สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 183

หลังออกจากบ้านตระกูลไค หลินหยางตรงไปที่บ้านตระกูลเยว่ทันที

แน่นอน เขาต้องใช้มือข้างเดียวในการขับรถ

ถึงแม้เขาจะใช้เข็มเงินห้ามเลือดอาการบาดเจ็บมือขวาของตัวเองทันที แต่หลังจากนั้นก็ได้ทายาที่ตัวเองพกติดตัวมาเล็กน้อย ท้ายที่สุดเขาไม่ใช่เซียนวิเศษ โดยทั่วไปอาการบาดเจ็บแบบนี้อย่างน้อยต้องใช้เวลาถึงสามเดือนในการฟื้นฟู แม้แต่เขาก็ไม่สามารถทำให้หายดีได้ในพริบตาเดียว แต่หลังจากที่ผ่านไปสองชั่วโมง ถึงแม้นิ้วมือของเขาจะไม่หายดีจนหมด แต่ตอนนี้กลับสามารถขยับหยิบสิ่งของได้แล้ว

นี่แหละคือทักษะการแพทย์ของหลินหยาง

ตอนนี้ยังอยู่ห่างจากบ้านตระกูลเยว่ระยะหนึ่ง บ้านตระกูลเยว่ไม่ได้อยู่ในเมืองหวงเถา แต่อยู่ในตำบลเล็กๆแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากเมืองหวงเถาประมาณสองร้อยกิโลเมตร

ตำบลแห่งนี้มีชื่อว่าตำบลตระกูลเยว่ ผู้คนที่อยู่ในตำบลล้วนแต่แซ่เยว่ ตำบลแห่งนี้มีความพิเศษเฉพาะตัว นอกจากคนที่แต่งเข้ามาในตำบลตระกูลเยว่ ก็แทบจะไม่มีผู้คนแซ่อื่นที่อาศัยอยู่ในตำบลแห่งนี้

ว่ากันว่าในตำบลตระกูลเยว่มีคนผลิตยาพิษในปริมาณมาก ส่วนความมั่งคั่งของตระกูลเยว่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับยาพิษ แน่นอน เรื่องพวกนี้เป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้น ไม่มีใครสามารถหาหลักฐานมายืนยัน แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจได้นั่นก็คือ ที่นี่ก็คือบ้านตระกูลเยว่

โดยรอบของตำบลไม่มีสถานที่ท่องเที่ยว ผู้คนส่วนใหญ่เป็นเพียงผู้ที่เดินทางผ่านไปมาเท่านั้น

ตอนนี้เป็นช่วงเย็น โรงเรียนที่อยู่ในตำบลเลิกเรียนแล้ว สามารถมองเห็นรถหรูที่จอดอยู่บนถนนไม่น้อย เพื่อรอรับลูกหลานของตัวเอง

คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นคนของตระกูลเยว่

รถปอร์เช่สไปเดอร์918สีแดงเพลิงของหลินหยางค่อนข้างดูแสบตา ดึงดูดสายตาของผู้คนไม่น้อย

"ป้ายทะเบียนรถต่างถิ่น?"

"คงจะแค่ผ่านทางมั้ง?"

คนของตระกูลเยว่เริ่มพูดซุบซิบ

แต่หลังจากเห็นเส้นทางที่กำลังไปของรถ918คันนี้ สีหน้าของผู้คนดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที

เพราะเส้นทางที่รถ918คันนี้ไปไม่ได้มุ่งตรงไปทางหลวง แต่กำลังขับเข้าไปในตำบลแทน

ในที่สุด

เอี๊ยด!

รถสปอร์ตหยุดลงที่หน้าประตูวิลล่าหลังหนึ่ง

น่าจะเป็นเพราะมีคนโทรมาแจ้งก่อนแล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งพาคนหลายคนวิ่งออกมาที่หน้าประตูทันที

"คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?"

ชายวัยกลางคนมองรถสปอร์ตหรูคันนี้แล้วอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลินหยางที่กำลังก้าวเดินลงจากรถด้วยสายตาที่กังวล

"คนดูแลบ้านตระกูลเยว่เป็นใคร? สั่งให้เขาออกมาพบผม" หลินหยางปิดประตูรถแล้วพูด

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที

"คุณเป็นใคร?" ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"หลินหยาง"

"หลินหยาง? เคยได้ยินชื่อนี้หรือเปล่า?"

"ไม่เคย ใครเนี่ย?"

"รู้สึกว่ามณฑลกวงหลิวของเราจะไม่มีคนชื่อหลินหยางมั้ง?"

ทุกคนสบตากัน ล้วนแต่งงเป็นไก่ตาแตก

"คุณหลินมาจากไหน?" ชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เหมือนกัน เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถาม

"คุณถามมากเกินไปแล้ว ผมต้องการพบผู้ดูแลของคุณ รีบไปเรียกเขาออกมาพบผมเถอะ ถ้าหากไม่ได้ งั้นผมก็คงต้องเดินเข้าไปหาเขาเอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด!

ทุกคนเงียบลงทันที ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

"คุณหลิน คุณมีเรื่องอะไรคุยกับผมก็ได้ พ่อของผมก็คือเยว่ตง!" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ฮืม? แสดงว่าคุณก็คือเยว่เซียงพี่ชายของเยว่หยาน?" หลินหยางขมวดคิ้วแล้วพูด

"ใช่" เยว่เซียงพูด

"งั้นผมขอถามอะไรคุณหน่อย คนที่ไปเล่นงานครอบครัวของฅซูกวงที่เจียงเฉิน คุณและเยว่หยานเป็นคนส่งไปใช่หรือเปล่า?" หลินหยางถาม

เยว่เซียงและคนอื่นรู้สึกอึ้ง หลังจากนั้นเข้าใจอะไรขึ้นมาทันที

"ที่แท้คุณก็มาเพราะเรื่องของครอบครัวซูเหยียน?" เยว่เซียงพูดด้วยความประหลาดใจ

"ใช่" หลินหยางพูด

"เหอะ ผมก็คิดว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหน ที่แท้ก็แค่คนที่มาจากเจียงเฉิน!" เยว่เซียงยิ้มอย่างเย็นชาทันที หลังจากที่รู้ว่าผู้มาไม่ใช่คนใหญ่คนโตที่ไหน ความกังวลของเขาหายไปทันที

เจียงเฉินไม่มีคนใหญ่คนโตคนไหนที่ตระกูลเยว่ของพวกเขาต้องเกรงกลัว…

"โอ๊ย มองไม่ออกเลยว่าหมอนี่ที่มาจากเจียงเฉินจะรวยใช้ได้นี่นะ แต่ว่าสถานที่แบบนั้น ถึงมีเงินมากมายแล้วจะมีประโยชน์อะไร? สู้ตระกูลเยว่ของเราได้หรือเปล่า? น่าขำ"

"ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณจะมาทำตัวอวดดี คุณชื่อหลินหยางใช่หรือเปล่า? ผมจะให้โอกาสคุณสักครั้ง รีบไสหัวไป ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ!"

คนทั้งกลุ่มพูดเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เยว่เซียงเดินออกมาข้างหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

แต่วินาทีต่อมา หลินหยางยกมือซ้ายขึ้นคว้าคอของเยว่เซียงอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นเหวี่ยงใส่ประตูใหญ่ของวิลล่า

โครม…

ร่างกายของเยว่เซียงพุ่งชนเข้าใส่ประตูอย่างแรงจนพัง

"หา?"

"อวดดีใช้ได้! คุณรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? คุณเชื่อหรือเปล่าว่าผมสามารถทำให้คุณไม่ได้ออกจากตำบลตระกูลเยว่ไปตลอดกาล!" มีคนพูดด้วยความโกรธ

"ออกจากตำบลตระกูลเยว่? ผมจะทำให้เขาไม่ได้ออกจากบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ!" มีคนพูดขึ้นอีกคน

ในขณะเดียวกัน ด้านนอกมีผู้คนมารวมตัวกันไม่น้อย พวกเขาล้วนแต่เป็นคนของตระกูลเยว่ ตอนนี้ปิดทางเข้าออกไว้อย่างแน่นหนา

ขอเพียงเยว่ตงออกคำสั่งแค่คำเดียว พวกเขาจะพุ่งเข้าไปสยบหลินหยางทันที

มองจากสถานการณ์ในตอนนี้ หลินหยางเหมือนตกอยู่ในวงล้อมของปลาฉลาม

แต่เขายังคงดูสงบนิ่งมาก ยืนสองมือไขว้หลังไม่สนใจคนที่อยู่ด้านหลังเลยแม้แต่นิดเดียว ราวกับคนพวกนั้นเป็นเพียงอากาศธาตุ

เยว่ตงรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ

การที่เขาสามารถพาคนของตระกูลเยว่สู่ความมั่งคั่ง และยังสามารถบริหารเศรษฐกิจของตำบลตระกูลเยว่ได้ดีขนาดนี้ แสดงว่าเขาก็เป็นคนเก่งเหมือนกัน หลินหยางมาถามหาความรับผิดชอบเพียงลำพัง ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะมีคนสนับสนุน งั้นก็แสดงว่าเขาเป็นคนบ้า

"ทุกคนอย่าเพิ่งลงมือ!"

เยว่ตงตะคอกใส่คนของตระกูลเยว่โดยรอบที่คิดจะทำอะไรโดยไม่คิด หลังจากนั้นหันไปมองทางหลินหยาง "คุณหลิน เรื่องนี้ผมก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน ก่อนหน้านี้คนของตระกูลไค ตระกูลเยว่ ตระกูลเสี้ยวและอีกหลายตระกูลได้รับความอัปยศที่บ้านตระกูลจาง เยว่หยานลูกชายของผมโดนคนหามกลับมา ความอัปยศแบบนี้ คุณจะให้ตระกูลเยว่ของผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง? แต่ไม่ว่ายังไงนี่ก็เป็นเพียงเรื่องทะเลาะวิวาทของเด็กๆ ดังนั้นผมจึงไม่ได้ไปถามอะไรมาก ในเมื่อวันนี้คุณหลินมาถึงที่นี่ ผมย่อมต้องมีคำอธิบายให้กับคุณอยู่แล้ว แต่ก่อนหน้านั้น ผมรู้สึกสงสัยว่าทำไมคุณหลินไม่ไปทวงความเป้นธรรมที่บ้านตระกูลไคในเมืองหวงเถาก่อน แต่เรื่องที่จะมาตำบลตระกูลเยว่แทน? เพราะอะไร?"

ถ้าหากหลินหยางเดินทางมาจากเจียงเฉิน เขาต้องผ่านตระกูลไคก่อน ถ้าจะถามหาความรับผิดชอบก็ควรไปบ้านตระกูลไคก่อน แต่ทำไมเขาถึงมาที่บ้านตระกูลเยว่โดยตรง?

นี่คือเหตุผลที่ทำไมเยว่ตงถึงถามแบบนี้

"ผมเพิ่งออกมาจากตระกูลไค" หลินหยางตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หลังจากสิ้นเสียง ลมหายใจของทุกคนที่อยู่โดยรอบหยุดชะงักทันที

เยว่ตงเองก็ตกตะลึงยืนอยู่กับที่ ผ่านไปสักพักถึงจะดึงสติกลับมาได้

"คุณ…คุณเพิ่งออกมาจากเมืองหวงเถา?"

"ใช่ ตระกูลไคให้คำตอบที่น่าพึงพอใจกับผมแล้ว ตอนนี้ถึงคิวของคุณ หลังจากที่ได้รับคำตอบจากตระกูลเยว่ของคุณ ผมก็จะไปเยี่ยมตระกูลเสี้ยว ตระกูลเหมย ตระกูลหวง…" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

เยว่ตงได้ยินแล้วรู้สึกเย็นวูบทันที

คนที่อยู่ด้านข้างก็ตกตะลึงเหมือนกัน

"รีบโทรหาตระกูลไคถามสถานการณ์เร็วเข้า!" เยว่ตงพูดเสียงเบา

"ได้ครับ"

คนที่อยู่ด้านข้างถอยออกไปด้านหลังแล้วแอบหยิบโทรศัพท์ออกมา

แต่ทว่าโทรไปหลายครั้งและได้รับรู้สถานการณ์ของทางตระกูลไค คนของตระกูลเยว่คนนี้ถึงกับตกใจจนเข่าทรุดล้มก้นทิ่มลงพื้นทันที

เขารีบกระโดดลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปหาเยว่ตง หลังจากนั้นพูดกระซิบอะไรบางอย่าง

เยว่ตงเบิกตากว้างทันที…