SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 7

-หลายวันต่อมา-

หลังจากวันนั้นผ่านมาเกือบอาทิตย์ฉันก็เริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองโดยที่มีเพื่อนรักทั้งสองคนคอยช่วย จนตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปมาก จากผมที่เคยสีดำสนิทยัยสองคนนี้เปลี่ยนฉันให้มีผมสีน้ำตาลอ่อน ๆ ยิ่งทำให้ใบหน้าฉันขาวผุดผ่องขึ้นมาเป็นกอง ไหนจะลองให้ฉันเปลี่ยนโทนการแต่งหน้าแล้วก็ยกเซ็ตเสื้อผ้าให้ฉันแทบทั้งหมด จนตอนนี้ฉันกลายเป็นสาวสวย เฉี่ยว เปรี้ยว เผ็ดเป็นที่เรียบร้อย

อ้อเรื่องเสื้อผ้าต้องยกให้เป็นความดีความชอบของมิลานค่ะ เพราะฉันคงไม่มีปัญญาหาเงินมาซื้อเสื้อผ้าใหม่ทั้งหมดหรอก ถึงพ่อแม่จะส่งมาให้ใช้แต่ละเดือนไม่ได้น้อยหน้าใคร แต่ฉันรู้ดีว่าครอบครัวฉันไม่ได้ร่ำรวยมากอย่างใครเขา เงินแต่ละบาทที่พ่อแม่ส่งมาให้แลกด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของท่านทั้งนั้น เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ยอมเอาเงินพ่อแม่มาใช้จ่ายด้วยเรื่องไร้สาระเด็ดขาด

แต่เพราะมิลานมันมีแบรนด์เสื้อผ้าของมันเองแถมขายดิบขายดีซะด้วย มันยกมาให้ฉันทุกแบบเลยล่ะ ตอนแรกฉันก็ไม่รับหรอกนะของซื้อของขาย มันเลยยื่นข้อเสนอที่มันเสนอฉันมาหลายรอบแล้วว่าให้เป็นนางแบบเสื้อผ้าให้แต่ไม่เคยยอมเป็นให้สักทีรอบนี้ฉันเลยยอมรับข้อเสนอแลกกับเสื้อผ้าก็แฟร์ทั้งสองฝ่ายดี

“มึง~ สวยมากค่าลูกสาว สวยปะล้ำปะเหลือ สวยจนหมาหน้าคณะมอง ฮ่า ๆๆ” เสียงอีแมนนี่กระเทยปากหมาเจ้าเดิมเอ่ยทักในเช้าวันศุกร์หรรษา อีนี่มันชอบกัดเพื่อนจัง ขอให้ไม่มีผัวทีเถอะ

“เทย มึงก็สวยนะคะ สวยแบบผี ๆ ดีจัง” ฉันตอกกลับมันบ้างแบบขำ ๆ

“อีนี่! แต่มึงสวยจริง ๆ ค่ะ แค่ชุดนักศึกษายังสวยขนาดนี้ถ้าไอ้ตินไม่มองกูยอมมีเมียเลยเอ้า”

“ระวังจะต้องมีจริง ๆ นะมึง” ฉันแซวมันกลับจนมันมองแรงใส่ไปหนึ่งที

ติ๊ง!

“พวกมึงนี่กัดกันแต่เช้าเลยนะคะ” มิลานนั่งฟังพวกฉันกัดกันมานานก็บ่นออกมา แล้วก็จับโทรศัพท์ขึ้นมากดดูข้อความที่แจ้งเตือนเมื่อกี้

“มึง กูเอือม กูเบื่อ โอ้ย!” จู่ๆ มันก็วีนขึ้นมาหลังจากที่จับโทรศัพท์จนพวกฉันตกใจต้องรีบหันไปดูมันแทบจะทันที

“เป็นไรมึง” ฉันถามด้วยเป็นห่วง มิลานกรอกตามองบนแล้วยื่นโทรศัพท์ให้พวกฉันดู พอดูเสร็จพวกฉันเลยเข้าใจอารมณ์ของมันทันที

“โอ้ย! อีผี กูอยากลาบวช” อีแมนนี้วีนขึ้นมาแล้วฟุบหน้าลงไปบนเตียง ฉันเองก็เซ็งไม่ต่างกันเพราะหัวหน้าห้องส่งข้อความเข้ามาในกรุ๊ปบอกว่าคาบเช้าและบ่ายอาจารย์ยกคลาสทั้งคู่

กูมาทำไม! T__T

“มึง อาจารย์เค้ากลัวพวกเราตื่นสายเหรอวะถึงชอบบอกตอนจะถึงเวลาขึ้นเรียนเนี่ย” ฉันบ่นอีกคน ใครเป็นนักศึกษาแล้วไม่เคยเจอเหตุการณ์นี้ฉันยอมกราบเลยค่ะ

“มึงงั้นไปห้องกูเลยดีกว่า ไปหาเสื้อผ้ากันคืนนี้วันเกิดเควินอย่าลืม” มิลานชวนพวกฉันไปคอนโดมัน แล้วก็ทำหน้ากระดี้กระด้าเมื่อพูดถึงปาร์ตี้วันเกิดของเควินที่จะจัดขึ้นในคืนนี้

“เออว่ะ ตาย ๆ กูยังไม่ได้เตรียมของขวัญให้ผัววินขาของกูเลย” แมนนี่เอ่ยขึ้นเสียงดังทำท่ากระวนกระวาย

“แหมตุ๊ด ทำโอเวอร์อย่างกับวันเกิดผัวตัวเองนะยะ มึงไม่เอาตัวมึงผูกโบว์ให้เควินเลยล่ะ” ฉันกัดมันด้วยความหมั่นไส้แมนนี่เลยเบ้ปากใส่ฉันเล็กน้อย

“ได้ไหมล่ะ ถ้าได้กูผูกเลย กูอยากถวายตัวให้มันตอนนี้เลย”

“ฮ่า ๆๆ ไป ๆ แต่แวะห้างก่อนได้ไหมกูก็ยังไม่มีของขวัญให้เควินเหมือนกัน” ฉันหัวเราะท่าทางของแมนนี่แล้วก็เปลี่ยนเรื่องพวกมันสองคนก็เห็นด้วย พวกเราเลยไปเดินห้างเพื่อหาของขวัญวันเกิดให้เควินกันก่อน

-The most-

“ลูกสาวมึงเลิศมาก~ แต่มิลานทำไมวันนี้มึงเบาจังวะ” แมนนี่มองหน้าฉันกับมิลานสลับกันแล้วปรบมือหนึ่งครั้งอย่างพึงพอใจในผลงานที่มันปั้นแต่งลงบนหน้าฉันอย่างจัดเต็ม แล้วหันไปถามมิลานที่วันนี้ดูจะแต่งตัวเบากว่าทุกครั้ง ปกติเซ็กซี่ตัวแม่อย่างมันไปเที่ยวผับไม่มีเบาแน่นอน

“กูอยากให้วันนี้อีมินมันเด่นสุด เอาให้เจ้าของวันเกิดตาค้าง” มิลานพูดแล้วยิ้มเย็นยะเยือกแต่กลับทำให้ฉันกับแมนนี่งง

“เกี่ยวไรกับเควินวะ โจทย์อีมินคือไอ้ตินนะอีมิ” แมนนี่ถามในคำถามที่ฉันเองก็สงสัยไม่ต่างจากมัน

“เควินมันเป็นเพื่อนรักออสติน แถมยังเจ้าชู้ตัวพ่อเสน่ห์ก็แรงไม่แพ้กัน ตอนนี้มึงแซ่บมากถ้า เควินสนใจมึงแล้วมึงก็เล่นหูเล่นตากัยยเควินพร้อมกับเมินออสติน พวกมึงคิดว่าผู้ชายแบบออสตินจะไม่หวงก้างเหรอ”

“เบิร์ดเดย์นะคะพี่เควิน” ยัยผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังออสตินก้าวขึ้นมายืนข้างออสตินแล้วยื่นของขวัญให้เควินแล้วเอาแขนไปคล้องออสตินเหมือนอยากแสดงความเป็นเจ้าของ จากนั้นก็ทำเป็นจับที่คอ

โอเคเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงจับคอแล้วทำเหมือนอยากให้ฉันกับมิลานเห็น คอยัยนี่เป็นรอยแดงนี่เอง แดงมากแถมยังหลายรอยด้วย ฉันเข้าใจในทันทีว่าที่เดินมาจากชั้น 3 แล้วเพิ่งเสร็จนี่คือเสร็จจากอะไร

เจ็บฉิบหายเลย

“ขอบคุณครับ มึงนี่ทำไรไม่เห็นหัวเจ้าของงานเลยนะไอ้ห่า จัดเร็วชิบ มา ๆ ถ่ายรูปกันดีกว่าทุกคนเลย” เควินขอบคุณผู้หญิงคนนั้นแล้วเอ่ยแซวออสติน ก่อนจะชวนให้พวกเราทั้ง 6 คนถ่ายรูปด้วย

มิลานกับแมนนี่รู้งานให้ฉันยืนใกล้เควิน พวกเรา 6 คนถ่ายรวมกันแค่ 2-3 รูป แมนนี่กับมิลานก็ปลีกตัวออกจากเฟรม

“เอารูปคู่ดีกว่าเนอะ จะได้มีไว้โพสลงโซเชียลด้วย ทีละคนเลย อ่ะๆ น้องก่อนเลยค่ะ” แมนนี่บอกแล้วก็ดันยัยน้องผู้หญิงคนนั้นเข้าไปถ่ายรูป แล้วมันก็จัดแจงให้ทุกคนไปถ่ายรูปคู่กับเควินอย่างรวดเร็ว จนเหลือฉันเป็นคนสุดท้าย

“เควินขาโอบเอวมินตรานิดนึง ดีมากค่า มองตาค่ะรูปต่อไปมองตา ว๊ายดีเลิศประเสริฐศรี~” เสียงแมนนี่คอนโทลท่าทางของฉันกับเควินตลอดเวลาที่ถ่ายรูป มันจัดแจงยัดเยียดให้ฉันกับเควินถ่ายรูปกันมาก แล้วถ่ายนานกว่าคนอื่น แต่ดูเหมือนเควินจะเต็มใจและดูสนุกกับการถ่ายน่าดูทำเอาฉันสนุกไปด้วยเหมือนกัน

อ้อ มิลานก็ช่วยเสริมนะคะ แต่ไม่ได้เสริมมากตามสไตล์คนนิ่ง ๆ แบบมันนั่นแหละ ส่วนออสตินกับน้องปากแดงก็ยืนดูพวกฉันถ่ายรูปอยู่เหมือนกัน (ยัยนี่ทาปากแดงมาก ขนาดอยู่ในผับมืด ๆ ยังมองเห็นสีปากชัด เหมือนไปกินเลือดใครมายังไงยังงั้นล่ะ อีปอบ)

“กอดเลยค่า มองตาค่ะ มินมินยิ้มนิด ๆ ค่ะลูกสาว ว้าย~ เลิศมากลูกสาวคุณแม่ ยังกะถ่ายพรีเวดดิ้ง” อีแมนนี่ยังชงไม่เลิกอีบ้า ชงจนฉันเริ่มเขินแล้วเนี่ย ฮ่า ๆๆ

ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่าเหมือนฉันจะแอบเห็นประกายของความไม่พอใจออกมาจากตาออสตินเป็นพัก ๆ เวลาที่ฉันหันไปสบตากับเขาโดยบังเอิญเขาจะถลึงตาใส่ฉันตลอด แต่ช่างสิใครแคร์ อยากให้หึงมาก ๆ นี่แหละ หึงสิหึงเลย ฮ่า ๆๆ

“เหมือนจริงดิแมนนี่ ดีเลยเผื่อได้ใช้จริง ฮ่า ๆๆ” จู่ ๆ เควินก็ถามแมนนี่ไปแบบนั้นทำเอาฉันเขิน

“วิน! อย่าพูดแบบนี้ อายเขา” ฉันยิ้มแล้วตีเควินเบา ๆ ไปทีหนึ่งอย่างอาย ๆ เควินก็เลยยิ้มแล้วหัวเราะให้ฉันเบา ๆ ถึงจะไม่ได้คิดอะไรกับเขาแต่ต้องยอมรับเลยนะว่าเควินก็ไม่ได้มีเสน่ห์น้อยไปกว่าออสตินสักนิด ผู้ชายฮอต ๆ มาพูดแบบนี้ฉันก็ต้องเขินเป็นธรรมดาไหมล่ะ ///“หึ! มึงจะไม่เลือกหน่อยเหรอวะ จะจริงจังต้องเช็คตำหนิหน่อยนะ” อยู่ ๆ ออสตินที่ยืนนิ่งอยู่นานก็แค่นเสียงหัวเราะแล้วพูดประโยคนี้ออกมา อะไรนะ? เช็คตำหนิงั้นเหรอ เช็คตำหนิบ้าบออะไร!