สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 194

สถาบันการแพทย์ฝ่ายใต้ตั้งอยู่บนภูเขาในเมืองฉางหลิง

เขาฉางหลิงเป็นภูเขาที่เก่าแก่มาก ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ ผืนป่าเขียวขจี เป็นเขตอนุรักษ์ธรรมชาติที่สำคัญของประเทศ มีสัตว์คุ้มครองอาศัยอยู่ตามป่าบนภูเขามากมาย และมีเห็ดหลินจือและโสมที่หาได้ยากมาก สถานที่แห่งนี้อุดมสมบูรณ์ไปด้วยวัตถุดิบทางธรรมชาติ เรียกได้ว่าเป็นขุมทรัพย์ทางการแพทย์ มีผู้คนมากมายมาเก็บสมุนไพรที่นี่ทุกปี นอกจากนี้ยังมีผู้คนบางส่วนมาสำรวจพื้นที่บริเวณป่า แต่มักจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นบ่อยครั้ง บางคนถึงขั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่สำหรับฝ่ายใต้ ภูเขาฉางหลิงคือที่ซ่อนขุมทรัพย์ขนาดใหญ่!

"ฝ่ายใต้จะส่งคนไปเก็บวัตถุดิบสมุนไพรที่เขาฉางหลิงปีละครั้ง พวกเขาจะได้วัตถุดิบทางการแพทย์ที่หายากกลับมาไม่น้อยทุกครั้ง ว่ากันว่าครั้งก่อนพวกเขาเจอโสมป่าอายุเจ็ดร้อยปี เรียกได้ว่าเป็นข่าวใหญ่ไปช่วงหนึ่งเลย!" ฉินไป่ซงที่นั่งอยู่ตรงด้านข้างคนขับยิ้มแล้วพูด

ตลาดซื้อขายสมัยนี้เอะอะก็จะเอาโสมร้อยปีพันปี อันที่จริงมันจะมีโสมพันปีมากขนาดนั้นเลยเหรอ? ของส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นของปลอม แต่ที่ฝ่ายใต้ไปเก็บมาต้องเป็นของจริงแน่นอน

"เขาฉางหลิง? ก็ถือว่าเป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ" หลินหยางมองนอกหน้าต่างพยักหน้าเล็กน้อย

"ใช่แล้วอาจารย์ อยู่ดีๆคุณคิดได้ยังไงถึงอยากจะเข้าร่วมงานประชุมราชาแพทย์? ผมจำได้ว่าคุณไม่ชอบสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านไม่ใช่เหรอ?" ฉินไป่ซงลังเลสักพัก แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจึงถามออกมา

หลินหยางเงียบไปชั่วครู่ แล้วถามขึ้นอย่างกะทันหัน "ฉินไป่ซง คุณว่าถ้าผมเป็นศัตรูกับฝ่ายใต้ ผลสุดท้ายมันจะเป็นยังไง?"

ลมหายใจของฉินไป่ซงหยุดชะงัก

ผ่านไปสักพัก ส่ายหัวแล้วพูด "จบไม่สวย"

"ฝ่ายใต้?"

"อาจารย์ผมคิดว่า" ฉินไป่ซงพูดเสียงเบา "ฝ่ายใต้มีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน เป็นกลุ่มอิทธิพลขนาดใหญ่ ถ้าหากคุณอยากจะแข่งกับคนใดคนหนึ่งของฝ่ายใต้นั่นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่ถ้าคุณคิดจะงัดข้อกับทั้งฝ่ายใต้…มันเป็นทางเลือกที่ไม่ฉลาดเอาเลย…"

"แบบนี้เองเหรอ…"

"อาจารย์ ตกลงคุณมาทำอะไรที่ฝ่ายใต้?" ฉินไป่ซงรู้สึกถึงความผิดปกติจึงถาม

"งัดข้อกับฝ่ายใต้" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ร่างกายของฉินไป่ซงสั่นสะท้าน

"ฝ่ายใต้…หรือว่าพวกเขาสร้างความไม่พอใจให้กับคุณ?" ฉินไป่ซงยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูด

"ฝ่ายใต้เริ่มลงมือกับหยางหัวกรุ๊ปแล้ว ถ้าหากผมไม่ทำอะไรเลย คงจะต้องกลายเป็นเหยื่อของฝ่ายใต้แน่นอน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

สีหน้าของฉินไป่ซงเคร่งขรึมลง "เป็นอย่างที่คิด…"

"คุณไปรู้อะไรมาเหรอ?"

"ผมได้ยินข่าวลือมานิดหน่อย อาจารย์คุณก็รู้ ตอนนี้ผมไม่ค่อยยุ่งกับเรื่องภายนอกแล้ว ถึงแม้จะมีชื่ออยู่ในฝ่ายใต้ แต่ถ้าไม่มีธุระอะไรผมแทบจะไม่เคยเข้าไปในฝ่ายใต้ ก่อนหน้านี้ไม่นาน ผมได้รับข่าวบอกว่าคนของฝ่ายใต้สนใจสูตรยาที่อยู่ในมือของคุณมาก อยากจะขอดู แต่ของแบบนี้จะให้คนอื่นดูได้ยังไง ผมคิดว่าฝ่ายใต้ก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดี ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มลงมือกับหยางหัวกรุ๊ป…"

"ถ้าหากพวกเขามาคุยกับผมอย่างเป็นมิตร ผมสามารถให้พวกเขาดูได้ แต่พวกเขากลับทำแบบนี้ มีเพียงทางเดียวเท่านั้นคือต้องตายไปข้างหนึ่ง" หลินหยางส่ายหัว

ฉินไป่ซงได้ยินแล้วจึงรีบพูดขึ้น "อาจารย์ ถ้าหากคุณยินดีที่จะมอบสูตรยาให้ฝ่ายใต้ดู ผมสามารถติดต่อกับทางฝ่ายใต้เดี๋ยวนี้เลย ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะเลิกเล่นงานหยางหัวกรุ๊ปแน่นอน เพราะยังไงเป้าหมายของพวกเขาก็คือสูตรยาทั้งสองเท่านั้น ไม่ว่าใครก็อยากอยู่อย่างสงบสุข"

"ไม่จำเป็น มันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "ในเมื่ออีกฝ่ายลงมือแล้ว ผมก็ไม่มีทางประนีประนอมอีก เพราะถ้าหากปล่อยให้มีครั้งนี้ ก็จะมีครั้งต่อไปเกิดขึ้น มีเพียงแต่ต้องโต้ตอบถึงจะได้ผลลัพธ์ของการแก้ไขหรือแจ้งเตือนปัญหาที่เกิดขึ้น สันติที่ได้จากการวิงวอนอยู่ได้ไม่นาน"

"แต่ว่า…" ฉินไป่ซงยังอยากพูดเกลี้ยกล่อม

แต่หลินหยางหลับตาทั้งคู่หลงไม่คุยกับฉินไป่ซงอีก

ฉินไป่ซงถอนหายใจยาว

อาจารย์วู่วามเกินไปแล้ว

ท้ายที่สุดอาจารย์ก็ยังเด็กเกินไป แต่ถ้าหากปล่อยให้อาจารย์มีปัญหากับฝ่ายใต้ เกรงว่าแม้แต่ฉันก็ช่วยเขาไม่ได้…

ไม่ได้ จำเป็นต้องคิดหาวิธีไม่ให้อาจารย์ทำแบบนี้

เรื่องนี้จำเป็นต้องมีทางแก้อย่างสันติ

แต่ก่อนหน้านี้ต้องซื้อเวลาไว้ก่อน

ฉินไป่ซงครุ่นคิด หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความ…

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง รถยนต์ขับมาถึงหน้าสถาบันการแพทย์ฝ่ายใต้อย่างราบรื่น

สถาบันการแพทย์ตั้งอยู่บนไหล่เขาฉางหลิง ด้านข้างเป็นตำบลเล็กๆแห่งหนึ่ง ตำบลแห่งนี้มีทุกอย่างครบวงจร ไม่ว่าจะเป็นโรงแรมหรือKTV เล่ากันว่าได้รับทุนสนับสนุนจากฝ่ายใต้

หลินหยางถูกจัดให้เข้าพักในโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ด้านข้างกับสถาบันการแพทย์

ทันทีที่รถจอดลง หลินหยางขมวดคิ้วทันที

เห็นเพียงประตูถูกเปิดออก หญิงสาวในชุดสีดำผมยาวและผ้าคลุมไหล่ยืนอยู่ข้างประตูรถด้วยรอยยิ้ม แววตาของเธอเป็นประกายสวยงาม มองมาทางหลินหยางแล้วพูด "พี่หลินหยาง สวัสดีค่ะ!"

"ฉินหนิงมาได้ยังไง?" หลินหยางมองไปทางฉินไป่ซงแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ฉันก็จะเข้าฝ่าใต้เหมือนกัน" ฉินหนิงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

ฉินไป่ซงลงจากรถ รีบพูดอธิบาย "หนิงเอ๋อก็มาเรียนการแพทย์เหมือนกัน เธอถือว่าพอมีพรสวรรค์อยู่บ้าง ผมก็เลยให้เธอไปเรียนต่อที่สถาบันของฝ่ายใต้ ครั้งนี้เธอก็จะเข้าร่วมงานประชุมราชาแพทย์ด้วย คงทำได้แต่หวังว่าเธอจะผ่านการทดสอบได้อย่างราบรื่น"

ในเมื่อปู่ของตัวเองเข้าร่วมกับฝ่ายใต้ มันก็ไม่มีเหตุผลที่หลานสาวจะเข้าร่วมไม่ได้

มีผู้คนมากมายวิ่งไปทางประตู ผู้คนส่วนใหญ่หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปอย่างบ้าคลั่ง และก็มีเสียงอุทานดังก้องไปทั่ว

"เฉิงฉางเซิงมาแล้ว!"

"พระเจ้า แพทย์อัจฉริยะของประเทศเรา?"

"ได้ยินมาว่าเขามีคลินิกเป็นของตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังได้รับการยอมรับจากแพทย์ที่มีชื่อเสียงมากมาย ทักษะการแพทย์ของเขาถือว่ายอดเยี่ยมมาก!"

"ว้าว หน้าตาหล่อจัง! เหมือนดาราในทีวีเลย"

ผู้คนพากันวิพากษ์วิจารณ์ด้วยความตื่นเต้น โดยเฉพาะผู้หญิงบางคนถึงขั้นมองไปทางนั้นอย่างตาลอย

"เฉิงฉางเซิง? เขาเป็นใครเหรอ?"

หลินหยางถามด้วยความประหลาดใจ

"เป็นนักศึกษาแพทย์ดีเด่นของงานประชุมราชาการแพทย์ โดยพื้นฐานแล้วเขาถูกกำหนดให้เข้าเป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายใต้ตั้งแต่แรก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นแพทย์อัจฉริยะอันดับสิบของประเทศ" ฉินหนิงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดอธิบาย

"แพทย์อัจฉริยะ?" หลินหยางรู้สึกประหลาดใจ

เขาไม่เคยได้ยินเลยว่าวงการแพทย์แผนจีนจะจัดอันดับแบบนี้ขึ้น

กลับเห็นเฉิงฉางเซิงเดินผ่านฝูงชนตรงเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม เดิมทีเขาตั้งใจจะเดินเข้าไปข้างในโดยตรง แต่หางตาของเขาเหลือบไปเห็นฉินหนิงโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาจึงรีบเดินตรงเข้ามาทางหลินหยางทันที

"ฮ่าฮ่า เสี่ยวหนิง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!"

เฉิงฉางเซิงดูเป็นคนที่ร่าเริงและใจกว้างมาก แต่ทันทีที่เขาเห็นฉินหนิงจับมือของหลินหยาง ในส่วนลึกของแววตาปรากฏให้เห็นความเย็นชาทันที…

หลินหยางสังเกตเห็นแววตาของเฉิงฉางเซิง แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

"สวัสดีคุณเฉิง!"

ฉินหนิงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"เห้อ เสี่ยวหนิง คุณเป็นอะไรของคุณไป? พวกเราเพิ่งจะไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนเอง คุณทำเหมือนผมกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้วเหรอ? เรียกผมฉางเซิงก็พอแล้ว เอ่อ? แล้วเพื่อนคนนี้…แฟนของคุณเหรอ?" เฉิงฉางเซิงยิ้มเล็กน้อยมองไปทางหลินหยาง

"ใช่"

ฉินหนิงตอบอย่างไม่ลังเลทันที

คำพูดประโยคนี้ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉิงฉางเซิงแข็งทื่อ เขาส่ายหัวแล้วยิ้มอย่างขมขื่น "งั้นก็คงแย่แน่…แย่แน่…"