สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 121

เพี๊ยะ!

บนใบหน้าของลั่วเฉียนมีรอยฝ่ามือสีแดงปรากฏขึ้นทันที เธอที่ไม่ทันระวังตัวล้มลงกับพื้น มีคราบเลือดติดอยู่ที่มุมปากเล็กน้อย

"คุณตบหน้าฉัน?" ลั่วเฉียนมองซือถูจิ้งอย่างไม่เชื่อสายตา

"ตบหน้าคุณแล้วมันยังไง? คุณคิดว่าอยู่ในตระกูลลั่วแล้วผมจะไม่กล้าทำอะไรคุณเหรอ?" ซูถูจิ้งหรี่ตาลงยิ้มแล้วพูด ในส่วนลึกของแววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย "ปู่ของคุณและฝ่ายใต้กำลังจะเซ็นสัญญาความร่วมมือเชิงยุทธศาสตร์ที่สำคัญร่วมกัน ตระกูลลั่วของพวกคุณไม่กล้ามีปัญหากับฝ่ายใต้ ขอเพียงแค่มันไม่ใช่เรื่องที่เกินไป ตระกูลลั่วของคุณไม่กล้าทำอะไรด้วยซ้ำ ดังนั้นคุณอย่าหวังว่าตระกูลลั่วจะมาช่วยคุณเลย"

"ตบหน้าคนอื่น…แบบนี้มันยังไม่ใช่เรื่องที่เกินไปอีกเหรอ?" ลั่วเฉียนเบิกตากว้างถาม

"ขอเพียงแค่ไม่ตาย ตระกูลลั่วและฝ่ายใต้ล้วนแต่สามารถรักษาได้ นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้? ยิ่งไปกว่านั้นคุณกำลังจะแต่งงานกับผมแล้ว คุณกำลังจะเป็นคนของผมซือถูจิ้ง ผมตบคุณนั่นเป็นเพราะผมสั่งสอนภรรยาของผม จะมีใครกล้าพูดอะไร?"

หลังพูดจบ ซือถูจิ้งเหวี่ยงฝ่ามือลงบนใบหน้าของลั่วเฉียนอีกครั้ง

ร่างกายของลั่วเฉียนสั่นสะท้าน รีบหลบไปด้านข้าง

"กล้าหลบเหรอ?" สีหน้าของซือถูจิ้งปรากฏให้เห็นความสนุกที่น่ากลัว เขายกเท้าขึ้นถีบตรงเข้าไปหาลั่วเฉียน

ลั่วเฉียนไม่ทันระวังโดนถีบใส่ท้องอย่างแรง เธอเจ็บปวดจนทรุดตัวลงไปกองกับพื้น

วินาทีนี้ลั่วเฉียนเพิ่งจะเข้าใจ ที่แท้ซือถูจิ้งคนนี้เป็นคนมีแนวโน้มเป็นคนประเภทชอบทารุณกรรม

เขาเพลิดเพลินกับความทรมานและทุบตีคนอื่น เขารู้สึกดีเมื่อมีคนแสดงความเจ็บป่วยออกมาต่อหน้าเขา

คนคนนี้มันวิปริต!

วิปริตจนไม่สามารถวิปริตได้อีกแล้ว!

ลั่วเฉียนกัดฟันแน่นไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน เธอลุกขึ้นแล้วหันหลังวิ่งตรงไปที่ห้องป้ายวิญญาณบรรพบุรุษ

"คิดจะหนี? เหอ วันนี้ถ้าไม่ได้สั่งสอนคนเเพศยายังคุณ ผมซือถูจิ้งยังมีสิทธิ์ที่จะเป็นผู้ชายอีกเหรอ?"

ซือถูจิ้งเก็บพัดด้วยสีหน้าที่เย็นชา หลังจากนั้นหยิบไม้กวาดที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาวิ่งไล่ตามลั่วเฉียนออกไป

ที่นี่ไม่มีที่ให้หลบ มีเพียงกล่องเก็บของใบหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลาง

ลั่วเฉียนรีบวิ่งเข้าไปหลบในกล่องเก็บของโดยไม่ต้องคิดทันที แต่ล็อคของกล่องใบนี้มันเสีย

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้หลินหยาง หลังจากนั้นใช้มือทั้งคู่ของเธอดึงฝากล่องสุดชีวิต

"เข้ามาอยู่ในตระกูลซือถูจำเป็นต้องเรียนรู้เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือคำพูดของสามีศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ผมสั่งให้คุณทำอะไร คุณก็ต้องทำแบบนั้น ผมสั่งให้คุณไปซ้าย คุณห้ามไปขวาเด็ดขาด!"

หลังจากพูดจบ ซือถูจิ้งใช้ด้ามไม้กวาดฟาดใส่มือของลั่วเฉียนที่กำลังจับฝากล่องอย่างแรง

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ลั่วเฉียนสูดอากาศที่เย็นวูบ

"ช่วยด้วย!"

ลั่วเฉียนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

แต่ไม่มีใครตอบสนอง

"ถึงแม้คนของตระกูลลั่วได้ยินเสียงของคุณก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก คุณตายใจเถอะ! ตอนนี้คุณรีบคลานออกมาเลียรองเท้าของผมเดี๋ยวนี้ ได้ยินหรือเปล่า?" ซือถูจิ้งยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"ถึงฉันต้องตายฉันก็ไม่มีถังทำตามที่คุณพูด!"

ลั่วเฉียนตะโกนลั่นด้วยความกลัว

แต่หลังจากที่สิ้นเสียงของเธอ ด้ามไม้กวาดถูกเหวี่ยงออกไปอีกที

นิ้วมือของลั่วเฉียนที่โผล่ออกมาจากรอยแยกกลายเป็นสีแดง เธอรู้สึกเจ็บปวดจนร่างกายสั่นเทา

"ยังไม่ยอมออกมาเหรอ?" ซือถูจิ้งหรี่ตาลงถาม

"คุณไม่มีทางได้เจอกับจุดจบที่ดีแน่!" ลั่วเฉียนตะโกนอีกครั้ง

แต่วินาทีต่อมา

เพี๊ยะ!

ด้ามไม้กวาดถูกฟาดลงไปอีกครั้ง

"อ้า…"

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ลั่วเฉียนร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว

"จะออกมาหรือเปล่า!" ซือถูจิ้งยิ้มอย่างน่ากลัวแล้วตะโกน

ลั่วเฉียนกัดฟันของตัวเองแน่น ร่างกายสั่นเทาไม่หยุด แต่เธอก็ยังคงดึงฝากล่องเอาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ!

"ได้! ได้! ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามือของคุณจะทนได้นานแค่ไหน! ฮ่าฮ่าฮ่า…"

สีหน้าของซือถูจิ้งเริ่มดูบ้าคลั่งและน่ากลัวมากขึ้น ไม้กวาดที่อยู่ในมือกระหน่ำฟาดใส่มือของลั่วเฉียนอย่างต่อเนื่อง

แคระ…

ลั่วเฉียนสามารถได้ยินเสียงกระดูกนิ้วของตัวเองแตกได้อย่างชัดเจน

ตอนนี้เธอกำลังจะหมดสติแล้ว…

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ฮืม?"

รอยยิ้มบนใบหน้าของซือถูจิ้งแข็งทื่อ เขาขมวดคิ้วมองไปทางประตู

มองดูลั่วเฉียนที่สวมชุดแต่งงานและยังมีรอยฝ่ามือสีแดงติดอยู่บนใบหน้า สีหน้าของลั่วเป่ยหมิงไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก

ซือถูจิ้งนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขากำลังนั่งดื่มชาพร้อมกับส่ายพัดของตัวเอง

เห็นลั่วเฉียนเดินเข้ามา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อนทันที

"คุณปู่ ทำไมถึงต้องทำกับฉันแบบนี้?" ลั่วเฉียนแสดงสีหน้าที่เจ็บปวด ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"ปู่ก็มีความลำบากใจของปู่ เอาเป็นว่าเธอแค่จำไว้ปู่ไม่มีทางคิดร้ายต่อเธอ" ลั่วเป่ยหมิงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "เอาล่ะ รีบมาคุกเข่าโขกหัวว่าที่สามีในอนาคตของเธอเถอะ"

"โขกหัว? ไม่มีทาง!"

"ดูเหมือนการสั่งสอนเมื่อกี้คงจะยังไม่พอสินะ!"

ซือถูจิ้งวางแก้วชาลง ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

สีหน้าของลั่วเฉียนเปลี่ยนไปทันที เธอกัดฟันแน่นแล้วพูด "ได้ ฉันจะโขกหัวให้คุณ!"

"ฮืม? คิดได้แล้วเหรอ? งั้นก็ดี รีบมาเถอะ!" ซือถูจิ้งรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ลั่วเฉียนไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่เดินตรงเข้าไปหาซือถูจิ้งทีละก้าว

แต่ตอนที่เธอเข้าใกล้ซือถูจิ้ง ลั่วเฉียนดึงกรรไกรที่ซ่อนเอาไว้ออกมาอย่างกะทันหัน แทงตรงไปที่ซือถูจิ้งอย่างแรง

"ไปตายเสียเถอะ!"

"เสี่ยวเฉียน!"

"คุณหนู!"

ทุกคนที่อยู่โดยรอบถึงกับหน้าถอดสี

ไม่มีใครเคยคิดว่าลั่วเฉียนจะตัดสินใจทำแบบนี้

แต่…ซือถูจิ้งไม่ได้รู้สึกลนลานเลยสักนิด

เนื่องจากมือของลั่วเฉียนได้รับบาดเจ็บ เธอไม่สามารถถือกรรไกรได้อย่างมั่นคงเลยด้วยซ้ำ ในวินาทีที่กรรไกรเข้าใกล้ ซือถูจิ้งยกมือขึ้นอย่างกะทันหันแย่งกรรไกรมาไว้ในมือตัวเอง หลังจากนั้นใช้กรรไกรแทงตรงไปที่ท้องของลั่วเฉียนอย่างแรง

ฉึก!

ลั่วเฉียนที่ไม่ทันระวังตัวโดนกรรไกรแทงใส่ท้อง มีเลือดสีแดงสดไหลออกมา….

ไม่ว่าจะเป็นซือถูจิ้งหรือลั่วเป่ยหมิงล้วนแต่เป็นหมอที่มีฝีมือ บาดแผลแบบไหนถึงจะอันตรายต่อชีวิต พวกเขารู้ดีที่สุด

ถึงแม้กรรไกรจะแทงเข้าไปในท้องของลั่วเฉียนและมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่มันไม่ได้อันตรายถึงขั้นชีวิต

หลังจากที่เห็นภาพนี้ ลั่วเป่ยหมิงเริ่มรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย

เขาขมวดคิ้วแล้วพูด "คุณชายซือถู แบบนี้มันจะเกินไปหรือเปล่า?"