สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 905

สถานที่เกิดเหตุเงียบสนิท

ทุกคนรู้สึกตกตะลึงกับจางจงยี่ที่ลุกขึ้นยืน ไม่มีใครพูดอะไรอยู่เนิ่นนาน

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน หลิวหม่าเป็นคนอื่นปากพูดทำลายความเงียบ

"อาวุโสเฟิง ตอนนี้คุณยังมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า? ถ้าหากเป็นคุณ คุณคิดว่าตัวเองสามารถรักษาจางจงยี่หรือเปล่า?"

เฟิงซิ้นจื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ กัดฟันแน่นไม่ได้พูดอะไร

"เจ้านิกายใช้เพียงทักษะเข็มเงินรักษาคนหายดีเกือบสี่ร้อยคน ส่วนคุณกลับรักษาได้แค่เจ็ดสิบกว่าคน! เฟิงซิ้นจื่อ ทักษะการแพทย์ของคุณสู้เจ้านิกายไม่ได้ คุณยังมีหน้ามาสงสัยความสามารถของเจ้านิกายอีกเหรอ? คุณล่วงเกินเจ้านิกายครั้งแล้วครั้งเล่า! ตอนนี้คุณยังไม่ยอมรับผิดอีก?" หลิวหม่าตะคอกเสียงดัง

สีหน้าของเฟิงซิ้นจื่อเคร่งขรึมลง

"คุกเข่าลง!"

หลินหยางก้าวออกมา มองเฟิงซิ้นจื่อด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"คุณมีสิทธิ์อะไร?" เฟิงซิ้นจื่อมองเขาด้วยความโกรธ

"ผมใช้สิทธิ์ที่เป็นเจ้านิกายตงหวง!"

"เจ้านิกาย? แล้วมันยังไง? เจ้านิกายรุ่นก่อนยังไม่กล้าสั่งให้ฉันคุกเข่า! ทำไมฉันต้องคุกเข่าให้เด็กเมื่อวานซืนอย่างคุณ?" เฟิงซิ้นจื่อพูดด้วยความโกรธ

เธอที่เป็นคนเย่อหยิ่งไม่สามารถยอมรับเรื่องแบบนี้

"หมายความว่าคุณจะไม่คุกเข่า?"

"ฉันไม่ยอม! และฉันก็ไม่เชื่อ! ที่คุณรักษาจางจงยี่หายดีต้องเป็นเพราะโชคดีแน่นอน! พวกเรามาแข่งทักษะเข็มอีกครั้ง!" เฟิงซิ้นจื่อส่งเสียงคำราม หลังจากนั้นขว้างเข็มเงินไปทางหลินหยาง

ฟิ้วฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…

เก็บเงินจำนวนมากพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

แต่หลินหยางพ่นลมออกจากจมูกดังฮึ่มอย่างไม่เร่งไม่รีบ หลังจากนั้นยื่นมือออกไปข้างหน้า คว้าเข็มเงินพวกนั้นไว้ในมือทั้งหมด

"อะไรกัน?"

เฟิงซิ้นจื่อตกตะลึง

"เฟิงซิ้นจื่อ ทักษะเข็มของคุณมีแค่นี้เหรอ?"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นสะบัดข้อมือ

ฟิ้วฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…

เข็มเงินพุ่งกลับไปหาเฟิงซิ้นจื่อ

"หา?"

เฟิงซิ้นจื่อตกใจจนถอยหลังอย่างต่อเนื่อง รู้สึกกลัวจนถึงขีดสุด รีบเอามือกุมศีรษะของตนเอง กลัวเข็มเงินเหล่านั้นจะแทงโดนจุดตายบนร่างกาย

แต่เข็มเงินกลับพุ่งผ่านข้างกายของเธอ ปักลงบนก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังของเธออย่างแม่นยำ

ทันใดนั้น เข็มเงินที่แทงทะลุเข้าไปในก้อนหินจมมิดมองไม่เห็นทันที

"อะไรกัน?"

ลูกศิษย์ของตำหนักป๋ายฉ่าวเห็นสถานการณ์ แต่ละคนตกใจจนเข่าอ่อน

นั่นมันเข็มเงิน!

หลินหยางใช้มือคว้าแทงทะลุก้อนหิน?

แรงและทักษะของเข็มเงิน น่าสะพรึงกลัวจนถึงขีดสุด!

เฟิงซิ้นจื่อตั้งสติได้ รีบหันไปมองทางด้านหลังของตนเอง

ตอนที่เห็นรูบนก้อนหิน สีหน้าของเธอเคร่งขรึมจนถึงขีดสุดอีกครั้ง

ผ่านไปสักพัก เธอสูดหายใจเข้า พูดด้วยเสียงที่สั่นเทาเล็กน้อย "เจ้านิกายหลิน ฉัน…ฉันยอมแพ้…"

ถึงเธอจะเย่อหยิ่งเพียงใด ถึงเธอจะมั่นใจเพียงใด ก็ไม่สามารถมองข้ามทักษะการใช้เข็มของหลินหยาง!

อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างของทั้งสองห่างชั้นกันมากเกินไป…

เธอรู้ดีว่าทักษะเข็มของหลินหยางบรรลุถึงระดับไหน ถึงสามารถใช้เข็มเงินแทงทะลุก้อนหิน

ทักษะการแพทย์ของเจ้านิกายคนนี้…บรรลุถึงระดับจุดสูงสุด…

หลินหยางมองเธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ "คราวนี้คุณยอมหรือยัง?"

"ยอม…ยอมแล้ว…ทักษะการแพทย์ของฉัน…สู้คุณไม่ได้…" เฟิงซิ้นจื่อพูดเสียงเบา

"ในเมื่อเป็นแบบนั้น พาตัวเธอไป!"

หลินหยางสองมือไขว้หลัง มองไปทางหลิวหม่า

หลิวหม่าก้าวออกมาข้างหน้าทันที

"เฟิงซิ้นจื่อ คุณไม่เห็นเจ้านิกายอยู่ในสายตา ล่วงเกินตั้งแต่บนจนถึงล่าง โทษของคุณไม่สามารถให้อภัย ยิ่งไปกว่านั้นยังปลุกปั่นให้ลูกศิษย์คิดก่อกบฏ! ทำกฎของนิกาย คุณต้องถูกหักแขนขา นำตัวไปขังในคุกใต้ดินชั่วชีวิต! ไม่มีวันได้ออกมาเห็นเดือนตะวันอีก! ใครก็ได้!"

"ครับ!"

ลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลังรีบก้าวออกมาทันที

"พาตัวเฟิงซิ้นจื่อไปหักแขนหักขา แล้วนำตัวไปขังในคุกใต้ดิน!" หลิวหม่าตะคอก

"ครับ!"

ลูกศิษย์กลุ่มนั้นรีบก้าวออกไปทันที

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

"ห้ามทำร้ายอาจารย์ของพวกเรา!"

ลูกศิษย์ของตำหนักป๋ายฉ่าวเริ่มรู้สึกร้อนใจแล้ว แต่ละคนก้าวออกมาปกป้องเฟิงซิ้นจื่อ

"พวกคุณทำอะไร? กบฏเหรอ? ฟังให้ดี ใครกล้าขวาง ลงโทษในฐานกบฏทุกคน! ฆ่าไม่เว้น!" หลิวหม่าตะคอกด้วยความโกรธทันที

"รับทราบ!"

"รนหาที่ตายเหรอ!"

หลิวหม่าตะคอกเสียงดัง หลังจากนั้นยกเท้าขึ้นถีบลูกศิษย์คนนั้น

ปัง!

ลูกศิษย์คนนั้นถูกถีบจนล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้นหลายตลบ

"ศิษย์น้องชวี่!"

ทุกคนรีบเข้าไปประคองเขาลุกขึ้น

"มาสิ พาตัวไอ้ลูกสุนัขที่คิดร้ายต่อเจ้านิกายไปตัดหัวเดี๋ยวนี้!" หลิวหม่าพูดด้วยความโกรธ

"รับทราบ!"

ลูกศิษย์ที่แข็งแกร่งหลายคนชักกระบี่พร้อมกับก้าวออกไป

"ไม่!"

"เจ้านิกาย โปรดเมตตา!"

"ศิษย์น้องชวี่เป็นคนวู่วามจึงล่วงเกินคุณ ให้อภัยให้เขาสักครั้งเถอะ!"

คนของตำหนักป๋ายฉ่าวคุกเข่าลงพื้น โขกหัวอย่างบ้าคลั่ง แต่ละคนตะโกนจนเสียงแหบแห้ง

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"เจ้านิกาย…"

"พวกเขาเป็นแค่คนหนุ่มสาวเลือดร้อน อาจจะจะทำเรื่องโง่เพราะอารมณ์ชั่ววูบไม่ใช่เรื่องแปลก ผมสามารถเข้าใจได้ ส่วนผมก็ไม่โทษพวกคุณ!" หลินหยางพูด

"แต่ว่า…เจ้านิกาย ถ้าหากคุณยอมปล่อยพวกเขาไปแบบนี้ เกรงว่าคงไม่กำราบทุกคน ยิ่งไปกว่านั้นจะมีคนสงสัยความน่าเกรงขามของคุณเพราะเหตุนี้ด้วย" หลิวหม่าพูดด้วยความระมัดระวัง

ทำไมหลินหยางต้องลงโทษเฟิงซิ้นจื่อสถานหนัก? ทั้งหมดก็เพื่อสร้างความน่าเกรงขาม

เขาต้องการเชือดไก่ให้ลิงดู ทำให้ทุกคนในนิกายตงหวงได้เห็น เจ้านิกายคนนี้ไม่ใช่คนประเภทใจอ่อน

แต่หลินหยางก็รู้จักหลักการที่ว่าตบหัวแล้วลูบหลังด้วยเช่นกัน

ถ้าหากเขาฆ่าคนของตำหนักป๋ายฉ่าวจนหมด สถานการณ์ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไป ทำให้ทุกคนเริ่มเกิดความสงสัยในท่าทีของเขา และจะทำให้ภายในของนิกายตงหวงไม่มั่นคง

เพราะเหตุนี้เขาจึงไม่สามารถใช้ลูกศิษย์พวกนี้เป็นตัวอย่าง

"ทำไม? คุณคิดว่าความน่าเชื่อถือของผม จำเป็นต้องใช้ชีวิตของลูกศิษย์พวกนี้มาสร้างรากฐานด้วยเหรอ?" หลินหยางหันไปพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ไม่ไม่ไม่ เจ้านิกาย ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น!" หลิวหม่ารีบพูดขึ้นทันที

"เรื่องนี้ให้มันจบแค่นี้เถอะ! คนของตำหนักป๋ายฉ่าวรีบตามผมไปรักษาคนเจ็บ! ผมขอพูดเอาไว้ก่อน ถ้าหากใครคิดจะก่อกวนอีก งั้นก็อย่าโทษว่าผมเป็นคนใจร้าย!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม หลังจากนั้นโบกมือสั่งให้ทุกคนทำงานต่อ

คนของตำหนักป๋ายฉ่าวสงบสติอารมณ์ทันที