สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 216

ตอนที่หลินหยางดึงเข็มเงินออกจากมือของหลงโช ร่างกายของเขาได้ล้มลงไปที่พื้นแล้ว

เขายังมีลมหายใจ

แต่ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรจากคนเป็นอัมพาต เขาไม่ได้ยินเสียงของคนอื่น เขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงร่างกายของตัวเอง เขาทำได้แต่หายใจ และคู่ควรที่จะหายใจอย่างเดียวเท่านั้น

หลินหยางปล่อยเข็มเงินที่อยู่ในมือ เงยหน้าขึ้นมองเข็มเงินที่เต็มพื้นและคนของฝ่ายใต้ที่มองตาค้าง

"ฝ่ายใต้ของพวกคุณยังซ่อนยอดฝีมืออะไรไว้อีกหรือเปล่า? ถ้ามีก็เรียกออกมาให้หมดเลย!" หลินหยางตะโกน

แกนหลักแต่ละคนสั่นสะท้าน ไม่มีใครพูดอะไร

และมีบางคนเริ่มแอบเดินหนีไปแล้ว

แต่หลินหยางสังเกตเห็น ทุกคนที่คิดจะหนีออกจากประตูล้วนแต่โดนเข็มเงินของเขาหยุดเอาไว้ วินาทีต่อมาก็จะมีเข็มเงินบินไปเสียบลงบนแขนของพวกเขา

เห็นภาพนี้แล้วทุกคนรู้สึกเย็นวูบภายในใจ ไม่มีใครกล้าหนีอีก

หลินหยางจึงหันหลังเดินตรงเข้าไปหาเหวินเหรินจ้าวเจียงที่อยู่ไม่ไกล

เมื่อไม่มีหลงโชปกป้อง เหวินเหรินจ้าวเจียงตกใจกลัวจนเยี่ยวแทบราด

"คุณคิดจะทำอะไร?" เหวินเหรินจ้าวเจียงถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

"คุณเองใช่หรือเปล่าที่บีบคั้นเสี่ยวหนิงจนต้องฆ่าตัวตาย?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"ผม…ผมไม่รู้ว่าเธอจะบ้าบิ่นขนาดนี้…" เหวินเหรินจ้าวเจียงพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

เขาไม่ได้ใช้ชื่อเสียงของตระกูลเหวินเหรินไปขู่หลินหยางอีกแล้ว

มันไม่มีประโยชน์อีกแล้ว

เพราะคนที่กล้าทำร้ายแม้แต่หลงโช…แล้วคิดว่าเขาจะกลัวตระกูลเหวินเหรินเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นทักษะการแพทย์ของคนคนนี้เหนือกว่าหลงโช กลุ่มอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังของเขา…มันต้องน่ากลัวมากอย่างแน่นอน

"คุณไม่รู้ไม่เป็นไร คุณแค่รู้เอาไว้ว่าผมเป็นคนที่บ้าบิ่นมากก็พอ!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นขว้างเข็มเงินออกไป

ฉึก!

เข็มเงินปักลงบนแขนของเหวินเหรินจ้าวเจียง

เพียงแค่พริบตาเดียว มือทั้งสองข้างของเขาเริ่มสั่น

"ไม่! ! !"

เหวินเหรินจ้าวเจียงตะโกนเสียงดังลั่น ในแววตาถูกปกคลุมไปด้วยความโกรธแค้น "แกทำลายแขนของฉัน แกกล้าทำลายแขนของฉัน?"

เขาเป็นถึงเมล็ดพันธุ์ของฝ่ายใต้!

เขาเป็นถึงแพทย์อัจฉริยะของประเทศ!

วันนี้กลับโดนหลินหยางทำลายทั้งหมด!

ความพยายามของหลายปีที่ผ่านมามันพังทลายลงในพริบตา แล้วแบบนี้เขาจะสามารถทนได้หรือ? เขาจะสามารถยอมรับมันได้หรือ?

"ไอ้สาระเลว! ฉันจะสู้ตายกับแก!"

เหวินเหรินจ้าวเจียงส่งเสียงคำรามพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาหลินหยาง

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งเข้าใกล้ หลินหยางเหวี่ยงฝ่ามือออกไปโดยตรง

เพี๊ยะ!

เหวินเหรินจ้าวเจียงโดนตบจนตัวหมุน หลังจากนั้นล้มลงไปฟาดกับพื้นอย่างแรง เขารู้สึกหน้ามืดตาลายไปหมด ยิ่งไปกว่านั้นยังกระอักเลือดที่ปนฟันสีขาวออกมาด้วย

"แก…"

เขาเงยหน้าขึ้นอยากพูดอะไรบางอย่าง หลินหยางยกเท้าขึ้นถีบใส่ปลายคางของเขาอย่างกะทันหัน

แคระ!

กระดูกช่วงคางของเหวินเหรินจ้าวเจียงหัก ใบหน้ายกขึ้นมองท้องฟ้า ร่างกายล้มลงไปด้านหลัง

เห็นเพียงหลินหยางก้าวเดินเข้าไปกระชากเหวินเหรินจ้าวเจียงหักขึ้นจากพื้น หลังจากนั้นกระหน่ำฝ่ามือใส่ใบหน้าของเขาอย่างต่อเนื่อง

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ…

เสียงตบหน้าที่ดังชัดเจนดังก้องไปทั่ว

ผ่านไปสักพัก เหวินเหรินจ้าวเจียงหักหมดสติไปโดยตรง ส่วนฟันที่อยู่ในปากโดนหลินหยางตบจนหลุดออกไปหมด

หลินหยางปล่อยมือ ร่างกายของเหวินเหรินจ้าวเจียงทรุดลงไปที่พื้น

แต่หลินหยางกลับยกเท้าขึ้นเหยียบลงไปอย่างแรงอีกครั้ง

"อ้า!"

เหวินเหรินจ้าวเจียงที่หมดสติไปส่งเสียงกรีดร้องออกมา

แขนขาทั้งสี่ข้างของเขาโดนหลินหยางเหยียบจนหักทั้งหมด

"เดิมทีผมก็อยากฆ่าคุณทิ้งเหมือนกัน แต่ผมเป็นพลเมืองที่เคารพกฎหมาย วันนี้จะไว้ชีวิตสุนัขของคุณสักครั้ง"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

แต่สำหรับเหวินเหรินจ้าวเจียงในตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกันแล้ว

เขารู้สึกเจ็บปวดจนหมดสติไปอีกครั้ง

หลินหยางหันไปมองสมาชิกที่เหลือของฝ่ายใต้

ทุกคนรีบก้าวถอยหลังทันที แต่ละคนมองมาทางหลินหยางราวกับกำลังมองปีศาจร้าย

กลับเห็นชายชราสวมชุดกี่เพ้าสีขาวยืนอยู่ตรงนั้น

ชายชราคนนี้แต่งตัวโบราณ รอบตัวราวกับถูกปกคลุมด้วยกลิ่นอายของเซียนวิเศษราวกับเป็นผู้บำเพ็ญตนอะไรสักอย่าง

แต่ผู้คนส่วนใหญ่รู้จักคนคนนี้

เขาก็คือฉงฉางไป่คณบดีของสถาบันการแพทย์ฝ่ายใต้!

"ท่านคณบดี!"

"คณบดีมาแล้ว พวกเรามีทางรอดแล้ว!"

"เยี่ยมไปเลย!"

ทุกคนตะโกนด้วยความซาบซึ้งและหันไปมองทางชายชรา

หลังจากที่ฉงฉางไป่พูดปลอบใจผู้คนไม่กี่คำ เขาเดินตรงเข้ามาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "หมอเทวดาหลิน! คุณกำลังทำอะไร? คุณต้องการให้คนของฝ่ายใต้กลายเป็นคนพิการทั้งหมดคุณถึงจะพอใจเหรอ?"

"ใช่!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"บ้าไปแล้ว! ผมว่าคุณมันบ้าไปแล้ว! คุณรู้ถึงผลที่จะตามมาหรือเปล่า?" ฉงฉางไป่พูดด้วยความโกรธ

ทักษะการแพทย์ของเขาสู้หลงโชไม่ได้ ดังนั้นเขาไม่มีทางลงมืออย่างแน่นอน สิ่งเดียวที่ทำได้คือพึ่งพาปากของเขา

แต่หลินหยางไม่ใช่คนประเภทพึ่งพาปาก

เขาก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาฉงฉางไป่ เข็มเงินที่ประกายเป็นเหมือนเขี้ยวของปีศาจ

"ฉงฉางไป่! นี่มันเวลาไหนแล้วคุณยังมองไม่ออกอีกเหรอ? ผมต้องการทำลายฝ่ายใต้ ผมต้องการให้สมาชิกทุกคนของฝ่ายใต้ที่รู้ทักษะการแพทย์แผนจีนกลายเป็นคนพิการ ไม่อย่างนั้นคนที่จะตายอย่างไร้ที่ฝังก็จะกลายเป็นผม! มันเป็นเพียงทางเลือกเดียวเท่านั้น เมื่อพวกคุณล้มลง กลุ่มอิทธิพลและเส้นสายเบื้องหลังของฝ่ายใต้ก็จะพังทลาย เมื่อเป็นแบบนั้นก็จะไม่มีภัยคุกคามต่อผมอีก ดังนั้นถ้าคุณคิดจะพูดเกลี้ยกล่อมผม มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ นอกเสียจาก…พวกคุณจะฆ่าผมให้ตาย!"

"คุณพูดอะไรนะ?"

ลมหายใจของฉงฉางไป่หยุดชะงัก

ฟิ้ว!

กลับเห็นเข็มเงินเล่มหนึ่งพุ่งออกไป

ฉงฉางไป่รีบหมุนตัวหลบไปด้านข้าง

แต่…สายไปแล้ว!

ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเข็มเงินเร็วมาก ราวกับอยู่เหนือเสียง

ตอนที่ฉงฉางไป่หมุนตัวกลับมา บนแขนของเขามีเข็มเงินปรากฏขึ้นหนึ่งเล่ม

"หนี! รีบหนีเร็วเข้า! ทุกคนรีบหนีออกไป! หนีออกไปจากฝ่ายใต้! รีบหนีออกไปจากฝ่ายใต้!" ฉงฉางไป่ตะโกนเสียงดังลั่น

สมาชิกของฝ่ายใต้หนีเอาตัวรอดอย่างบ้าคลั่งทันที