สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1956

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

"ธิดาไท่อวี้เธอ...ไม่ลงมือ แต่กลับเข้าไปในวัดไท่อวี้เสิน!"

"เธอ...ยอมอ่อนข้อเหรอ?"

"หรือจะเป็นอย่างที่หมอเทวดาหลินพูดมา เพชรไท่อวี้เสินนี้เป็นของปลอม...และธิดาไท่อวี้ได้เก็บเพชรไท่อวี้เสินของจริงเอาไว้เอง?"

"พระเจ้าช่วย ถ้าเป็นแบบนี้ หมอเทวดาหลินเขาดูออกได้ยังไงว่าอันไหนของจริงอันไหนของปลอม? หรือว่าเขาจะเคยเห็นเพชรไท่อวี้เสินของจริงมาก่อน?"

ทุกคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์อย่างต่อเนื่อง

เชียนเย่และคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน

เมื่อสบตากัน เชียนเย่ก็รีบวิ่งไปหาเขา

"หมอเทวดาหลิน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เพชรไท่อวี้เสินนี้...เป็นของปลอมจริงเหรอ?" เชียนเย่ถามอย่างระมัดระวัง

"ไม่ เพชรไท่อวี้เสินนี้เป็นของจริง"

หลินหยางนำเพชรไท่อวี้เสินนี้เข้าไปในอ้อมแขนของเชียนเย่และกระซิบ "คุณรีบนำสิ่งนี้ออกไปจากที่นี่และรีบกลับไปที่สำนักสวรรค์อินทนิลให้เร็วที่สุด!"

"อะไรนะ?"

เชียนเย่อ้าปากค้าง

"มัน...มันคือของจริงอย่างนั้นเหรอ?"

"แล้วทำไมคุณถึงพยายามบอกว่ามันคือของปลอม? และ...แล้วทำไมธิดาไท่อวี้ถึงเดินกลับเข้าไปในวัดไท่อวี้เสินด้วย?"

"นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?"

คนของสำนักสวรรค์อินทนิลต่างเข้ามาล้อมหลินหยางและถามขึ้นด้วยความร้อนใจ

"ไม่ต้องถามมาก รีบกลับไปเดี๋ยวนี้! หากยังไม่กลับออกไปตอนนี้ ช้ากว่านี้ต้องออกไปจากที่นี่ไม่ได้แน่!" หลินหยางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เมื่อเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของหลินหยาง คนของสำนักสวรรค์อินทนิลก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

คิ้วของเชียนเย่กระตุกและเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จากนั้นก็หันไปกระซิบ "เว่ยซินเจี้ยน! คุณรีบพาเพชรไท่อวี้เสินกลับไปที่สำนักสวรรค์อินทนิลให้เร็วที่สุด!"

"รองเจ้าสำนัก แล้วคุณล่ะ?" เว่ยซินเจี้ยนถามด้วยความสงสัย

"ผมจะอยู่ที่นี่เพื่อคอยช่วยหมอเทวดาหลิน!" เชียนเย่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

เพราะแม้แต่ไท่ชางหลงก็ยังต้องยอมจำนนต่อหลินหยาง พวกเขามีอะไรไปสู้กับหลินหยางได้?

ทุกคนต่างเฝ้ารออย่างสงบและหลินหยางเองก็คอยจับจ้องไปที่วัดไท่อวี้เสินด้วยท่าทีที่ดูเคร่งเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ

เชียนเย่สูดหายใจเข้าเพื่อพยายามปรับอารมณ์ให้ปกติ

เวลาผ่านไปกว่าสามสี่นาที จากนั้นธิดาไท่อวี้ก็ค่อยๆ เดินออกมา

สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่เธอ

จากนั้นก็เห็นธิดาไท่อวี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวขึ้นมา "ในเมื่อคุณคิดว่าเพชรไท่อวี้เสินเป็นของปลอม เอางี้ ฉันจะยกสมบัติล้ำค่าชิ้นอื่นในวัดไท่อวี้เสินให้กับคุณตกลงไหม?"

"สมบัตินั้นคืออะไร?" หลินหยางถาม

ธิดาไท่อวี้ไม่พูดอะไร แต่กลับพลิกฝ่ามือและหยิบสร้อยคอที่มีสีสันออกมา

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

"สิ่งนี้เรียกว่าสร้อยหงส์เฟิงหวงและถือเป็นทรัพย์สมบัติล้ำค่าของวัดไท่อวี้เสินของฉัน สิ่งนี้น่าจะทำให้คุณสบายใจขึ้นใช่ไหม?" ธิดาไท่อวี้กล่าว