2 วันจะไปมัลดีฟส์ได้ไง” ออสตินพูดแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ ทำเอาฝันฉันค้างกลางอากาศ อาการดีใจลดหลงเหลือแค่ปากที่อ้าค้างไว้เพราะความเหวอ ดีใจเก้อสินะมินตรา

“นึกว่าจะพาไป” ฉันพูดเสียงเบาลง ความรู้สึกเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่งแต่รู้ตัวอีกทีคือมันคนละงวดอ่ะ เคยไหมคะ

“นี่เรื่องจริงไม่ใช่นิยายนะที่รัก” เขาบอกฉันแล้วก็ยิ้มขำก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้ามาวางที่เตียง เออใช่ นี่เรื่องจริงไม่ใช่นิยาย แต่ถ้าเป็นนิยายนายก็เป็นตัวร้ายไม่ใช่พระเอก!

“ฝันสลาย” ฉันเดินไปนั่งที่เตียงข้าง ๆ กระเป๋าแล้วก็ย่นจมูกใส่เขา

“ไปน่ะไปได้ไม่มีปัญหาแต่เธอต้องทำงานไม่ใช่รึไง โทรไปลาออกสิจะพาไปตอนนี้เลย” ออสตินบอกฉันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เหอะ! อย่าเอาเรื่องงานมาล่อซะให้ยากเลย อีตานี่พยายามบังคับให้ฉันลาออกจากงานแล้วไปทำงานกับเขาเหตุผลที่อ้างคืออยากเจอหน้ากันอยากอยู่ใกล้ ๆ กัน แต่ฉันว่าเหตุผลที่สำคัญกว่านั้นคือเขาหึงฉันกับพี่พอร์ชมากกว่า อธิบายล้านรอบแล้วก็ยังแอบหึงไม่หยุด

“ไม่เอา ยังสนุกกับงานนี้อยู่เลย” ฉันส่ายหน้าตอบ เพราะงานนี้มันสนุกจริง ๆ มีอะไรท้าทายตื่นเต้นทุกงาน

“เปิดบริษัทให้ใหม่ก็ได้นะ”

“โห ป๋าเวอร์ แล้วตกลงจะพาไปไหนคะป๋า”

“กระบี่ อยากไปไหมครับ”

“กระบี่เหรอ อื้อ อยากไปสิทะเลสวยดี จะได้เล่นน้ำทะเลให้หนำใจเลย” ฉันยิ้มให้เขาอย่างน้อยก็ได้เที่ยวทะเลล่ะนะ

“ใครบอกจะให้เล่นน้ำ” ออสตินสวนขึ้นทันที

“อ้าว! ไปทะเลไม่ให้เล่นน้ำจะไปเพื่อ” ฉันถามออสตินทันที อีตานี่ยิ่งชอบกวนประสาทอยู่ด้วย

“เล่นน้ำทะเลที่กระบี่มันไม่สนุกหรอกที่รัก ไปเล่นกระบี่ผัวที่กระบี่สนุกกว่า เชื่อสิ”