สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2283

"เน็ตไอดอลที่มีอิทธิพลทางโลกโซเชียลยุคใหม่!"

"ดีกับแฟนคลับเกินไปหรือเปล่า?"

"นี่คือคุณชายอีหมิงเหรอ? ฉันต้องรีบกดติดตามแล้วล่ะ!"

"ไม่เลวเลย! ไม่เหมือนกับผู้หญิงบางคนที่คิดว่าตัวเองสวยแล้วยังกล้าอวดเบ่ง ช่างไม่ยำเกรงอะไรเลย!"

"ใช่ ผู้หญิงแบบนี้ฉันเห็นมาเยอะแล้ว!"

บรรดาแขกในร้านต่างพากันยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปและต่างวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา

คำสบถในไลฟ์สดและโลกโซเชียลนั้นถล่มทลายถาโถมและถึงขึ้นด่าทอไปถึงบรรพบุรุษของธิดาศักดิ์สิทธิ์หลายชั่วโคตรเลยทีเดียว

ธิดาศักดิ์สิทธิ์เบิกตากว้างและโกรธจนตัวสั่น

เธอเป็นถึงธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่น่าเกรงขาม แม้ตอนนี้จะสูญเสียวรยุทธ์ไปหมด แต่ชีวิตนี้ก็ไม่เคยต้องถูกเหยียดหยามถึงขั้นนี้ ฉะนั้นมีหรือที่เธอจะทนได้?

"พวกคุณ...พวกคุณ..."

ธิดาศักดิ์สิทธิ์โกรธจนแทบจะเป็นลม

และขณะนี้เอง หลินหยางก็ยื่นมือไปคว้าแขนของเธอ

ธิดาศักดิ์สิทธิ์หันไปมองทันที

"ธิดาศักดิ์สิทธิ์ อย่าวู่วาม คุณนั่งลงเช็ดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน ส่วนที่เหลือปล่อยเป็นหน้าที่ของผมเอง" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ธิดาศักดิ์สิทธิ์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า

หลินหยางหันไปกล่าว "คุณชายอีหมิงใช่ไหม? ผมขอดูบาดแผลของคุณได้ไหม?"

"คุณจะดูอะไร? คุณเป็นหมอเหรอ?" คุณชายอีหมิงกวาดสายตามองหลินหยางด้วยความสงสัย

ผู้ชายคนนี้ใส่แว่นดำตอนกลางคืน?

"ผมเป็นหมอ" หลินหยางพยักหน้า

หมอ?

ทุกคนต่างตกใจเล็กน้อย

ทว่าคุณชายอีหมิงไม่มีทางให้หลินหยางดูอาการแน่ ถ้าแบบนั้นก็เผยให้เห็นแผนการชั่วร้ายของเขาน่ะสิ

เขายิ้มเย้ยหยันขึ้นในใจและกล่าวออกมา "ขอบคุณในความหวังดีของคุณมาก แต่ทีมงานของผมมีหมอที่คอยดูแลโดยเฉพาะ พวกเขาจะเป็นคนจัดการบาดแผลที่เกิดขึ้นเอง"

เมื่อพูดจบ ชายคนหนึ่งก็ถือกล่องยาเข้ามาเพื่อรีบทำแผลให้กับคุณชายอีหมิง

เขาทำการพันแผลอย่างรวดเร็ว จนคนที่อยู่ข้างๆ ต่างมองไม่เห็นบาดแผลและสุดท้ายก็ทำแผลเสร็จเรียร้อย

"เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมคิดว่าเราอย่ามาโทษใครอีกเลย ร้านอาหารเองก็ยังคงต้องเปิดกิจการดำเนินธุรกิจต่อไป ข้างนอกก็ยังมีคนที่ยังอยากเข้ามารับประทานอาหารที่นี่อีกจำนวนมาก ผมแนะนำว่าเรารีบจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยจะดีกว่า แล้วก็ไม่จำเป็นต้องไปรบกวนตำรวจอะไรแล้ว เอาอย่างนี้แล้วกัน เราออกไปจากที่นี่กันดีกว่า จะได้ไม่เป็นการรบกวนการทำธุรกิจของที่นี่"

คุณชายอีหมิงกล่าวด้วยรอยยิ้มและจากนั้นก็เตรียมจะเดินออกไป

สร้างชื่อเสียงให้ตัวเองพอแล้ว แถมยังได้ระบายความโกรธ คิดจะจากไปง่ายๆ อย่างนี้เหรอ?

มีหรือที่หลินหยางจะยอม?

"เดี๋ยวก่อน!" หลินหยางตะโกนเรียก

"ยังมีธุระอะไรเหรอครับ?" แม้ว่าคุณชายอีหมิงจะไม่พอใจ ทว่าก็แสร้งถามออกไปอย่างมีมารยาท

"คุณอีหมิง คุณแสดงละครออกมาได้ดีมาก เรียกผู้หญิงคนนี้มาก่อเรื่องวุ่นวาย จากนั้นก็ออกหน้าเป็นคนไกล่เกลี่ย เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองเป็นคนใจกว้างและมีเหตุผล และสุดท้ายก็แสร้งว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บเพื่อให้คนเห็นใจ! คุณช่างแสดงได้ประทับใจคนดูเหลือเกิน!" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อพูดจบ สีหน้าของคุณชายอีหมิงและคนอื่นๆ ก็ซีดเผือด

"คุณ คุณหมายความว่ายังไง? อะไรคือแสร้งได้รับบาดเจ็บเพื่อให้คนเห็นใจ? คุณกำลังใส่ร้าย! ระวังผมจะฟ้องร้องคุณ!" คุณชายอีหมิงตะคอกออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

"สิทธิ์ที่ผม...เป็นหมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉิน!"

ไม่พูดเปล่า หลินหยางทำการถอดแว่นดำลงทันที

ทันใดนั้นร้านอาหารก็เงียบกริบ

ทุกคนต่างเบิกตากว้างจ้องมองหลินหยางอยู่นานโดยไม่พูดอะไร

และไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนจึงมีเสียงสั่นสะท้านเล็ดลอดออกมา

"หมอ...หมอเทวดาหลิน? ?"

"พระเจ้า หมอเทวดาหลินเหรอเนี่ย!"

"หมอเทวดาหลินอยู่ที่นี่!"

"ว้าว หมอเทวดาหลินคือไอดอลของฉันเลย!"

"คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอหมอเทวดาหลินในระยะใกล้ขนาดนี้ ฉันอยากจะบ้า!"

ทุกคนต่างโกลาหล

ลูกค้าที่รออยู่นอกร้านอาหารได้ยินเสียงวุ่นวายความโกลาหลในร้านอาหารก็ต่างพากันมองเข้าไปข้างใน เมื่อพวกเขาเห็นหมอเทวดาหลินก็ต่างพากันส่งเสียงกรีดร้อง

สถานการณ์นั้นยากจะควบคุมและพนักงานบริการของร้านอาหารก็รีบรักษาความสงบเรียบร้อย

ส่วนคุณชายอีหมิงและคนอื่นๆ กลับยืนตัวแข็งทื่อไปแล้ว

"หมอ...หมอเทวดาหลิน? เป็นคุณเหรอเนี่ย?" คุณชายอีหมิงพึมพำ

"ผมคิดว่าจากทักษะการแพทย์ของผมแล้ว ผมคงมีสิทธิ์ในการตรวจสอบแผลของคุณใช่ไหม?" หลินหยางกล่าว