สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 230

"หมอเทวดาหลิน นี่คือค่าปรึกษา" หัวชิงซงนั่งบนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ หลังจากนั้นจุดบุหรี่สูบแล้วยิ้ม

"ค่าปรึกษาอะไร?" หลินหยางพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ

"แน่นอนว่าต้องเป็นค่าปรึกษาตรวจดูอาการไอ้ลูกสุนัขของผม" หัวชิงซงยิ้มแล้วพูด

"ฮืม…แบบนี้เองเหรอ งั้นของพวกนี้คงไม่พอหรอก" หลินหยางพูด

"ไม่พอ? เพิ่มได้อีก!" หัวชิงซงตาลุกวาวเป็นประกาย รีบพูดขึ้นทันที

เดิมทีเขาก็แค่อยากลองหยั่งเชิงหลินหยาง ตอนนี้ดูเหมือนหลินหยางสนใจที่จะรักษา

มันก็จริง

มีใครบ้างที่ไม่ถูกกับเงิน?

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน "ผมกลัวว่าถึงรวมพวกคุณด้วยก็ไม่พอ"

หัวชิงซงและแม่หัวรู้สึกอึ้ง

"หมอเทวดาหลิน คุณอยากได้เท่าไหร่?" หัวชิงซงถามด้วยความระมัดระวัง

"ไม่เยอะ ผมขอแค่หนึ่งแสนล้าน ผมจะรักษาลูกคุณทันที!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ทั้งสองคนที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ร่างกายสั่นสะท้านทันที

หนึ่งแสนล้าน?

เกรงว่าคงต้องขายทั้งตระกูลหัวมั้ง?

แม่หัวตั้งสติได้ระเบิดอารมณ์ออกมาทันที เธอตบโต๊ะแล้วชี้หน้าหลินหยาง "คนแซ่หลิน คุณกำลังปั่นหัวพวกเราเหรอ?"

"ผมปั่นหัวพวกคุณแล้วยังไง?" หลินหยางพูดขึ้นอย่างใจเย็น

"คุณหลิน คุณอย่ารังแกคนให้มันมากเกินไป พวกเรามาเชิญคุณด้วยความจริงใจ!" หัวชิงซงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"นี่ก็คือจริงใจของพวกคุณแล้วเหรอ?" หลินหยางส่ายหัว หันไปพูดกับแม่หัว "ผมจำได้ก่อนหน้านี้คุณเคยพูด คุณยอมกระโดดตึกตายแต่ไม่ยอมมาขอร้องผม ตอนนี้คุณเริ่มได้เลย!"

แม่หัวได้ยินแล้วหน้าถอดสีทันที

"หมายความว่ายังไง?" แม่หัวพูดด้วยความโมโห

"ถ้าหากคุณยอมกระโดดลงไปจากที่นี่ ผมจะช่วยลูกชายของคุณทันที หรือไม่ก็เอาเงินหนึ่งแสนล้านมาให้ผม พวกคุณเลือกเอาเองก็แล้วกัน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

คนของตระกูลหัวรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

ที่นี่คือชั้นบนสุดของโรงแรมหมิงจู มีความสูงถึงห้าสิบหกชั้น! กระโดดลงไปจากที่นี่ไม่เละเป็นเศษชิ้นเนื้อเหรอ?

"ดังนั้นคุณหลินจะปฏิเสธการรักษาลูกชายของผม?" หัวชิงซงหรี่ตาลงแล้วถาม

"ผมไม่เคยพูดว่าจะปฏิเสธ พวกคุณต่างหากที่ไม่ยอมเสียสละ" หลินหยางส่ายหัว

"คุณ…" แม่หัวรู้สึกโกรธจนตัวสั่น

หัวชิงซงสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง "หมอเทวดาหลิน ผมรู้ระหว่างเราอาจจะมีความเข้าใจผิดกันเล็กน้อย แต่ผมไม่ได้หวังว่าพวกเราจะเป็นศัตรูกัน ถ้าหากคุณโกรธเพราะเรื่องก่อนหน้านี้ ผมหัวชิงซงยินดีที่จะขอโทษคุณที่นี่ ทั้งชีวิตของผมแทบจะไม่เคยขอโทษใครมาก่อน คุณเป็นคนแรก หมอเทวดาหลิน คิดซะว่ามีเพื่อนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนดีกว่า พวกเรามาเคลียร์เรื่องในอดีตให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยเป็นยังไง?"

พูดจบ หัวชิงซงเดินตรงเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม เขาคิดจะจับมือกับหลินหยาง

แต่หลินหยางกลับไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่นิดเดียว

มือของหัวชิงซงหยุดชะงักกลางอากาศ จะวางลงก็ไม่ใช่จะอยู่แบบนี้ก็ไม่ใช่

"คนแซ่หลิน! คุณอย่าอวดดีให้มันมากเกินไป!" แม่หัวทนดูไม่ได้อีกแล้ว เธอชี้หลินหยางแล้วตะคอก

"นี่ก็คือกริยาของพวกคุณเหรอ?" หลินหยางเลิกคิ้ว

"บัดซบ!"

แม่หัวโกรธจนถึงขีดสุดแล้ว เธอคิดจะพุ่งเข้าไปตบหลินหยาง

"คุณคิดจะทำอะไร? ถอยกลับไป!" หัวชิงซงตะคอก

แม่หัวรู้สึกอึ้ง มองไปทางหัวชิงซง เห็นท่าทีที่จริงจังของสามีตัวเอง เธอระงับความโกรธแล้วเดินไปยืนที่ด้านข้าง

"หมอเทวดาหลิน ตกลงคุณคิดจะเอายังไงกันแน่?" หัวชิงซงมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"คนที่เกี่ยวข้องกับการวางเพลิงมีใครบ้าง? ใครเป็นคนเสนอความคิดเห็นนี้? ใครเป็นคนสั่งคนไปเล่นงานหม่าไห่? ตระกูลหัวคิดจะเล่นงานหยางหัวกรุ๊ปยังไง? เล่ารายละเอียดและคนที่เกี่ยวข้องให้ผมฟัง หลังจากนั้นส่งตัวให้ผมจัดการ บางทีเรื่องของเรามันอาจจะจบง่ายกว่านี้" หลินหยางพูดขึ้นอย่างไม่เร่งไม่รีบ

"แล้วถ้าทั้งหมดเป็นความคิดของผมล่ะ?" หัวชิงซงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"งั้นมันก็ยิ่งง่ายไม่ใช่เหรอ? ผมจะจัดการคุณเอง! แต่วางใจได้ ผมไม่ฆ่าคุณแน่นอน ผมแค่อยากสะสางบัญชีทั้งหมดให้มันหมดไป แค่นี้ก็พอแล้ว" หลินหยางพูด

คนของตระกูลหัวสูดอากาศที่เย็นวูบเข้าปอด

คนคนนี้ช่างกล้าพูด!

เขาไม่รู้เหรอว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นใคร?

เขาเป็นถึงผู้นำของตระกูลหัว!

"ผมว่าคุณบ้าไปแล้วหมอเทวดาหลิน!" หัวชิงซงรู้สึกตกใจกับคำพูดที่บ้าบิ่นของหลินหยาง

"ในเมื่อตกลงกันไม่ได้ งั้นเชิญกลับไปเถอะ" หลินหยางขี้เกียจพูดไร้สาระกับคนพวกนี้แล้ว

ความจริงใจ?

พวกเขามาที่นี่ทั้งที่ไม่มีความจริงใจเลยด้วยซ้ำ

เพียงแต่หลินนหยางพูดส่งแขก แต่คนของตระกูลหัวกลับไม่ยอมไป

แม่หัวหรี่ตาลงมองหลินหยาง "คนแซ่หลิน ดังนั้นความหมายของคุณคือจะไม่ช่วยใช่หรือเปล่า?"

"ไม่ช่วย" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"เหอะเหอะ ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นก็อย่าโทษพวกเราก็แล้วกัน!"

แม่หัวยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด หลังจากนั้นโบกมือ

หัวชิงซงรู้สึกถึงแรงกดดัน แต่ท้ายที่สุดเขาก็เป็นถึงจิ้งจอกเฒ่าที่ล้มลุกคลุกคลานขึ้นมาจากซ่านหู้ นี่เหรอที่เขาจะตกใจกลัวชายหนุ่มคนหนึ่ง? เขาก็มองหลินหยางโดยที่ไม่รู้สึกหวาดกลัวเหมือนกัน

บรรยากาศภายในห้องหยุดชะงัก

ราวกับสามารถได้ยินหัวใจที่เต้นแรงของทุกคน

"คุณรีบตัดสินใจเถอะ! หรือต้องรอให้พวกเราลงมือก่อนคุณถึงจะพอใจ?" แม่หัวพูดอย่างไม่สบอารมณ์

"งั้นพวกคุณก็ลงมือเถอะ!" หลินหยางพูด

"คุณหมายความว่ายังไง?" แม่หัวรู้สึกอึ้ง

"ความหมายมันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ? ผมปฏิเสธ!" หลินหยางพูด

คำพูดประโยคสุดท้ายเป็นเหมือนคอนยักษ์ทุบลงกลางหัวของทุกคนอย่างแรง สะเทือนจนหูของทุกคนดังวิ้ง

"คุณหลิน คุณแน่ใจเหรอ?" หัวชิงซงหรี่ตาลง

"ผมกำลังรอพวกคุณลงมือ!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"หมอเทวดาหลิน คุณจะบีบคั้นให้พวกเราทำแบบนี้จริงเหรอ?" สีหน้าของหัวชิงซงเย็นชาจนถึงขีดสุด

หลินหยางไม่พูดอะไร

"ชิงซง จะพูดไร้สาระกับมันทำไม? หักแขนหักขาของมันก่อน หลังจากนั้นค่อยโยนมันออกจากตึก! ดูซิว่าหลังจากที่มันไปอยู่ในนรกแล้วยังจะปากแข็งอีกหรือเปล่า?" แม่หัวพูดด้วยความโกรธ

แต่…หัวชิงซงกลับลังเลไม่ยอมลงมือ

"ชิงซง คุณหูหนวกเหรอ?" แม่หัวเริ่มกระวนกระวาย

หัวชิงซงยังคงไม่พูดอะไร

ในที่สุด แม่หัวก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอแย่งปืนจากชายชุดดำที่อยู่ด้านข้างที่จะลงมือทันที!

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หัวชิงซงตะคอก

"คุณเป็นบ้าอะไร?" แม่หัวตะโกนเสียงแหลม

"เขาไม่กลัวตาย" หัวชิงซงพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ "พวกเราฆ่าเขาไปมันก็ไม่มีประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าฆ่าเขา ก็จะไม่มีคนช่วยหม่านเฉินอีกแล้ว"

"แล้วตอนนี้คุณจะทำยังไง?" แม่หัวถามด้วยความโมโห

"พาเขากลับไปก่อนค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับหม่านเฉิน ก็ให้เขาลงไปอยู่เป็นเพื่อน!" หัวชิงซงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง แววตาถูกปกคลุมด้วยความโหดร้าย

หลังจากพูดจบ ชายชุดดำที่อยู่ด้านหลังก้าวออกมาทันที

แต่ทันทีที่พวกเขาก้าวออกมา หลินหยางยกมือขึ้น

ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว…