สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2268

ทุกคนต่างเฝ้ามองด้วยความตกใจ

เห็นเพียงกลุ่มคนที่เดินเข้ามานี้ล้วนต่างสวมชุดเครื่องแบบทางการและมีรูปร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามาด้วยความว่องไวและท่าทีที่เคร่งขรึมอย่างมาก เมื่อเข้าไปในเรือนน้ำชาก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงรัศมีที่โดดเด่น ทำให้ผู้คนไม่กล้าจ้องมอง

ผู้คนในเรือนน้ำชาต่างตกใจจนพากันหนีออกไปเป็นจำนวนมาก

เจ้าของเรือนน้ำชาก็มีอาการตัวสั่น

เพราะไม่ว่าใครก็ต่างรู้ว่าสถานะของคนเหล่านี้ต้องไม่ธรรมดา โดยเฉพาะบนบ่าของพวกเขาที่มีปักรูปดอกไม้ ซึ่งแสดงถึงสถานะตำแหน่งของกองกำลังของพวกเขาที่ไม่ธรรมดาเลยสักนิด

อย่างน้อยก็เป็นถึงตำแหน่งผู้นำ!

จ้าวจื้อเต๋อและคนอื่นๆ ต่างพากันหน้าถอดสี

ให้ผู้ที่เป็นผู้บัญชาการแบกเกี้ยวแทนพวกเขา? งานนี้...พวกเขาจะกล้านั่งอย่างนั้นเหรอ?

"พี่คะ หมอเทวดาหลินคนนี้ไงที่บังคับให้เราแบกเกี้ยวพาเขาไปที่เกาะไป๋จี๋ แล้วเขาจึงจะยอมช่วยคุณปู่!" มู่เยียนหลิงกล่าว

"เหรอ?"

ชายคนแรกที่ตัดผมยาวเกือบสองเมตรเดินเข้าไปหาหลินหยางและกล่าว "คุณครับ หากคุณสามารถรักษาคุณปู่ของผมได้ อย่าว่าแต่แบกเกี้ยวไปเลย ต่อให้ผมต้องหามคุณไปก็ไม่มีปัญหาอะไรเลยสักนิด แต่หากคุณไม่สามารถรักษาคุณปู่ผมได้! งั้นเกี้ยวนี้ ผมคิดว่าคุณไม่สมควรได้นั่งมัน"

"งั้นผมไม่รักษาก็ได้ เชิญทุกคนกลับไปเถอะ"

หลินหยางนั่งไขว่ห้างและเบื่อหน่ายที่จะพูดอะไรอีก

จากนั้นสีหน้าของคนตระกูลมู่ก็ดูหม่นหมองลงอย่างมาก

สีหน้าของชายคนนั้นก็ดีเยือกเย็นอย่างมาก

จ้าวจื้อเต๋อเดินเข้ามาพร้อมกับหวางเฉียงเห็นเหตุการณ์นี้เข้าก็ตกใจจนแทบเสียสติพร้อมกับรีบวิ่งเข้ามา

"หมอเทวดาหลิน คุณอย่าได้ก่อเรื่องอีกเลย คนนี้คือผู้มีพรสวรรค์ที่อายุน้อยของตระกูลมู่ เขาเป็นแม่ทัพที่อายุน้อยที่สุดในกองทัพ! เป็นบุคคลที่คนสำคัญระดับสูงของอาณาจักรมังกรให้ความสำคัญอย่างมาก! คุณให้เขาแบกเกี้ยวให้? แบบนี้ไม่ใช่รนหาที่ตายหรอกเหรอ?" จ้าวจื้อเต๋อกล่าวด้วยอาการเหงื่อไหลท่วม

"แม่ทัพหลิน คุณอย่าทำแบบนี้เลย หากคุณต้องการให้เขาแบกเกี้ยวให้คุณ กองทัพหลงเซวียนของผมก็ปกป้องคุณไม่ได้!" หวางเฉียงกล่าวด้วยอาการขาอ่อน

"ผมขอให้พวกคุณปกป้องผมเหรอ?"

หลินหยางกล่าวอย่างเย็นชา "ตอนนี้เขากำลังขอร้องผมอยู่ ไม่ใช่ผมไปขอร้องเขา อีกอย่างผมไม่ได้ฆ่าใครและไม่ได้ทำอะไรผิด เขาคิดจะแบกเกี้ยวให้ผมนั่นก็เป็นเรื่องของเขา ผมไม่ได้บังคับเขาสักหน่อย"

"เอ่อ..."

ทุกคนต่างพูดไม่ออก

ทว่าชายคนนั้นก็โบกมือขึ้น "ส่งคนเข้ามา!"

"ท่านแม่ทัพ!"

บ้าไปแล้วจริงๆ!

จ้าวจื้อเต๋อและคนอื่นๆ ไม่กล้านั่งบนเกี้ยว ทว่ากลับคอยติดตามหลินหยางกลับไปที่เกาะไป๋จี๋

หัวใจของหวางเฉียงแทบกระเด็นออกมาเมื่อมองเข้าไปในเกี้ยวที่กำลังเข้าไปในเกาะ เขารีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาโจวเซวียนหลงทันที

เมื่อได้รับข่าวนี้ก็ทำให้โจวเซวียนหลงนั่งไม่ติด

"คุณคิดว่าครั้งนี้หมอเทวดาหลิน...จะกลับไปได้อย่างปลอดภัยไหม?" หวางเฉียงกล่าวอย่างขมขื่น

"หากรักษาคุณท่านมู่ได้ เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่ แต่หากรักษาไม่ได้...."

"คุณผู้ชายคนนี้เขาจะฆ่าหมอเทวดาหลินไหม?" หวางเฉียงถามด้วยความระมัดระวัง

"เขาไม่ทำหรอก...แต่...อีกคนอาจจะทำ!" โจวเซวียนหลงกล่าวอย่างเคร่งเครียดพร้อมกับครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง "ผมคิดว่าผมต้องลงมือแล้วล่ะ แม้จะไม่รู้ว่าจะได้ผลไหม แต่หมอเทวดาหลินก็เป็นคนที่ผมเชิญไป ไม่ว่ายังไงผมจะต้องคอยดูแลความปลอดภัยของเขา ฟังนะหวางเฉียง คุณคอยเฝ้าจับตาดู หากมีอะไรไม่ชอบมาพากล คุณต้องรายงานมาที่ผมทันที!"

"ครับ!" หวางเฉียงกล่าว

เกี้ยวได้มาหยุดลงที่หน้าเรือนแห่งหนึ่ง

ชายคนนั้นเปิดม่านออกและกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย "หมอเทวดาหลิน เชิญครับ!"